Jezus dziś posługuje się obrazem gospodarza, który pilnuje swego domu. W miejscu tego „złodzieja” stawia się sam Jezus. Jezus przychodzi wtedy, gdy czujesz się zagrożony, gdy czujesz się bezradny, osaczony, gdy ogarnia cię lęk i strach zaczyna dominować. Przychodzi jak złodziej po to, żeby odebrać ci to wszystko, co nie jest Boże w tobie, ponieważ chce ci dać samego Siebie. Człowiek, doświadczając w swoim życiu ciemności, nie widzi wyjścia z sytuacji. Jezus odbiera nam to, co jest w nas zbędne, co blokuje nas na przyjęcie Jego łaski. Bóg nie zawaha się, aby nas wybawić z ciemności. Najlepiej świadczy o tym śmierć krzyżowa Jezusa, który nie wahał się oddać swojego życia za nas.

Zobaczymy, że Ewangelia niejednokrotnie zwraca uwagę na fakt, że uczeni w Piśmie i faryzeusze uważali słowa Jezusa za obelżywe i niesprawiedliwe. Wszak kochali Torę bardziej niż siebie samych. Tu leży podstawa do zarzutów Chrystusa. Oni kochali Torę i sądzili, iż nie wystarczy zachowywać ducha prawa, lecz należy skupić się ślepo na literze prawa poprzez przestrzeganie dodatkowych poleceń. Chciejmy uczyć się od Jezusa Chrystusa duchowej równowagi, aby w naszym życiu wszystko stało się piękne i czyste. Niech uczynki miłosierdzia staną się dewizą na nasze życie. Nie zamykajmy się na literę prawa, lecz miejmy serce otwarte na ducha prawa, bo to w nim zawarty jest sens naszego postępowania w wierze.

Dialog z uczniami. Świadectwo Filipa. Świadectwo innych ludzi w naszym życiu. Moje zasłuchanie. Moje świadectwo wiary. Owoce mojego świadectwa.

Opowiadanie o uczniu i profesorze. Wady, które u nich widzimy, są przeważnie naszymi własnymi. Maryja wzorem prawdziwej Królowej – Królowej mądrej, troskliwej, która stanowi wzór. Mamy wymagać przede wszystkim od siebie samych.

„Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” Pan nasz wskazał na przykazanie miłości Boga i bliźniego. Bóg jest Miłością, a więc największym przykazaniem jest miłość! Wszystkie inne przykazania z niego wynikają i muszą się do niego odnosić. Wizja proroka o dolinie pełnej wyschniętych kości. Bóg ożywia te kości. W tym widać ogromną miłość Boga do ludu wybranego. Mamy się dzielić z innymi doświadczeniem Bożej miłości.

Kolejna przypowieść Jezusa o królestwie Bożym to pewnego rodzaju Jego dysputa z arcykapłanami i faryzeuszami. W historii Izraela Bóg otaczał Naród Wybrany szczególną troską. Podczas tego czasu posyłał proroków, aby przypominali ludziom, czego Bóg od nich oczekuje. Rabini w swoich przypowieściach zwykle porównywali Boga do króla, którego synem był Izrael. Tłem przypowieści bywała też uczta wyprawiona na cześć syna. Ludzie często nie przyjmują Jezusa. Powodem może być lęk, że On wywróci ich świat, do którego się przyzwyczaili. Mają oni fałszywy obraz Boga, jako kogoś strasznego i wymagającego.

Jezus opowiada nam dzisiaj przypowieść o robotnikach w winnicy. Pierwsza część opisuje właściciela, który wychodzi na rynek o każdej porze i umawia się na konkretną sumę pieniędzy, posyłając robotników do pracy. Wieczna nagroda jest ustalana przez Boga, według takiego kryterium, którego żaden człowiek nie może ani ocenić, ani wyliczyć. Przypowieść, którą Jezus opowiada, jest jasnym ukazaniem, iż świętość i zbawienie nie są ludzką zdobyczą, lecz darem od Boga.

Współczesny człowiek pokłada swoją nadzieję w bogactwie. Jest to próba uniezależnienia się od Pana Boga. Bóg pokazuje, w czym tkwi problem: człowiek chce być jak Bóg! Znamy to ze sceny w raju. To odwieczna pokusa szatana. Bóg wcale nie ogranicza nam możliwości uczestniczenia w Jego boskości, wręcz zaprasza nas do komunii z sobą.