Wystarczy odrobina, która trwale wpływa na resztę, aby całe otoczenie niejako „dostosowało się” do owej odrobiny. Poczucie bezsilności człowieka. Jak ja mogę coś zmienić? Jezus Chrystus zaczynem, który przemienia świat. Zostałem posłany przez Boga, aby ogłaszać Boże królestwo, aby zmieniać świat.

U Żydów dzień zaczyna się i kończy o zmierzchu. Ostatnim i najważniejszym dniem tygodnia jest szabat. Siódmego dnia Bóg odpoczął po stworzeniu świata. Główne przepisy dotyczące szabatu były przedmiotem dyskusji zanotowanych w Talmudzie. Zbawiciel celowo dokonał cudownego uleczenia w dzień szabatu, aby pokazać, że prawo musi być ludzkie oblicze.

W szkole Jezusa będzie zawsze miejsce na współczucie i solidarność. W dzisiejszej Ewangelii dochodzi jeszcze wezwanie do przemiany serc. Prorocy nie mieli łatwego losu. Napominanie innych nie jest wdzięcznym zadaniem. Nazywanie grzechów po imieniu spotyka się z niewdzięcznością grzeszników. Módlmy się o wrażliwe serca, które potrafią współczuć z cierpiącymi, a jednocześnie porywać innych do nawrócenia.

Jesteśmy ekspertami w wielu sprawach, ale nie zawsze w sprawach Bożych. Jezus z Nazaretu ubolewa nad nieumiejętnością rozpoznawania znaków czasu. Patrzmy na wszystko, co się dzieje na świecie, w świetle Chrystusowej Ewangelii. Chrześcijanin ma być znakiem dla bliźnich, powinien też umieć odczytywać znaki czasu.

Wspominamy dzisiaj świętego papieża Jana Pawła II. Postać tak bliską sercu Polaków i ludzi na całym świecie. Św. Jan Paweł II – człowiek wiary. Wiara w sercu papieża Polaka dojrzewała i umacniała się w trudnym okresie naszej Ojczyzny. Nadzieja pokładana w Bogu przekładała się na nadzieję w dobro tętniące sercem człowieka. Jakże często dodawał nadziei słowem i modlitwą. Św. Jan Paweł II kochał człowieka. Ta miłość wyrażała się w słowach i czynach.

Pan Jezus zaprasza nas do czuwania – zaprasza nas do życia w stanie łaski uświęcającej, aby być gotowym stanąć z Nim twarzą w twarz w każdej chwili. Bajka o „Parobku, który mógł spać w czasie burzy”. Parobek jest dla nas wzorem do naśladowania.

Szczęśliwi będziemy wtedy, kiedy pozostaniemy wierni Chrystusowi i Jego Ewangelii. „Przypatrzcie się bracia, powołaniu Waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Jednak w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością i uświęceniem, i odkupieniem”. Nieocenionym największym szczęściem będzie ostateczne spotkanie z Bogiem. Lecz aby tego doświadczyć, nie można trwać bezczynnie, lecz trzeba działać w świecie na służbę Bogu.

W dzisiejszej Ewangelii ktoś z tłumu zwraca się do Jezusa w zaskakujący sposób. Mężczyzna poniekąd rozkazuje Mistrzowi. Człowiek często odnosi się tak do Boga podczas modlitwy. Przedstawia swoje oczekiwania, życzenia, pretensje, nie wykazując przy tym nawet cienia pokory i szacunku. Zamożny człowiek chciał zabezpieczyć swą przyszłość, budując sobie wielkie spichlerze. Podobnie jest i dzisiaj. Wielu gromadzi pieniądze w bankach i opłaca różne ubezpieczenia. Takie myślenie może okazać się złudzeniem. Nawet największy majątek nie potrafi przedłużyć w nieskończoność ludzkiego życia. W naszym codziennym życiu powinniśmy skupić się na tym, co jest najważniejsze. Trzeba gromadzić sobie skarby przed Bogiem.