Uczniowie Jezusa z obawy przed wrogim otoczeniem zamknęli się w wieczerniku, rozpamiętując stratę Mistrza i brak perspektyw na przyszłość. Zmartwychwstały nie zna przeszkód. Staje pomiędzy uczniami, choć drzwi były zamknięte. Przenika przerażenie, opór i przygnębienie uczniów. Jezus pozdrawia uczniów, życząc im pokoju. To gest miłości, przebaczenia i braterstwa. Rany Jezusa są drogą do odkrycia znaczenia naszych ran. Tchnienie Ducha Świętego jest aktem stworzenia nowego człowieka. Przebaczająca miłość przynosi nam pokój, który jest z Ducha Świętego.

Jakaż to moc przenosi góry? Tylko miłość może łączyć w sobie siłę tsunami z roztropnością i mądrością. Pozwala rodzicom czuwać przy dziecku, a małżonkom przy sobie na dobre i złe, aż do śmierci. Miłość Boża jest w nas. Miłość nie lęka się zamkniętych drzwi! Zna sposoby przeniknięcia do środka, nie brzydzi się sercami pełnymi obaw. Wchodzi do naszych wieczerników, by zrobić tam swoją rewolucję.

Celem homilii jest ukazać dzieciom ogromną radość Maryi i Apostołów w Dniu Pięćdziesiątnicy. Duch Święty wylał swe dary na nich, aby całemu światu głosili Ewangelię. Czynili to w duchu wolności. W ten sposób przybywało coraz więcej wierzących w Chrystusa. Pouczamy dzieci, że ten sam Duch Święty wciąż działa i umacnia wszystkich ludzi, którzy należą do Chrystusa. Kościół wciąż jest pod wpływem Ducha. „Święte ogniki” i zielone gałązki brzozy pomagają dzieciom (i dorosłym) wejść w tajemnicę działania Ducha. Należy przygotować „święte ogniki” z czerwonego papieru (brystolu) w takiej ilości, aby każde dziecko otrzymało po jednym (warto pomyśleć o dorosłych) oraz świeże gałązki brzozy – również dla każdego dziecka. Pierwsza część homilii („W drżących listkach”) ma miejsce przed I czytaniem, aby dzieci były przygotowane do odbioru tajemnic. Następnie jest druga część homilii („Cuda w Jerozolimie” i „Święte ogniki”), II czytanie i Ewangelia, po której kontynuujemy przepowiadanie.

Symboliczny, a nie historyczny opis Wniebowstąpienia. Symbole z opisu Łukasza i autora listu do Hebrajczyków wskazują na fundamentalną prawdę, że Zmartwychwstały Jezus opuścił ziemię, idąc do Boga Ojca. Dziedzictwo wiary Kościoła przedstawiło prawdę o Wniebowstąpieniu w postaci Nicejsko-Konstantynopolitańskiego symbolu wiary. Niebo to stan obcowania z Bogiem. Każdy katolik pragnie zakończyć swoje życie w niebie, ale jesteśmy przywiązani do spraw doczesnych różnymi planami i obowiązkami. Nikomu nie śpieszy się do nieba. Katolik jest współczesnym apostołem, dlatego powinien podejmować zadania, które pozostawił Jezus swoim apostołom: "Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego" (Mt 28,19).

W uroczystość Wniebowstąpienia Kościół głosi dobrą nowinę o niebie i życiu wiecznym. Słowo Boże uroczystości Wniebowstąpienia osadza tę uroczystość mocno na ziemi, a Jezus wzywa swoich uczniów, aby kontynuowali Jego misję głoszenia Dobrej Nowiny. Uczniowie z gorliwością głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Nie byli w tym dziele osamotnieni, gdyż Jezus współdziałał z nimi i potwierdzał ich nauczanie niezwykłymi znakami. Jezus został wywyższony przez Boga Ojca, aby dać nam udział w swojej chwale. Uczestniczymy w niej od chwili przyjęcia chrztu. Niebo przybliża się do nas, ilekroć – dzięki łasce Chrystusa – potrafimy pokonać grzech i zło. Nie musimy odkładać nieba na potem. Ono realizuje się w nas już teraz.

Znaki na szlaku górskim pomagają nam utrzymać się na bezpiecznej drodze. W życiu kierujemy się nauczaniem Jezusa, by bezpiecznie dotrzeć do domu Ojca. Naszą drogą jest Jezus. Radość z powodu wejścia na szczyt wynagradza nam trudy wędrówki. Chrzest – tu rozpoczyna się szlak chrześcijanina. Droga do domu Ojca trwa długo i wiele jest okazji, by zboczyć z bezpiecznego szlaku, ale wiemy, że w niebie czeka na nas Jezus. Chrystus-Droga pomaga nam dojść tam, gdzie człowiek nie jest w stanie dotrzeć o własnych siłach. Niebo większe niż ludzka wyobraźnia. Św. Bernard tak poucza nas o niebie: Chcesz wiedzieć co jest w niebie? Nic nie ma, czego nie chcesz, a wszystko jest, co chcesz.

Przyjaźń jest ważnym elementem spełnionego, radosnego życia, a ci, którzy mają bliskich przyjaciół, są zazwyczaj szczęśliwi i dobrze przygotowani na przeciwności losu. Przede wszystkim przyjaciele są dla nas pociechą i pomocą, gdy mamy kłopoty. Prawdziwy przyjaciel to ten, kto nie boi się również spojrzeć krytycznie na nasze postępowanie i powiedzieć nam o tym wprost. Przyjaźń może mieć niestety również swoje negatywne aspekty. Biblia ukazuje kilka przypadków, w których zła rada przyjaciela sprowadza na manowce moralności czy wiary. Przyjaźń z Jezusem jest bezpieczna, bo Jego wskazówki, Jego rady i Jego wkład w tą relację gwarantuje więź, która nie tylko owocuje w tym życiu, ale ma swoje bezpośrednie przełożenie na życie wieczne!

Jezus nieustannie mówi o miłości, bo wie, co jest najważniejsze. W centrum życia nie stawia się spraw marginalnych. Miłość jest wzajemnością, a brak miłowania jest raną dla każdego. Nie oskarżaj Boga o brak miłości – nie prowadź krucjaty przeciwko Niemu bez spotkania z Nim. Miłość wymaga wytrwałości. Miłość wymaga wierności. Jej brak unicestwia fundament życia. Język przykazań jest nam dany, jednak trzeba go nie tylko poznać, ale i odkodować. Przykazania są darem Bożym. Najważniejszy jest ich duch. Wypełnianie przykazania miłości staje się radością, odbija się uśmiechem na twarzy i pogodą ducha w sercu. Pojmie to ten, kto kocha, aż po gotowość oddania życia.