Ufność wpisana jest trwale w naturę człowieka. Człowiek potrzebuje zaufania w sferze wiary. Ufność Bogu zakłada powierzenie Mu całego swojego życia. Chrystus stale udowadniał swoje posłannictwo. Stale wątpiono, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem. Każdy człowiek oczekuje w swoim życiu dowodów. U źródeł każdego zwątpienia leży brak zaufania Bogu. W celu odbudowania zaufania Bogu konieczne jest odkrycie Jego oblicza na nowo.

Adwent jest czasem duchowych porządków. Adwent jest czasem wspomnienia narodzin Chrystusa oraz przygotowaniem się na paruzję. Oczekiwanie stwarza okazję do nawrócenia. Nawrócenie to uznanie zła i decyzja o niepopełnianiu go więcej. W Starym Testamencie nawróceniem był powrót do restrykcyjnego wypełniania Prawa. Chrystus nadaje mu nowy sens. Nawrócenie winno dokonać się w sercu człowieka. Uwieńczeniem nawrócenia jest wolność.

Jezusa wielbiły i podziwiały rzesze prostych ludzi, którzy słuchali Jego słów i traktowali je jak dobrą nowinę o zbawieniu. Wielcy tego świata nie potrafili Jezusa przyjąć i zaakceptować. Jezus pragnie wejść w naszą codzienność, aby ją odmienić. On przychodzi jako nasz Zbawiciel.

Człowiek ciągle stawia Bogu pytania i jednocześnie nie rozumie odpowiedzi. Człowiek nie wyciąga wniosków z poszczególnych wydarzeń, jakie mają miejsce w jego życiu. Pytanie uczniów wskazuje na to, że oni także nie odczytali znaków Boga. Eliasz i Jan Chrzciciel są kluczowymi postaciami Adwentu.

Zachowywanie przykazań danych przez Boga powoduje, że jesteśmy bez grzechu, mamy szansę żyć w łasce uświęcającej i jesteśmy otwarci na Boże działanie. Izajasz, jeden z wielkich proroków Starego Testamentu, daje wyraźnie do zrozumienia Narodowi Wybranemu, że gdyby Izrael zachowywał przykazania Boże, nie zostałby odrzucony.

Izraelici oczekiwali przez wiele wieków na przyjście Mesjasza. Jan Chrzciciel głosił przyjście obiecanego Zbawiciela i dlatego Jezus nazywa go największym z narodzonych z niewiasty. Królestwo Boże, zapoczątkowane na ziemi przez Chrystusa, stało się całkowicie nową rzeczywistością. Wchodzą do niego ludzie, którzy dla tej nowej rzeczywistości gotowi są poświęcić wszystko.

Jezus zaprasza nas do tego, abyśmy „wzięli Jego jarzmo na siebie”. Przyjęcie owego „jarzma”, powoduje ukojenie duszy. Bóg chce nas prowadzić do siebie przez krzyż, czego dał dowód przez śmierć Jezusa Chrystusa. Nie broń się przed tym, co Bóg Ci proponuje! Może inna droga, ta którą sobie wymarzyłeś czy wymarzyłaś, nie wiedzie w kierunku nieba?

Pan czyniąc cud uzdrawiając chromego, udziela mu jeszcze większej łaski jaką jest wolność od grzechu. Pan ukazuje nam, że nasza fizyczna sprawność nie będzie pełną wolnością i nie da radości serca bez wolnego i czystego serca. Sakrament pokuty i pojednania to dar Pana Jezusa Zmartwychwstałego. Spowiedź jest przestrzenią walki z grzechem, jest nieustannym wchodzeniem na drogę pracy nad sobą.