Po śmierci Heroda Wielkiego władzę po nim miał objąć jeden z trzech synów – Archelaos. Kiedy udał się do stolicy cesarstwa, ruszyli za nim jego przeciwnicy i wymogli na cesarzu brak akceptacji dla tej nominacji. Obowiązkiem obdarowanych było rozmnożenie dóbr i zwrócenie zysku swojemu panu. Alegoria do dnia ostatecznego, kiedy Jezus Chrystus przyjdzie, aby rozliczyć pomnożone dary złożone w nasze ręce.

Zacheusz chciał zobaczyć Jezusa, więc nie zważając na zajmowane stanowisko i reputację, wspiął się na drzewo. Jezus wyraził pragnienie zatrzymania się w jego domu, mimo protestu uczniów. Reakcja Zacheusza była szybka i zdecydowana: Oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie (Łk 19,8). Zacheusz naprawdę odnalazł Jezusa. Uczeń Jezusa wychodzi poza wszelkie konwenanse i zasady. Dla niego najważniejsza jest wierność Jezusowi i Jego słowu.

Słowa dzisiejszej Ewangelii przenoszą nas pod bramę miasta Jerycho. To przy niej znajdował się niewidomy. Kiedy usłyszał tłum ludzi, dopytywał się, co to za wielki człowiek nadchodzi. Niewidomemu wystarczyło, że usłyszał o przechodzącym Chrystusie. Niewidomy spod Jerycha, gdy tylko przejrzał, poszedł za Jezusem. Apostołowie otwierają oczy dopiero na zmartwychwstałego Mistrza. Cierpienie, a nawet śmierć są nam potrzebne, abyśmy mogli doświadczyć uzdrawiającej mocy Jezusa. Niewidomy wołał uparcie, nie zważając na uciszanie tłumów. Prosił o pomoc i w końcu tej pomocy doświadczył. Zapytaj dziś siebie samego: Czy odnajdujesz się w niewidomym żebraku? Czy sam żebrzesz o miłość, o zwrócenie uwagi na siebie, o bycie docenionym?

Jezus zaprasza nas do swojej szkoły modlitwy. Modlić się to być blisko Boga, trwać przed Jego obliczem. Modląc się, spotykamy Przyjaciela i rozmawiamy z Nim. Modlitwa ze swojej natury domaga się od nas miłości i zaufania. Bez tych dwóch elementów nie można mówić o prawdziwej modlitwie. Jezus uczy, że dobra i skuteczna modlitwa musi być wytrwała i pełna wiary. W modlitwie trzeba zawsze pamiętać o prośbie z modlitwy Ojcze nasz: bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.

Ostatnie dni roku liturgicznego niosą tematykę końca świata i sądu ostatecznego. Trzeba być zawsze gotowym na spotkanie Pana. Już od wniebowstąpienia Pana Jezusa Kościół żyje w czasach ostatecznych, z utęsknieniem oczekując powtórnego przyjścia Pana. Każdy dzień przybliża nas do tego wydarzenia.

Życie przeszłością lub ciekawość przyszłości nie jest uznawana za życiowy błąd, ale Chrystus kieruje nasze działania na teraźniejszość.

Gorzki jest smak niewoli – wolność smakuje słodko. Wolność nie jest dana raz na zawsze; trzeba się o nią troszczyć. Ojczyzna to zbiorowy obowiązek. Kto kocha Ojczyznę, odda dla niej swoje serce. Potrzeba codziennej modlitwy za Ojczyznę.

Pan Jezus pragnie leczyć nas z pragnienia uznania i zaszczytów za wypełnianie naszego powołania. Prawda wyzwala z fałszywego mniemania o sobie, pozwala dostrzec, że powołanie jest niczym nie zasłużonym darem. Jedynie w Bogu człowiek może odnaleźć pokój i zaspokoić pragnienia serca.