Słowa dzisiejszej Ewangelii przenoszą nas pod bramę miasta Jerycho. To przy niej znajdował się niewidomy. Kiedy usłyszał tłum ludzi, dopytywał się, co to za wielki człowiek nadchodzi. Niewidomemu wystarczyło, że usłyszał o przechodzącym Chrystusie. Niewidomy spod Jerycha, gdy tylko przejrzał, poszedł za Jezusem. Apostołowie otwierają oczy dopiero na zmartwychwstałego Mistrza. Cierpienie, a nawet śmierć są nam potrzebne, abyśmy mogli doświadczyć uzdrawiającej mocy Jezusa. Niewidomy wołał uparcie, nie zważając na uciszanie tłumów. Prosił o pomoc i w końcu tej pomocy doświadczył. Zapytaj dziś siebie samego: Czy odnajdujesz się w niewidomym żebraku? Czy sam żebrzesz o miłość, o zwrócenie uwagi na siebie, o bycie docenionym?

Jezus zaprasza nas do swojej szkoły modlitwy. Modlić się to być blisko Boga, trwać przed Jego obliczem. Modląc się, spotykamy Przyjaciela i rozmawiamy z Nim. Modlitwa ze swojej natury domaga się od nas miłości i zaufania. Bez tych dwóch elementów nie można mówić o prawdziwej modlitwie. Jezus uczy, że dobra i skuteczna modlitwa musi być wytrwała i pełna wiary. W modlitwie trzeba zawsze pamiętać o prośbie z modlitwy Ojcze nasz: bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.

Ostatnie dni roku liturgicznego niosą tematykę końca świata i sądu ostatecznego. Trzeba być zawsze gotowym na spotkanie Pana. Już od wniebowstąpienia Pana Jezusa Kościół żyje w czasach ostatecznych, z utęsknieniem oczekując powtórnego przyjścia Pana. Każdy dzień przybliża nas do tego wydarzenia.

Życie przeszłością lub ciekawość przyszłości nie jest uznawana za życiowy błąd, ale Chrystus kieruje nasze działania na teraźniejszość.

Gorzki jest smak niewoli – wolność smakuje słodko. Wolność nie jest dana raz na zawsze; trzeba się o nią troszczyć. Ojczyzna to zbiorowy obowiązek. Kto kocha Ojczyznę, odda dla niej swoje serce. Potrzeba codziennej modlitwy za Ojczyznę.

Pan Jezus pragnie leczyć nas z pragnienia uznania i zaszczytów za wypełnianie naszego powołania. Prawda wyzwala z fałszywego mniemania o sobie, pozwala dostrzec, że powołanie jest niczym nie zasłużonym darem. Jedynie w Bogu człowiek może odnaleźć pokój i zaspokoić pragnienia serca.

Jezus jest porywczy i gwałtowny. Żydzi uczynili ze świątyni jerozolimskiej targowisko i „giełdę finansową”. A przecież świątynia ma być „domem modlitwy”. Święty Paweł mówi, że my jesteśmy „świątynią Ducha Świętego”. Ile rzeczy „zaśmieca” nasze serce, jak wieloma rzeczami „handlujemy z Bogiem”! Bez zaangażowania, bez oczyszczenia nasze serce nie stanie się świątynią Ducha.

Rzeczy materialne jedynie pozornie gwarantują wyższą jakość życia. Człowiek nie może jednocześnie troszczyć się o rzeczy doczesne i wieczność. Pan Bóg nie wzywa człowieka do odrzucenia tego co materialne. Ważne, by zaspokajanie potrzeb materialnych nie przysłoniło człowiekowi Boga.