W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny gromadzi nas w świątyni potrzeba modlitwy. Maryja jest Niepokalana. Ten przywilej – Niepokalane Poczęcie informuje nas, że Maryja jest wolna od zmazy grzechu, od jego skutków; w trakcie swojego życia nie popełniła najmniejszego grzechu. Jest cała piękna. Jej ciało i dusza są perłą, która ukazuje piękno Stwórcy. Grzech jest buntem wobec Stwórcy, postawą w której człowiek oddala się od niego, staje się przeciwnikiem Boga. Grzech stawia między mną a Bogiem niewidzialny mur, odcina nas od źródła jakim jest Bóg. Grzech niszczy naszą przyjaźń z Panem Jezusem i oddala nas od innych ludzi zrywając nić przyjaźni i zrozumienia. Przeżywamy dzisiaj Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Ten tytuł Maryi jest zarazem prawdą objawioną o Jej duchowej predyspozycji. To niezmiernie ważna prawda chrześcijańskiej wiary.

Doświadczenie domu jako wspólnoty ludzi, którzy podejmują wzajemną troskę o siebie ze względu na miłość. Kościół jest wspólnotą czuwania i oczekiwania na przyjście Jezusa. Czytanie słowa Bożego i decyzja pójścia za Chrystusem są początkiem wejścia na drogę rozwoju życia duchowego. Egoizm niszczy więzy miłości w relacjach kościelnych. Ewangeliczne „czuwanie” to nieustanne realizowanie drogi do świętości. Potrzeba modlitwy za Kościół, czyli za osoby, które razem ze mną go budują. Wspólnota wierzących w adwencie daje świadectwo swojego umiłowania Jezusa i nieustannego oczekiwania na Jego przyjście.

Pewna stara legenda opowiada nam o trzech młodych diabelskich uczniach, którzy mieli zdać egzamin skutecznego uwodzenia ludzi. Zwyciężył diabeł, który chciał wmówić ludziom, że wszystko można przesunąć na później i że nie trzeba niczego robić natychmiast. „Jutro, czyli nigdy” – to tytuł jednej z książek na temat przekładania ważnych spraw na później. Istnieje nawet psychiczna choroba, która polega na nieustannym przekładaniu pewnych czynności na później: prokrastynacja. Najczęściej objawia się w nas po prostu pewna ociężałość, gnuśność, lenistwo. Jedno z niemieckich powiedzeń mówi: „Najbardziej ulubionym meblem diabła jest długa ławka” (np. w poczekalni). Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam inną życiową postawę, która jest ukierunkowana na czuwanie i gotowość do działania tu i teraz, a nie potem i gdzie indziej. Rozpoczynamy Adwent, czas ćwiczenia się w oczekiwaniu i gotowości do przemieniania naszego życia na lepsze: nie jutro, ale dziś.

Adwentowe wezwanie do czuwania nie zwalnia nas z obowiązku codziennej aktywności. Chrystus zaprasza do wyczulenia serca na głos Boga i na relacje z innymi ludźmi. W symbolicznym sensie można żyć w ciemności, jakby w nocy, mimo blasku słońca na zewnątrz. Pan Bóg chce rozświetlić nasze życie, czyli stać się częścią naszych myśli, naszego serca i uczuć. Pana Boga mogą dostrzec tylko te osoby, które czuwają. Czuwanie to wyczulenie zmysłów i ducha na ważne dla nas osoby lub rzeczy. W życiu docierają do nas znaki i głosy, które pochodzą od Boga. Niektórzy ludzie z góry zakładają, że nie będą zaprzątać sobie głowy Adwentem. Uczniowie Jezusa pragną przeżywać Adwent świadomie i gorliwie. W trakcie homilii potrzebnych będzie kilka baloników z napisami: szkoła, lekcja, modlitwa, porządki itp.

Początek XX wieku charakteryzował się powstaniem różnych ideologii, które promowały styl życia bez Boga i bez Ewangelii. Wtedy Kościół ustanowił uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, by dobitnie podkreślić Jego królowanie nad ludźmi i wszelkim stworzeniem. Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata stanowi zakończenie i zwieńczenie całego roku liturgicznego, w którym świętowaliśmy różne zbawcze wydarzenia związane z Jezusem. Ukazując Chrystusa jako Króla Wszechświata w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, Kościół podpowiada nam, że wszystko w naszym życiu zmierza do królestwa Bożego i w nim znajduje swój cel. Królowanie Chrystusa nad światem ma zupełnie inny charakter niż wszystkie ziemskie królestwa. Chrystus daje prawo miłości. Pełnia Bożej miłości objawiła się w Jezusie Chrystusie. On przyszedł na ziemię, aby dokonać dzieła zbawienia.

Droga do królestwa Bożego wiedzie przez uniżenie i cierpienie. Charakterystyczne w opisie Sądu Ostatecznego jest zdziwienie zbawionych i potępionych. Zarówno sprawiedliwi, jak i niesprawiedliwi są zdziwieni, że spotkali na swej drodze Chrystusa i to Jemu nie udzielili pomocy. Będziemy sądzeni z miłości, która konkretyzuje się w ośmiu błogosławieństwach. Jezus Król ukazuje nam tajemnicę swego królestwa na Kalwarii. Wybór ostateczny – przykład dwóch łotrów.

W dzisiejszej liturgii czytamy najdłuższy, najbardziej kompletny opis Sądu Ostatecznego, jaki znajdziemy w całej Biblii. Jezus Chrystus zapowiedział w dzisiejszej Ewangelii, że wszystkie losy człowieka zostaną przy końcu świata jeszcze raz ujawnione, podsumowane i osądzone. Temat Sądu Ostatecznego często pojawiał się w malarstwie, w Katechizmie, w literaturze. Pan Jezus ma dla nas wszystkich wspaniały plan. Jako przybrani bracia Jezusa zostaliśmy dziećmi wielkiego Króla. Królowanie Chrystusa nie polega na noszeniu korony, ale na służeniu drugiemu człowiekowi. Prawdziwymi królami świata nie są bogacze, lecz ci ludzie, którzy pochylają się nad żebrakami. W trakcie homilii można wykorzystać długie paski papieru, z których można zrobić koronę, spinacze do papieru oraz (opcjonalnie) pudełko z kredkami, flamastrami itp.

Zbliża się koniec roku liturgicznego i w dzisiejszej Ewangelii nasz Pan przypomina, że przyjdzie czas rozliczenia. Nadejdzie moment decydujący, na który składają się wybory i decyzje, które podejmujemy „tu i teraz”. W chwili chrztu św. otrzymaliśmy talent wiary, nie po to, by go zakopać, lecz by z nim współpracować i aby go pomnożyć. Trzeba stracić, by zyskać. Głupiec, który myślał, że jest mądry. Miłość nie jest po to, by ją zakopać, lecz by ją rozwijać każdego dnia: w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli, aż do śmierci.