Jezus uczynił cud w Kanie Galilejskiej na samym początku swojej działalności. Kamienne stągwie są wyobrażeniem wielkości daru, jaki dał Chrystus nowożeńcom i biesiadnikom. W trakcie homilii obdarzamy dzieci rysunkiem dwóch stągwi z zaznaczeniem, która jest na wino, a która na wodę. Pierwszym celem homilii jest wywołać wdzięczność w słuchaczach względem Jezusa za to, co uczynił nowożeńcom i gościom weselnym. Obdarowanie zaś dzieci rysunkiem małych stągwi ma na celu wywołać skojarzenia z ampułkami, których się używa do Mszy św., w których są wino i woda. Pomoce: – wazon na kwiaty (jeśli to możliwe, w kształcie stągwi lub do niej podobny); – rysunek sześciu kamiennych stągwi; – szklane ampułki z winem i z wodą; – rysunek dwóch stągwi z literami A i V (aqua – woda i vinum – wino) dla każdego dziecka, do pokolorowania.

Słowo „chrzest” w językach słowiańskich przypomina nam, że poprzez ten sakramentalny znak łączymy się z Chrystusem, Bożym Synem i naszym Zbawicielem. W słowniku języka polskiego zakorzeniło się słowo „chrzest”, a nie powstała spolszczona wersja łacińskiego pojęcia „baptismus” czy „baptisma”, lub greckiego słowa „baptismós” oznaczającego „zanurzenie”. Słowo „chrzest” przypomina nie tylko o Chrystusie, ale o roli chrześcijaństwa w formowaniu się polskiego języka i polskiej kultury. Chrześcijanie od początku istnienia Kościoła budowali swoją tożsamość na głębokich fundamentach chrztu i pamięci o zbawczych wydarzeniach. Ewangelie zostały spisane po to, aby wspominać o zbawczych zdarzeniach. Podstawowy gest chrztu, czyli zanurzenie, jest dla nas przypomnieniem prawdy, że poprzez chrzest „zanurzamy się” w Bożej, tajemniczej rzeczywistości.

Gromadzimy się przy ołtarzu Pana w Święto Chrztu Pańskiego, które kończy czas dziecięctwa Jezusa i rozpoczyna okres Jego publicznej działalności. Przeznaczona na dzisiejszą niedzielę perykopa z Ewangelii św. Łukasza przybliża nam wydarzenia z nad Jordanu. Opis chrztu, jakiego Jan Chrzciciel udziela Chrystusowi, każe nam zastanowić się nad znaczeniem łaski chrztu świętego dla każdego chrześcijanina. Św. Łukasz podkreśla, że Jan Chrzciciel udzielił Jezusowi chrztu, ale nie poświęca prorokowi wiele uwagi. Dla Ewangelisty istotna jest osoba Jezusa. Chrzest jest wydarzeniem publicznym, bierze w nim udział cały Kościół, bo ten sakrament, stojący na czele wszystkich sakramentów, otwiera skarbiec łask Kościoła. Jezus jest rozmodlony w czasie chrztu, dlatego trzeba zapytać wszystkich zgromadzonych, czy pamiętają o darze modlitwy, jakim powinniśmy otaczać osoby nowo ochrzczone. Dotyczy to zwłaszcza rodziców, chrzestnych i kapłanów, ale też całej wspólnoty wierzących.

Uświadamiamy dzieciom, że Pan Jezus jest Synem Bożym, który w chrzcie pokuty u św. Jana Chrzciciela bierze na siebie grzechy wszystkich ludzi, by zadośćuczynić Bogu Ojcu. „Ja was chrzczę wodą, tymczasem Pan Jezus chrzcić was będzie Duchem Świętym!” – zapowiada Jan Chrzciciel. Bóg Ojciec w czasie chrztu Jezusa prezentuje Go jako swego Syna. W sakramencie chrztu św. stajemy się dziećmi Boga Ojca. Dziękujemy Panu Jezusowi za dar bycia Bożym dzieckiem. Mamy dwie rodziny. Doświadczenie więzi z rodzicami. Doświadczenie więzi z Bogiem i Kościołem Chrystusowym. Przypominamy, że Pan Jezus jest naszym Bogiem, który umiera za nas na krzyżu, co dokonuje się podczas każdej Mszy św. Często żegnajcie się z uwagą, by tym gestem przypominać sobie, że znak krzyża mówi o naszej wierze. W trakcie homilii potrzebny będzie: – obraz chrztu Pana Jezusa; – zdjęcie chrztu dziecka.

Uroczystość Objawienia Pańskiego znana jest także jako Święto Trzech Króli w nawiązaniu do Ewangelii, która opisuje przybycie do Betlejem trzech Mędrców. Słowo „epifania” w znaczeniu chrześcijańskim oznacza objawienie się Boga w Jezusie Chrystusie. W Nim objawia się misterium zbawienia wszystkich ludzi. Znakiem powszechności zbawienia jest pokłon trzech Mędrców (trzech Króli), którzy są przedstawicielami wszystkich narodów pogańskich. Święto Objawienia Pańskiego stanowi nieustanne wezwanie do poszukiwania Jezusa i odnajdywania w Nim jedynego Zbawiciela świata. Bóg przemawia do ludzi przez różne znaki. Potrzeba wiary, aby te Boże znaki właściwie odczytywać i rozumieć.

Czasem spotykamy ludzi z tzw. charyzmą. Mają w sobie tyle pozytywnej energii, że udziela się ona wszystkim, mającym z nią styczność. Z reguły chętnie przebywamy w towarzystwie takich ludzi, ponieważ sami ładujemy od nich nasze życiowe akumulatory. Czynnikiem determinującym życie człowieka może być np. muzyka. Często muzycy podporządkowują swojej muzyce styl życia, sposób ubierania się, swoje towarzystwo, bardzo często wybierając samotność jako sposób życia i nieskrępowanego tworzenia. Kolejnym czynnikiem, który może determinować ludzkie życie, jest nauka. Są ludzie, którzy całe swoje życie poświęcili nauce. Istotna jest też miłość do natury. Ludzie zostawiają swoje rodziny, przenosząc się na odludzie – wszystko w imię wyznawanej przez nich idei. Oczywiście z drugiej strony niezwykle ważne jest apelowanie i przypominanie o szacunku dla przyrody i świata stworzonego nie tylko ze względu na dobro człowieka, ale i całego świata jako takiego. Najważniejszym, pierwszym i zarazem ostatnim źródłem fascynacji człowieka może – a nawet powinien być – Bóg. Stwórca pragnie tego, aby ludzie fascynowali się Nim dla szczęścia ich samych.

Rozpoczynamy homilię od pokazania radości wspólnie przeżywanej liturgii w uroczystość Objawienia Pańskiego. Zwracamy uwagę na wyjaśnienie symboli występujących w tym dniu w liturgii (dary Mędrców). Tłumaczymy sens słów proroka Izajasza. Skupiamy uwagę na darach Mędrców, przytaczając zwrotki hymnu brewiarzowego. Mędrcy zanieśli prawdę o Jezusie do swoich krajów, czyli na Wschód. Celem homilii jest wytłumaczenie dzieciom sensu ofiarowania darów, które Mędrcy złożyli małemu Jezusowi. Należy wcześniej przygotować: – kadzidło, – kredę, – złoto (obrączki, krzyżyk, łańcuszek), – mirrę.

Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (J 1,14) – Wcielenie fundamentem naszej wiary. Radosna nowina skierowana do ubogich pasterzy. Zagubienie świata – święta bez Świętego. Betlejemskie okno życia. Wiara w to, co po ludzku nie do wiary. Największym darem jest sam Bóg.