Herod Antypas spotkał Herodiadę (żonę swojego brata Heroda III). Ich relacja początkowo była relacją cudzołożną, trzymaną w tajemnicy. Jan Chrzciciel, idąc śladami dawnych proroków, którzy nie wahali się wytykać nawet królom ich niemoralności i grzechów, stawił czoła Herodowi. Jan Chrzciciel był dokładnie taki, jak starożytni prorocy, którzy nie odnieśli żadnego spektakularnego sukcesu swoim przepowiadaniem prawdy. Prorocy nie byli powołani do odniesienia sukcesu; byli raczej wezwani do głoszenia Słowa Bożego bez względu na to, czy to Słowo jest mile widziane, czy też nie. Jezus chce nam dziś powiedzieć przez przykład proroków, a szczególnie Jana Chrzciciela, że to nie sukces jest miarą spełnienia; że czasem porażka w oczach ludzkich jest zwycięstwem u Boga!

Zarówno święci jak i błogosławieni, przykładem swojego życia proponują wejść w zażyłą relację z Bogiem i realizację Jego zbawczej misji, by osiągnąć zbawienie. Być przykładem dla innych jak zwyciężać zło poprzez przemianę swojego dotychczasowego życia. Chrystus proponuje, by w życiu zawsze stawiać na dobro i nim się posługiwać. Ubóstwo i pokora to ogromna siła i oręż w walce ze złym duchem.

Zadaniem proroka jest głoszenie słów od Boga. Los proroka zazwyczaj był bardzo trudny. Często spotykał się on z niezrozumieniem i odrzuceniem a nawet cierpiał fizycznie. W swojej miłości do człowieka Bóg nadal posyła proroków, aby przestrzegali Jego lud, karmili go Jego słowem i błogosławili na drogę do nieba. Znamy ich imiona, żyli i żyją pośród nas. W dzisiejszych czasach, trudnych czasach, prorok jest jasnym płomieniem, kagankiem, który może nas przeprowadzić przez życie i pomóc w osiągnięciu zbawienia. Prócz zaufania potrzeba jeszcze otwartego serca, zdolnego przyjąć głoszoną naukę.

Dobro zawsze wymaga poniesienia konkretnych „kosztów”. Jezus w dzisiejszej Ewangelii czyni ogromne dobro wobec człowieka opętanego. Jezus nie boi się niczego w człowieku. Wchodzi w najtrudniejsze sytuacje, dotyka miejsc najbardziej bolesnych, odrażających – wszystko po to, aby przynieść łaskę uleczenia, uzdrowienia, uwolnienia. Może utrata stada świń była ceną tego, że pozostali mieszkańcy nie zrobili nic, aby pomóc opętanemu? Bolesne skutki egoizmu.

Wsiadamy do łodzi. Dziwna postawa Jezusa. Pedagogia Jezusa wobec uczniów. Reakcja uczniów. Jezus podsumowuje. Nasze życie. Moja postawa wobec Boga.

Fragment z Listu do Hebrajczyków i przypowieść Jezusa zapisana przez ewangelistę Marka mówią nam o obecności i wzrastaniu królestwa Bożego na ziemi. Jezus mówi, że misja siewcy kończy się wraz z zasiewem ziarna. Wzrost Bożego królestwa jest więc z jednej strony zależny tylko i wyłącznie od Bożego działania, z drugiej zaś strony – wytrwałe cierpienie uczniów przyczynia się również do szerzenia wiary w moc zbawiającego Boga.

Przestroga zawarta w wyjaśnieniu przypowieści. Światło uwidacznia wady i niedociągnięcia. Ukrycie światła daje złudne poczucie bezpieczeństwa. Próba ukrycia wad czy przewinień naraża na życie w ciągłym strachu. Jezus zachęca człowieka do wrażliwości na to, co ważne. Wrażliwość jest niezbędna do trwania na drodze do zbawienia.

Autor Listu do Hebrajczyków (Hbr 10,11–18) napisał w nim o nowym przymierzu, które Bóg wkłada w nasze serca i wypisuje w naszych umysłach. Przyjęcie go prowadzi do tego, że grzechów naszych oraz naszych nieprawości nie będziemy już więcej wspominać. Zbyt łatwo przyzwyczajamy się do grzechów. Można powiedzieć, że one się w nas zakorzeniły. Przypowieść o siewcy jest dla nas wezwaniem – tę misję Jezus powierzył każdemu z nas. Zadaniem siewcy jest siać ziarno. Bóg nie sieje gdzie popadnie. On sieje wszędzie. Nie wyklucza żadnej sfery życia ze swojego działania. Droga, miejsce skaliste, ciernie, ziemia żyzna – oto rzeczywistości naszego tu i teraz.