W sanktuarium św. Rity w Cascia w kaplicy, w której znajdują się konfesjonały, umieszczono nietypowy krzyż. Ręce Chrystusa nie są przybite do poprzecznej belki, ale wyciągnięte w kierunku patrzących. Liturgia Męki Pańskiej Wielkiego Piątku prowadzi nas na Golgotę pod krzyż Jezusa Chrystusa. Na Golgocie przy krzyżu napełnimy się miłością, która z niego wypływa. Tajemnica krzyża Chrystusa znajduje się w centrum naszej wiary i dlatego, chcąc ją poznać, trzeba się nieustannie wpatrywać w krzyż. Nasze zbawienie dokonało się na krzyżu. Krzyż stał się sposobem i lekarstwem na nasze grzechy. Uniżenie Chrystusa na krzyżu stało się Jego wywyższeniem i zwycięstwem. Bóg wywyższył Jezusa i uczynił Go Panem całego stworzenia.

Trudno żyć bez wspomnień. Utrata pamięci, amnezja, jest smutną chorobą. Uroczystość rozpoczynająca Triduum Paschalne inauguruje czas wspólnego wspominania spraw i zdarzeń najistotniejszych dla naszej chrześcijańskiej wiary. Życie Syna cieśli z Nazaretu zmieniło bieg świata. Z niezawinionej śmierci na krzyżu zrodziła się fala światła, pełna nadziei, przebaczenia i miłości. Słowa św. Pawła są zobrazowaniem życiodajnego łańcucha tradycji, przekazywania Bożego daru: Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem (1 Kor 11,23). Pod nieobecność św. Pawła wspólnota w Koryncie zaczęła się degenerować. Entuzjazm ustąpił miejsca rutynie. Pomiędzyuczniami Chrystusa pojawiły się podziały i konflikty. Przenosimy się do wieczernika w Jerozolimie. Niech wspominanie zbawczych zdarzeń przemienia naszą teraźniejszość i kształtuje przyszłość.

Liturgia Niedzieli Palmowej ma dramatyczny przebieg i stawia nas w dwóch przeciwstawnych sytuacjach: najpierw ziemskiej chwały, potem męki Chrystusa. W procesji z palmami witamy Jezusa i rozpoznajemy w Nim potomka rodu Dawida, czyli obiecanego Mesjasza. Nazywamy Go błogosławionym, ponieważ przychodzi w imieniu Boga. Procesje z palmami odbywały się od IV w. i miały przypominać uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. Gałązka palmy symbolizuje życie, nadzieję i zwycięstwo. W tej samej liturgii stajemy się świadkami wyniszczenia i upokorzenia Chrystusa. Ludzie, odrzucając Jezusa, wybrali stary porządek świata oparty na złu, przemocy, niesprawiedliwości i egoizmie. Trudno rozpoznać Boga w znieważonym, sponiewieranym i skazanym na okrutną śmierć Jezusie. Krzyż okazał się znakiem zwycięstwa i potwierdzeniem tego wszystkiego, czego nauczał Jezus. Na krzyżu miłość zwyciężyła nienawiść, a życie pokonało śmierć.

Tytuł opery Mozarta może posłużyć za komentarz tego, co wydarzyło się w Jero zolimie: Cosi fan tutte. „Tak czynią wszyscy” – stało się tanią wymówką nieetycznego postępowania. Ewangeliczne wydarzenia opisywane w Niedzielę Palmową ukazują nam bolesną prawdę o konformizmie ludzkiego postępowania. Chrześcijanin powinien być krytycznie nastawiony wobec konformistycznych postaw. Niebezpieczną rzeczą bowiem jest uznawanie masowych zachowań jako kryterium dla naszych decyzji i działania.

Celem homilii jest ukazanie radości ludzi witających Chrystusa (wjazd Jezusa do Jerozolimy). Każdy z nas, nie tylko dorośli, ale i dzieci, odwiązuje osiołka, rozściela płaszcze dla Pana Jezusa i rzuca pod Jego stopy zielone gałązki palm. Pouczamy, że nie wszyscy zrozumieli rolę, jaką Jezus wypełnił względem swego Ojca. Konsekwencją tego była Męka i Śmierć Chrystusa (Pasja). Podczas Eucharystii każdy wierzący z radością w sercu oddaje cześć Jezusowi za to, że nas ukochał. Niedzielą Palmową rozpoczynamy ważne dni – Wielki Tydzień. Należy przygotować napisy dużymi literami: TRIDUUM PASCHALNE oraz wyraz HOSANNA w języku hebrajskim. Po liturgii można zrobić prezentację dziecięcych palm, ale taką, aby pochwalić każdą palmę. Wspólną fotografię czy krótki film można zamieścić wraz z notatką na parafialnej stronie www i w parafialnej gazetce. Nagrodzone palmy można wyeksponować w sali szkolnej lub salce katechetycznej.

W tajemnicy zbawienia człowieka spotykamy Józefa, syna Jakuba, męża Maryi. Czy nie ma już żadnych szczegółów o rodzinie Józefa? Czy zawieszony jest w próżni? Jego też Bóg obdarzył miłością do Miriam, córki Joachima. O Jahwe myślał, z Nim rozmawiał na modlitwie, do Niego wołał w psalmach, a obok Jahwe w myślach i sercu była Miriam. O niej myślał i marzył. Była mu już poślubiona. A jednak wie, że jest cieniem Ojca. To nie on, Józef, wybrał imię dla Syna. On wie, co znaczy być cieniem Ojca. On nie przewidywał groźby dla Jezusa i Maryi. To Bóg Ojciec posyła go do Egiptu, by bronić Jezusa przed złym człowiekiem – Herodem. Józef wyrusza w nieznane Przy łożu śmierci stała Miriam. Pamiętała każdy moment trudny, zwiastowanie i walkę we śnie, i wdzięczność, „że się nie bał”. Odprowadziła go do bram Boga Ojca. Potem cień rozpłynął się w samym Bogu. I odtąd cień Ojca nie ma właściwości cienia. Cień zaczął promieniować, rzucać światło na samo ojcostwo.

Pytanie o możliwość zobaczenia Boga i spotkania z Nim towarzyszy ludziom przez wieki. Jako chrześcijanie wierzymy w to, co przekazali nam przez pokolenia apostołowie, a co oni sami widzieli na własne oczy, na co patrzyli i czego dotykali. Ewangelia wspomina o pobożnych Grekach, którzy szukają poprzez apostołów możliwości zobaczenia Jezusa. Jakie motywy nimi kierują? Może chcą zadać Jezusowi jakieś ważne pytania, a może o coś poprosić? Jak zachowalibyśmy się dziś, co odpowiedzielibyśmy ludziom, którzy prosiliby nas o możliwość spotkania z Jezusem? Gdzie należałoby ich zaprowadzić?

Po nieposłuszeństwie Adama i Ewy Bóg nieustannie poszukuje człowieka, ponieważ pragnie z nim zawrzeć nowe przymierze. Obietnice Boga w pełni zrealizowały się w Jezusie Chrystusie. On przez swoje posłuszeństwo woli Boga dał początek nowemu i niezniszczalnemu przymierzu. Zbawienie wyraża się w przebaczeniu naszych grzechów oraz pojednaniu z Bogiem Ojcem. Jest ono także otworzeniem bram wieczności dla każdego z nas. Wydarzenia męki i śmierci Chrystusa pokazują nam nieskończoną miłość Boga do każdego z nas. On nie oszczędził nawet swojego Syna, aby nas ratować i wyzwolić z niewoli grzechu i śmierci. W Jezusie można odnaleźć pełnię miłości.