Okres wielkanocny przypomina nam sytuację rodzącego się Kościoła. Pozwala to zrozumieć sposób interpretacji i wprowadzania w życie Ewangelii w pierwszych gminach. Odkrywamy teologię, która powstawała również w odniesieniu do pojawiających się w Kościele problemów. Sobór Jerozolimski poruszył kwestię obecności pogan w Kościele. Miłość jest nowym przykazaniem Mistrza z Nazaretu. Apostołowie wsłuchiwali się w Ewangelię i byli otwarci na działanie Ducha Świętego i w ten sposób rozeznawali jak kierować Kościołem. Uczynić Ewangelię najważniejszą zasadą swojego życia.

Chrześcijanin to człowiek otwarty na Ducha Świętego. To człowiek, który daje się prowadzić temu Duchowi. Żydzi nawróceni na chrześcijaństwo próbowali łączyć stare prawo z nowością Ewangelii. Prowadziło to do konfliktów, dzięki którym jednak kształtowała się nauka Kościoła. Przed konfliktami, które można by określić jako konflikty między prawem a duchem, chroni zjednoczenie z Chrystusem. Boga nie da się zamknąć w przepisach jakiegokolwiek prawa. Bóg jest duchem i działa według swoich zasad. Zjednoczenie z Chrystusem otwiera nas na Boga.

Czym jest Boży pokój? Nie jest to święty spokój, to nie czas bez jakichkolwiek problemów, codziennych zmagań czy trudów. Apostołowie po śmierci Jezusa są zamknięci w swoich domach, są przerażeni, pełni obaw co będzie dalej. Boży Pokój to dar, który otrzymujemy, kiedy stajemy się przyjaciółmi Jezusa. On nie gwarantuje nam, że wszelkie troski przeminą, lecz da wewnętrzny pokój, który pozwoli nam z dystansem spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość.

W Ewangelii tam, gdzie mowa o Bożych przykazaniach, zawsze pojawia się pojęcie miłości. Miłość się rozprzestrzenia. Kochasz, jesteś kochany i uczysz miłości innych. Przykazania są darem Boga. Posiadanie i zachowywanie przykazań jest wyrazem miłości do Pana. Przykazania to drogowskazy na drodze, środki w docieraniu do celu. Dekalog to dziesięć słów wypowiedzianych przez Boga. Tylko wiara w Miłość czyni niemożliwe możliwym.

Jezus tłumaczy, że On i Ojciec stanowią jedno. Są ze sobą ściśle związani i jeden bez drugiego nie może istnieć ani działać. By dostrzec w Jezusie prawdziwy obraz Boga, potrzebna jest wiara. Przykładem żywej wiary, potwierdzonej znakami jest św. Paweł, który prowadził skuteczną misję apostolską w Antiochii.

Eucharystia – źródłem życia Kościoła. Św. Stanisław – ciało wydane i krew przelana. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą (Łk 12,48). Jak napoić spragnionego osła? Nowa ewangelizacja Europy – świadectwo życia.

Apostołowie Filip i Jakub byli męczennikami. Oddając życie za Zbawiciela, złożyli najbardziej wiarygodne świadectwo o Jezusie Chrystusie. Kto poznał Chrystusa, poznał także i Ojca. Wiara Filipa i Jakuba, a także ich zawierzenie Bogu, stają się źródłem wiary wielu ludzi, że Jezus jest wyczekiwanym Mesjaszem.

Nie słowa ale czyny świadczą o wnętrzu człowieka. Pycha ludzka potrzebuje pochwał. Chrystus wskazuje drogę poznania Boga.