„Pies ogrodnika” to taki człowiek, co sam nie zje i nikomu nie da, a na dodatek ma przeświadczenie, że to on ma rację, a reszta musi się podporządkować. Niedostrzeganie cudu i prawdziwego charakteru zjawisk, które działy się na Golgocie i potem przy grobie, leży u podstaw lęku i niewiary żołnierzy oraz arcykapłanów. Ślepota nie zdejmuje odpowiedzialność ani z siepaczy, ani z ich mocodawców. Jedno kłamstwo jest źródłem lawiny. Zamknięcie serca zamienia je w kamień. Ludzie w różnych sytuacjach usprawiedliwiają się słowami: „Nie mam czasu”. Pośpiech z jakim kobiety oddaliły się od pustego grobu jest spowodowany bojaźnią Bożą, wielką radością i ogromnym pragnieniem, by oznajmić innym, czego były świadkami. Niewiasty zrobiły pierwszy krok i odkryły stojącego przed nimi Zmartwychwstałego. Wiedziały, że to Pan, bo z Nim przebywały, słuchały Jego głosu, a przez to poznawały Go szybciej, miłowały mocniej i lepiej szły po Jego śladach. Oto pewność spotkania w wierze. Na pojawiający się lęk przed radykalnymi zmianami w życiu Pan Jezus powtarza: „Nie bójcie się”. Doświadczywszy Zmartwychwstania, pragniemy iść i głosić je naszym braciom i siostrom. Chcemy, by spotkali Zmartwychwstałego.

Świadek zobowiązany jest mówić prawdę. Przykład wzięty z życia dzieci szkolnych ma uświadomić młodym słuchaczom, że należy brać odpowiedzialność za wypowiadane słowa. Mówi też o tym, że na swą wiarygodność trzeba zapracować. Świadkowie Zmartwychwstania Chrystusa – kobiety, które przyszły namaścić ciało, uczniowie, którym Jezus się objawił. Chrystus obecny wśród nas: w słowie Bożym, w Komunii św., w drugim człowieku, w dobrym myślach i uczynkach. Kiedy spotkamy i poznamy Pana Jezusa, to mamy obowiązek świadczyć o Nim. Wszyscy chrześcijanie są powołani do głoszenia Dobrej Nowiny.

Św. Jan w swojej relacji o Zmartwychwstaniu Chrystusa podaje czas, w którym dokonuje się największe w historii wydarzenie, większe od przewrotu kopernikańskiego, odkrycia Ameryki i zdobycia księżyca. Chrystus, Odkupiciel człowieka, pokonał śmierć, a odkrycie tej prawdy dokonało się pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno (J 20,1). Największe odkrycie w dziejach świata – pusty grób Jezusa. Obraz światła i ciemności u św. Jana. Człowiek został stworzony przez Boga, który jest Światłością, w wielkim świetle Bożej miłości i prawdy. Jeśli biologia uczy, że człowiek składa się w 70 procentach z wody, to można powiedzieć, że człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który jest Światłością, został utkany ze światła Bożej łaski, aby być dzieckiem światłości. Eucharystia – wielka tajemnica światła.

Przeżywamy pełen paschalnej radości najważniejszy dzień w Liturgii Kościoła, dzień Zmartwychwstania Pana Jezusa. Staramy się, by był to dzień radosny, szukamy motywów wielkanocnej radości i rozważamy je. Pierwszym powodem naszej radości jest sam fakt Zmartwychwstania Pana Jezusa. Świadkami tego cudu opisanego w dzisiejszej Ewangelii i wspomnianymi w niej, są św. Piotr Apostoł, św. Jan Ewangelista i Maria Magdalena. Raduje nas fakt, że Bóg przyszedł i zgładził nasze grzechy, ofiarując swego Syna. Jezus przeszedł ze śmierci do życia, a ponieważ On jest naszą Paschą, my przechodzimy z grzechu do życia w łasce Bożej. Św. Paweł zachęca nas do wzbudzenia w sobie nowego człowieka, który swoje życie ma uczynić „przaśną” hostią (pozbawioną kwasu, czyli grzechów) ofiarowaną Bogu. Św. Jan ujrzał i uwierzył, jest to postawa konieczna do otrzymania darów od Jezusa żyjącego w Kościele.

Wiosną przyroda budzi się do życia. Nowe zjawiska bywają trudne do zrozumienia. Chrystus przygotowuje uczniów do swego Zmartwychwstania. Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Mt 20,17–19). Pusty grób Jezusa napełnia nas radością. Chrześcijanie mają obietnicę od Zbawiciela, że też zmartwychwstaną. Życie wierzących w Jezusa zmienia się, ale się nie kończy. To jest radosna obietnica. Dzięki Zmartwychwstaniu Jezusa człowiek przeznaczony jest do życia wiecznego.

Siłą kobiet jest ich wierność Panu, dlatego podążają do grobu Jezusa, by namaścić Jego ciało. Kamień na grobie Jezusa symbolizuje to wszystko, z czym nie potrafimy sobie poradzić, co wydaje nam się ponad siły. Wejście kobiet do wnętrza grobu wymaga odwagi. Człowieka ogarnia lęk, gdy staje w obliczu działania Boga. Kobiety wspierają się wzajemnie. Są razem w niepojętej dla nich sytuacji – w ciemności, przerażone, słuchają wyjaśnień anioła. Trudno je pojąć ludzkim umysłem. Strach opowiedzieć innym o niezwykłym doświadczeniu. Szok, jaki przeżyły kobiety w pustym grobie, jest wstępem do przyjęcia prawdy o Zmartwychwstaniu Chrystusa. Wierność, odwaga, wejście w ciemność i słuchanie posłańca Bożego stały się etapami przyspieszonego dorastania niewiast do przyjęcia misji, aby uczniom Jezusa zwiastować Zmartwychwstanie Nauczyciela.

W sanktuarium św. Rity w Cascia w kaplicy, w której znajdują się konfesjonały, umieszczono nietypowy krzyż. Ręce Chrystusa nie są przybite do poprzecznej belki, ale wyciągnięte w kierunku patrzących. Liturgia Męki Pańskiej Wielkiego Piątku prowadzi nas na Golgotę pod krzyż Jezusa Chrystusa. Na Golgocie przy krzyżu napełnimy się miłością, która z niego wypływa. Tajemnica krzyża Chrystusa znajduje się w centrum naszej wiary i dlatego, chcąc ją poznać, trzeba się nieustannie wpatrywać w krzyż. Nasze zbawienie dokonało się na krzyżu. Krzyż stał się sposobem i lekarstwem na nasze grzechy. Uniżenie Chrystusa na krzyżu stało się Jego wywyższeniem i zwycięstwem. Bóg wywyższył Jezusa i uczynił Go Panem całego stworzenia.

Trudno żyć bez wspomnień. Utrata pamięci, amnezja, jest smutną chorobą. Uroczystość rozpoczynająca Triduum Paschalne inauguruje czas wspólnego wspominania spraw i zdarzeń najistotniejszych dla naszej chrześcijańskiej wiary. Życie Syna cieśli z Nazaretu zmieniło bieg świata. Z niezawinionej śmierci na krzyżu zrodziła się fala światła, pełna nadziei, przebaczenia i miłości. Słowa św. Pawła są zobrazowaniem życiodajnego łańcucha tradycji, przekazywania Bożego daru: Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem (1 Kor 11,23). Pod nieobecność św. Pawła wspólnota w Koryncie zaczęła się degenerować. Entuzjazm ustąpił miejsca rutynie. Pomiędzyuczniami Chrystusa pojawiły się podziały i konflikty. Przenosimy się do wieczernika w Jerozolimie. Niech wspominanie zbawczych zdarzeń przemienia naszą teraźniejszość i kształtuje przyszłość.