Militarna klęska Izraelitów została zinterpretowana jako wydarzenie, które ma doprowadzić do ponownego nawrócenia. Współczesny człowiek ulega pokusie odwracania się od Boga. Każdy prorok, wołający dziś w imieniu Boga, zdaje się być głosem wołającym na pustyni. czyli głosem, którego nikt nie słucha.

Matka Jezusa chowała w swym sercu wszystkie wspomnienia: kojące i przeszywające bólem. Opowieść św. Łukasza o dwunastoletnim Jezusie w świątyni zawiera odniesienia do scen ukrzyżowania. Pierwsze i ostatnie słowa Jezusa mówią nam o Jego Ojcu: Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? (Łk 2,49) oraz: Ojcze, w ręce Twoje powierzam ducha mego (Łk 23,46).

W roku 1672 św. Jan z Eudes jako pierwszy otrzymał zgodę na odprawianie Mszy św. o Sercu Pana Jezusa. Był on spowiednikiem św. Małgorzaty Alacoque, znanej z objawień Jezusa. Miłość Boża została zraniona ludzkimi grzechami, dlatego oddając cześć Najświętszemu Sercu, wypełniamy obowiązek godnego zadośćuczynienia za popełnione zło.

Płacz dziecka wydaje się zawsze taki sam, jednak rodzice wiedzą, czego potrzebuje dziecko. Tak samo Bóg zawsze wie, czego nam potrzeba. Rodzice wiedzą też, na co nie pozwolić dziecku, aby mu nie zaszkodziło. Również Bóg nie da nam tego, o co prosimy, jeśli miałoby to nam zaszkodzić. Zaufać Bogu. „Bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi”.

Jezus wzywa nas do pełnienia dobrych uczynków, do których zalicza jałmużnę, post i modlitwę. Mamy dawać jałmużnę w ukryciu, modlić się w sercu, a przy poście nie przybierać postawy męczennika. Istnieje w każdym człowieku pokusa, aby pochwalić się uczynionym dobrem. Bóg pragnie, abyśmy nie chwalili się pobożnością. On zna nasze serca i nasze intencje. Dobre uczynki są w naturalny sposób wpisane w życie ucznia Chrystusa.

Poganie w pierwszych wiekach przekręcając imię Jezusa nazywali Go Chrestòs co tłumaczymy jako dobrym zamiast Christòs – Mesjasz, dlatego też Justyn z Samarii pisał, że chrześcijanie jego czasu są chrestò-tatoi, co znaczy bardziej niż dobrzy. Każdy z nas jest dzieckiem Boga i mamy dorastać do Jego wzoru. On bezinteresownie kocha swą miłością. Obdarza dobrych i złych, ponieważ będąc miłością, nie może nie kochać. Jezus przypomina nam, że gdyby Bóg postępował z nami według naszych ludzkich zasad, to musiałby pozbawić nas wszystkich dóbr, bo codziennie upadamy i nieustannie grzeszymy.

Własna krzywda boli bardziej niż krzywda innych. Zadana kara zawsze będzie surowsza w ocenie winowajcy i będzie rodziła chęć odwetu. Nie ma sprawiedliwej kary, bo obie strony będą je zaostrzały na swoją korzyść. Chrystus wynosi sprawiedliwość na zupełnie inny poziom. Człowiek silny będzie w stanie poświęcić więcej niż od niego wymagają. Droga, do której zachęca Jezus, to droga rozwagi i przebaczenia. Aby przebaczyć trzeba wzbudzić w sobie miłość do tego, który krzywdzi.

Uczeni w Piśmie nauczali, że przysięgi, w których wymieniano imię Boga są prawdziwymi przysięgami i dlatego wiążą się z przekleństwem. Jeśli ktoś przysięgał na świątynię, czy na cokolwiek nie musiał dotrzymywać słowa. Przysięganie Bogu czy też składanie obietnic, może być gadulstwem na modlitwie. Przestrzega przed tym sam Bóg. Jezusowi chodzi o szacunek do Ojca, szczerość intencji między ludźmi. W nauce Jezusa temat przysięgania miał znaczenie. Podobnie było w Kościele pierwszych wieków. Kwestia przysięgania pozostaje aktualna również i dzisiaj. Nie chodzi tu jednak o przysięganie w sądach, w wojsku czy innych instytucjach publicznych. W rozumieniu biblijnym chodzi o zrozumienie zasadniczej prawdy o tym, że od zawsze chrześcijanie niosą główną odpowiedzialność za stwarzanie odpowiedniej atmosfery wokół siebie, aby Bóg mógł być obecny w naszym ziemskim życiu, aby mógł królować w naszych sercach.