Celem homilii jest uświadomienie dzieciom, że Jezus umiłował wszystkich ludzi. Nie wahał się oddać swe życie na krzyżu. Uczynił to, wykonując plan zbawienia, który otrzymał od Ojca. Na tak wspaniałą miłość zawsze winniśmy odpowiadać miłością. Pouczamy dzieci, że przez całe życie uczymy się miłości. Pomagają nam w tym rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, przyjaciele, wychowawcy. Miłość do Boga i do człowieka jest wspaniałym zadaniem dla człowieka. W ten sposób upodabniamy się do Chrystusa. Pomoce: Należy przygotować laurkę na kartce wielkości A3, na jednej stronie napis „Dla naszej kochanej Mamusi”, a na drugiej trzy kolorowe serca. Dzieci lubią posługiwać się kolorowymi mazakami, kredkami, farbkami. Uwielbiają malować kolorowymi żelkami. Przygotowując się do homilii, warto uwzględnić ich gusty i przygotować pomoce jak najbardziej kolorowe.

Bogurodzica w dziejach Polski. W godzinie zbawczej męki otrzymaliśmy od Boga wielki dar miłości przebaczającej. Jezus modlił się na krzyżu za wszystkich grzeszników wszystkich czasów, za każdego z nas: "Ojcze, przebacz im!" (Łk 23,34). W tym samym momencie, gdy objawienie Bożego miłosierdzia osiągało punkt kulminacyjny, Pan Jezus z wysokości Krzyża dał nam Maryję, jako Matkę Miłosierdzia. "Oto Matka twoja" (J 19,27). Jak każdy z nas wypełnia testament Jezusa? Maryja jest nam dana, aby pomóc nawiązać prawdziwą i bardziej osobistą relację z Jezusem. Swoim przykładem uczy nas wpatrywać się z miłością w Tego, który pierwszy nas umiłował. Swoim wstawiennictwem kształtuje w nas serce uczniów zdolnych wsłuchiwać się w głos Jezusa, który objawia prawdziwe oblicze Boga i rzeczywistą godność człowieka.

Jezus w swoim nauczaniu posługiwał się różnymi środkami wyrazu, ale zasadniczo był to język prosty, a porównania odwoływały się do życia codziennego ówczesnych słuchaczy. Winnica jest obrazem biblijnym znanym również w Starym Testamencie. Prawdziwą winnicą Bożą jest społeczność chrześcijańska zjednoczona z Jezusem. Przykład negatywny i pozytywny latorośli ilustruje postawy uczniów Chrystusa. Sakramenty nie działają automatycznie. Są one środkami uświęcenia człowieka, ale ze strony człowieka potrzebna jest wola współpracy z łaską Bożą. Brak owocowania jest skutkiem nieznajomości Chrystusa, nieznajomość Chrystusa bierze się z braku potrzeby poznawania, co znowu wynika z ulegania pokusom. Człowiek, któremu brakuje wiary, nie odczuwa też potrzeby usprawiedliwienia tego braku.

Przychodzimy do świątyni, domu naszego Pana, na Eucharystyczne zwołanie, by u Boga szukać wsparcia w trudach naszej codzienności. Pan poucza nas poprzez słowo, które do nas kieruje i umacnia nas darem Eucharystii. Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego napełniły nas radością i otuchą. W liturgii słowa przywołany został obraz winnicy, którym posługiwał się Jezus w swoim nauczaniu. W tekstach Starego Testamentu obraz winnicy wykorzystywany był dla przedstawienia grzechu Izraela.

Obraz winnicy w Starym Przymierzu odnosi się do ludu Izraela. Świat został stworzony przez Boga z całym bogactwem fauny i flory. Jezus jest krzewem winnym, a my latoroślami. Jezus jest wśród nas i w nas. Jak wytrwać w łączności z Jezusem? Słowo Boże jest dla nas drogowskazem, w jaki sposób mamy przynosić dobre owoce. „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym” – te słowa jednak w istocie oznaczają: „Ja jestem wasz, a wy jesteście Mną” (Benedykt XVI, Homilia, Berlin, 22 września 2011 r.).

Skuteczne apostolstwo wyrasta z przyjęcia darów Ducha Świętego i świadectwa chrześcijańskiego życia. Chrystus w swojej odkupieńczej śmierci dał nam przykład, jak pokonywać grzech i szatana. Współczesny chrześcijanin, aby przynieść owoce wiary, powinien umrzeć dla grzechu, aby żyć dla Boga. Autentyczność życia chrześcijan jest niezbędna dla budowania wiary następnych pokoleń. Męczeństwo jako najdoskonalsze świadectwo wiary buduje Kościół z nowych wyznawców Jezusa, a każda trudna wierność jest darem dla Kościoła przyczyniającym się do jego odnowy.

Czwarta Niedziela Wielkanocna zwana jest niedzielą Dobrego Pasterza. Słyszałem kiedyś ciekawe stwierdzenie: „gdyby ludzie byli tak przywiązani do Pana Boga, jak zwierzęta do swoich właścicieli – świat byłby zupełnie inny”. Czyż nie jest to prawdą? Pasterz, owce – biblijne obrazy ze świata zwierząt. Bóg „daje życie” – jako Stwórca. Bóg daje życie, gdy powołuje nas z nicości do istnienia. Bóg „daje życie” – jako Zbawiciel. Świadectwo życia – patrzcie, jak oni się miłują (Tertulian). Jezus powołuje wystraszone owce, by stały się odważnymi pasterzami, bo kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony (Mk 16,16).

Owce rozpoznają swego Pasterza, idą za Jego głosem. Dobrego Pasterza poznajemy po dziełach: prowadzi na pastwiska i do źródeł; nie zostawia owiec na pastwę losu. Obrazy do kontemplacji: Dobry Pasterz zna swoje owce (J 10,14) po imieniu i osobiście. Panu Jezusowi zależy na owcach, na każdej owcy danej pod Jego pieczę. Dobry Pasterz życie swoje oddaje za owce (J 10,25). A wszystko to z miłości, z dobrej woli. Dobry Pasterz powołuje do siebie! Powołanie to wejście w relację z Jezusem Chrystusem. Nie traktujmy powołania przedmiotowo, jako bilansu zysków i strat. Spoglądajmy na nie podmiotowo, jako zadzierzgnięcie więzi z Synem Bożym.