Chleb powszedni. Różne potrawy spożywamy codziennie, lecz chleb najczęściej. Przykład zakupów w koszach – są one różne, lecz w każdym jest chleb. Chleb darem Bożym. Eliasz z polecenia Bożego rozmnaża chleby jęczmienne. Kapłan w czasie ofiarowania dziękuje Bogu za dar chleba. Cud rozmnożenia chleba. Wyraża się w nim troska Jezusa o słuchaczy, by nie ustali w drodze do swych domów. Słuchanie słów Jezusowych jest przygotowaniem do posilania się chlebem. Cud ustanowienia Eucharystii. Msza św. nazywana jest łamaniem chleba. Msza św. jednoczy wierzących w Chrystusa. Znak pokoju poprzedzający Komunię św. symbolem jedności, zgody i miłości. Uwaga: – przed homilią należy przygotować 2 lub 3 koszyki, a w nich różne produkty spożywcze. W każdym różne, ale w każdym chleb. Łamanie się chlebem powszednim z obecnymi na Mszy św. dziećmi pozwoli im utrwalić w pamięci treści omówione w homilii; – ponieważ w czasie homilii motywem przewodnim będzie chleb, warto wcześniej przypomnieć sobie jak on powstaje, by w razie trudności wspomóc dzieci wiedzą.

Czas odpoczynku – piękno Boga w dziele stworzenia. Pochwała prawdziwej przyjaźni. Św. Jan Paweł II przyjacielem ludzi. Kiedy stawały przed nim miliony, niejeden odnosił wrażenie, że Jan Paweł patrzy właśnie na niego. Że to do niego macha ręką, że to jego wyłuskuje z tłumu pielgrzymów (Janusz Poniewieski, „Gesty Jana Pawła II”, Kraków 2006, s.20). Zaczął ich nauczać (Mk 6,34). Jezus odpowiada darem słowa na zagubienie, bezradność i samotność współczesnych ludzi. Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy jest słowo Chrystusa (Rz 10,17). Jezus – prawdziwy Przyjaciel, który nie zawodzi.

Letnie miesiące przeznaczone są zazwyczaj na odpoczynek od trudów pracy. W tym czasie młodzież ma wakacje, a dorośli chętniej biorą urlopy. Pan Jezus, widząc trud misji ewangelizacyjnej podjętej przez apostołów, zaleca im odpoczynek. Liturgia słowa podejmuje temat Dobrego Pasterza. W pierwszym czytaniu Pan użala się nad swoim ludem, bo ziemscy pasterze nie stanęli na wysokości zadania i rozproszyły się owce stada Bożego. Ludem zaopiekuje się Dobry Pasterz, który będzie postępował według Bożego serca. W Ewangelii spotykamy Chrystusa Dobrego Pasterza, który wychodzi naprzeciw pragnieniom, troskom i lękom ludzkim. Chrystus jako Dobry Pasterz jest współodczuwającym, czyli wchodzi w trudy i troski ludzkie i sam przeprowadza człowieka przez ciemną dolinę (por. Ps 23).

W homilii akcentujemy dar miłości i przyjaźni Jezusa względem Ludu Wybranego. Jezus wraz z apostołami nie szczędzili sił w głoszeniu Dobrej Nowiny. Jezus doskonale wiedział, że słuchający Go ludzie kochają Go i pragną, aby wciąż ich nauczał. Dlatego Ewangelista Marek porównał Jezusa do pasterza, a lud słuchający do owiec. Zachęcamy najmłodszych uczestników liturgii do wszelkich dobrych czynów względem rodziców, rodzeństwa, krewnych i przyjaciół. Pouczamy, że warto jest oderwać się od swoich spraw i poświęcić swój czas i siły dla bliźnich. Dla wielu dzieci (i nie tylko dzieci) jest to poważny problem. Zbyt mocna koncentracja na sobie prowadzi do egoizmu. Homilia powinna wyzwolić w słuchaczach uczucie wdzięczności dla Chrystusa za wszelkie dobro, które dla nas czyni. Pomoce – stokrotki we flakoniku – należy postawić na ołtarzu razem z ampułkami z winem i z wodą. Uwaga: dla każdego dziecka po jednej stokrotce! Ten moment homilii jest bardzo ważny. Obdarzamy każde dziecko stokrotką, a one dzielą się tym darem z rodzicami. Jeśli rodzice nie są obecni na Mszy św., dzieci uczynią to w domu. Należy przygotować tekst pieśni „Dzięki, o Panie” dla każdego dziecka (także dla tych, które jeszcze nie potrafią czytać). Po Komunii św. razem z dziećmi śpiewamy tę pieśń.

W życiu chrześcijańskim potrzebujemy więzi z Bogiem i świadomości bycia kochanymi przez Niego. Odczuwanie miłości Boga jest naszą siłą. Pocieszamy innych mocą miłości otrzymanej od Pana. Jezus najpierw „przywołuje do siebie”, czyli pozwala zakosztować swojej obecności, bliskości i w ten sposób umacnia ucznia, którego chce posłać do innych. Wsparcie otrzymujemy od tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Moc Jezusa dana nam jako wyposażenie na drogę sprawi, że zło – w jakiejkolwiek formie będzie nas dotykało – nie będzie w stanie wyrządzić nam trwałej szkody. Jesteśmy powołani do odnoszenia zwycięstwa nad duchami nieczystymi. Człowiek żyjący w bliskości Pana wnosi w życie innych Jego błogosławieństwo.

Pojęcia „prorok” nie można rozumieć tak jak rozumie je świat – jako wizjonera, patrzącego w czarodziejską kulę i przepowiadającego z niej przyszłość. „Prorok” w biblijnym znaczeniu to człowiek wybrany przez Boga, mający z Nim szczególną relację, powołany, żeby objawiać Bożą wolę wobec Jego ludu. Posługa proroka wiąże się często z odrzuceniem i niezrozumieniem ze strony tych, do których został powołany. Przykładem może być Amos, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, gdy próbują go wyrzucić z Izraela. Kolejnym przykładem odrzucenia jest także Jeremiasz, który opisuje swoje cierpienie związane ze szczególnym powołaniem. Również sam Jezus mówi o tym, że żaden prorok nie jest mile widziany we własnej ojczyźnie (Łk 4,24).

Przykład z harcerskiego współzawodnictwa w pokonywaniu trasy marszu. Nadmiar rzeczy utrudnia wędrówkę. Na drogę zabieramy tylko to, co konieczne. Zaradność i świadczone ludziom dobro ułatwiają wędrówkę, bo otrzymuje się w zamian pomoc i dobre słowo. Jezus rozsyła swoich uczniów i daje im rady na owocne nauczanie. Wszyscy ochrzczeni są powołani do głoszenia Ewangelii. Komunia św. umocnieniem w drodze do wieczności. Dobra przemijające nie mogą utrudniać drogi do Boga. Jako wprowadzenie do homilii można wykorzystać piosenkę „Gdy idziemy poprzez świat, chwalmy Boga” (tekst poniżej, w części z cytatami).

Słowo stało się ciałem (J 1,14) – Bóg wszedł w nasze przemijanie. Od chwili pierwszej Komunii św. możemy spotykać się z Chrystusem w Eucharystii. Nasz ludzki czas został otwarty na wieczność. Świat kusi nas pogardą codzienności, a to może przerodzić się w postawę opisaną w dzisiejszej Ewangelii. Jezus wydał się mieszkańcom Nazaretu zbyt pospolity, zwyczajny i znany. Oni oczekiwali kogoś nadzwyczajnego, niespotykanego, fascynującego. Pielęgnowali swoje marzenia religijne i nie dostrzegli Boga, ktry do nich przyszedł, stając się człowiekiem. Proporcje ukrytego życia Jezusa i Jego działalności publicznej: dziesięć do jednego. Zwyczajne życie Jezusa, naznaczone pracą i codziennością, stanowi ważny drogowskaz w odkrywaniu łaski, którą Bóg nam daje.