Sprawiedliwy jest człowiekiem niewygodnym dla otoczenia. Spotkanie z nim wymaga zajęcia konkretnego stanowiska. Ludzie, o których mówi Księga Mądrości, mogliby walczyć ze swoimi wadami, zmienić obyczaje, ale oni knują, jak się pozbyć sprawiedliwego. Żądza wielkości powoduje nieład i zło. Mądrość przynosi ze sobą sprawiedliwość i pokój. W historii Kościoła i ludzkości znajdziemy wiele przykładów tych odmiennych postaw. Chrystus stawia przed uczniami dziecko jako wzór do naśladowania. Wzywa też swoich uczniów, aby służyli wszystkim innym ludziom.

Nieustannie próbujemy przewodzić innym, chcemy podporządkować sobie i naszym planom wiele spraw. Nadmierna koncentracja na realizacji własnych planów może zniszczyć wiele zdziałanego dobra. Liturgia słowa przeznaczona na dzisiejszą niedzielę każe nam się zastanowić nad ludzkimi ambicjami, zawiścią i rywalizacją. Księga Mądrości pokazuje, jak grzech ogarnia i niszczy tych, którzy mu się poddają. Ludzie owładnięci złem nie potrafią znieść dobra, które staje się dla nich wyrzutem i dlatego spiskują, jak doprowadzić do zguby człowieka sprawiedliwego. Święty Jakub pisze o zazdrości, która wprowadza nieład i doprowadza do ruiny, a zła intencja modlitwy sprawia, że staje się ona bezowocna. Jezus, wsłuchując się w serca swoich uczniów, nie potępia ich za ich pragnienia, postanawia jednak nadać tym pragnieniom właściwy kierunek; czyni to, stawiając apostołom warunek, by byli „ostatnimi” i „sługami wszystkich”.

Życie zgodne z Ewangelią nie jest łatwe. Doświadczyli tego uczniowie Chrystusa, którzy posprzeczali się ze sobą. Spór dotyczył ich znaczenia we wspólnocie: który z nich jest największy. Chrystus tłumaczy im, aby byli sługami wszystkich, a w ten sposób będą pierwszymi. Dziecko jest dla Chrystusa najlepszym przykładem prostoty myśli, pragnień i zachowań. W homilii pouczamy dzieci, aby dzieliły się tym, co posiadają, z innymi, a szczególnie z rodzicami, rodzeństwem, krewnymi i przyjaciółmi. Uczymy ich wdzięczności, szczególnie względem rodziców. Pierwsze miejsce, nie tylko w dyscyplinach sportowych, jest nagrodą za trud w przygotowaniach (treningach) i w zmaganiach, ale jednocześnie zobowiązuje do zachowań fair play. Pomoce: rysunek podium, ale o odmiennej numeracji miejsc; medale – złoty, srebrny i brązowy.

Cezarea Filipowa w czasach Jezusa była niewielką miejscowością. Były tam groty, w których kiedyś oddawano cześć bożkom greckim. W miejscu, gdzie leżały rozwalone ołtarze i zdruzgotane kolumny świątyń pogańskich bożków, Piotr wyznał wiarę w Jezusa jako Mesjasza. Obecnie w wielu miejscach na Ziemi chrześcijanie doświadczają prześladowań i są zabijani, ponieważ wierzą w Jezusa Chrystusa. W mediach niemal każdego dnia pojawiają się informacje krytyczne wobec instytucji Kościoła. Również dziś opinie na temat Jezusa są różne. Ludzie uważają Go za idealistę, czyniącego wiele dobra dla innych ludzi lub rewolucjonistę, który pragnął zmienić skostniałe instytucje funkcjonujące w tamtych czasach. Jezus również dziś pyta każdego z nas: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mk 8,29).

Co to znaczy wierzyć? Wierzę, bo jestem ochrzczony i należę do Kościoła. Wierzę – bo uznaję istnienie Boga i wyznaję wszystkie prawdy wiary. Prawdziwa wiara, to wierność i posłuszeństwo woli Bożej. Istota grzechu leży w sercu człowieka. Opinie o Jezusie tych, którzy Go nie przyjęli. Maryja, jako pokorna służebnica Pańska, wie najlepiej, co to znaczy przyjąć Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Patron młodzieży – św. Stanisław Kostka. Czyn wiary, o którym mówi św. Jakub, to nie tylko dobre uczynki i czyny miłosierdzia, to przede wszystkim uczestnictwo w Krzyżu Chrystusa.

O Jezusie mówiono rozmaicie. Najczęściej uważano Go za Jana Chrzciciela lub za Eliasza. Chrystus pragnie, aby apostołowie wypowiedzieli się w tej kwestii. Wówczas Szymon Piotr wypowiada prawdę: Ty jesteś Mesjaszem (Mk 8,29). Jezus wykorzystuje ten moment, by opowiedzieć uczniom, że będzie cierpiał, zostanie odrzucony, umrze i zmartwychwstanie. Te słowa Mistrza są zbyt trudne dla apostołów. Nie rozumieją misji Jezusa. Stąd gwałtowne protesty Szymona i ostre słowa nagany, które Jezus do niego kieruje: Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie (Mk 8,33). W homilii pouczamy dzieci, że wiara w Jezusa łączy się zawsze z Jego krzyżem. Nie można zapominać o tym, że Jezus za nas wszystkich cierpiał, umarł i zmartwychwstał. Krzyż jest jakby „wspólnym mianownikiem” wszystkich dzieł Chrystusa, bo dzięki niemu dokonało się nasze zbawienie. Pomoce: rysunek kamiennych krzyży pokutnych. Jeśli takie stare krzyże znajdują się w kościele (na płytach nagrobnych), na cmentarzu, przy świątyni, to zwracamy na nie uwagę podczas homilii.

Święta Helena przywiozła w IV w. z Jerozolimy do Rzymu szereg pamiątek związanych z męką i śmiercią Jezusa. Najważniejszą z nich były drewniane belki krzyża, przechowywane obecnie w Rzymie, w Bazylice Świętego Krzyża z Jerozolimy. Krzyż, na którym umierał Jezus, był świadkiem wielu poruszających zdarzeń. Zlany krwią konającego Pana, pozostał milczącym świadkiem Jego męki. Przykuty do krzyża Jezus udzielił ostatecznego przebaczenia złoczyńcy, który został ukrzyżowany wraz z Nim. Krzyż był świadkiem wyznania rzymskiego setnika, który – po przebiciu boku Jezusa – zawołał: Ten był prawdziwie Synem Bożym (Mt 27,54).

Człowiek głuchoniemy cierpi, bo ma utrudniony kontakt z otoczeniem. Człowiek głuchoniemy duchowo sam się zamyka na Boga i ludzi. Stawiając opór Bogu w sercu, stajemy się głusi i niemi. Odosobnienie jest konieczne dla uzdrowienia. Człowiek potrzebuje wyciszenia, skupienia, oddalenia od codzienności, by wyraźnie usłyszeć głos Boga. Zaufanie Bogu i powierzenie się Mu prowadzi do wyrzeczenia się szatana, oczyszczenia i uzdrowienia. Dotyk budzący zaufanie. Jeśli pozwolę działać Jezusowi, stworzy mnie na nowo.