W różnych miejscach, np. czasopismach, możemy znaleźć listę rzeczy najdroższych na świecie. Takie listy szokują, budząc czasem refleksję: czy te rzeczy są rzeczywiście tyle warte? Czy warto za nie płacić aż tyle? Jezus dziś mówi o skarbach – i to bardzo cennych: za rolę, w której ukryty jest skarb albo za drogocenną perłę trzeba było zapłacić całym swoim majątkiem. Jezusowa przypowieść skłania do zastanowienia, co jest cenne dla mnie. Za co oddałbym wszystko? Dla Salomona najcenniejsza była mądrość. Prosił właśnie o nią, a nie o to, co inni uważali za cenne: bogactwo, władzę, długie panowanie, zniszczenie wrogów. Jezus mówi o czymś, co jest jeszcze cenniejsze: o królestwie Bożym. Dla niego warto oddać wszystko.

Myśląc o skarbach, najczęściej wyobrażamy sobie pieniądze, złoto, kosztowności itp. Słowo „skarb” jest wieloznaczne i może dotyczyć także osób lub wartości niematerialnych. Co jest naszym największym pragnieniem? Miłość? Życie wieczne? Sława? Bogactwo? Jest jeszcze jeden skarb, dla którego warto poświęcić swój czas, energię, a nawet pieniądze: królestwo niebieskie. Drogę do królestwa niebieskiego musimy odkryć już teraz, w czasie ziemskiego życia. Królestwo niebieskie ocali nas i wszystkich, których kochamy, od wiecznego przemijania. Jezus zachęca nas do nieustannego starania o królestwo niebieskie.

Przypowieści Jezusa, czyli opowiadania wzięte z codziennego życia, zawierają w sobie uniwersalne przesłanie. W czasach Jezusa oczekiwano na Mesjasza, Bożego posłańca, który przyjdzie na ziemię, aby zaprowadzić ład i uporządkować wszystkie trudne sprawy. Żydzi oczekiwali od Mesjasza przede wszystkim wyzwolenia z rzymskiej okupacji oraz sądu, dzięki któremu sprawiedliwi znajdą się w królestwie Bożym, a niesprawiedliwi poniosą zasłużoną karę. Jezus głosi bliskość królestwa Bożego, ale zaprasza, aby tę nową rzeczywistość interpretować w sensie „cierpliwości Boga”. W Kościele, jak na całym świecie, obok dobra pojawia się zło. Dzieje się tak, bo taki jest człowiek, w sercu którego mieści się dobro i zło.

Bóg widział, że to, co stworzył, było dobre (por. Rdz 1,12nn). Od czasów buntu pierwszych rodziców gleba ludzkiego serca stała się miejscem zasiewu nie tylko czystego ziarna pszenicy (Bożej łaski), ale także kąkolu (grzechu i kłamstwa). Rozpoczynając Eucharystię, przyzywaliśmy Bożej pomocy w oczyszczaniu naszych serc z chwastów: grzechów popełnionych myślą, słowem, uczynkiem i zaniedbaniem. Zasiew łaski – Wcielenie i dzieło zbawcze. Prolog Ewangelii Jana – Słowo, Jezus, Miłość. Pierwsi rodzice, wybierając kłamstwo grzechu, przestali ufać Bogu, czyli wierzyć w Jego miłość. Wcielenie jest odpowiedzią miłosiernego Boga na grzech pierworodny. Miłość Boża okazuje się światu.

Jezus ponownie wykorzystał metaforę ziemi i ziarna, by ukazać prawdę o ludzkim sercu. Człowiek jest polem, na którym rosną dobre i złe ziarna, pszenica i chwasty. Odróżnienie dobra od zła nie zawsze jest łatwe. Zło przybiera często postać czegoś dobrego. Szatan nieustannie podsuwa człowiekowi swoje pokusy. Każdy człowiek powinien wydać dobry plon. Nasze życie nabiera blasku i sensu, gdy wypełniamy je szlachetnymi czynami i pragnieniami. Bóg poprzez swoje dary pobudza w nas pragnienie dobra. Do najważniejszych Bożych darów należą sakramenty i słowo Boże.

Wielu współczesnych chrześcijan postrzega Dobrą Nowinę tylko w wymiarze doczesnym. Uważają, że dobrze jest wtedy, gdy wiedzie się pomyślnie w ekonomii, w życiu osobistym i zawodowym. Dobra Nowina dla ubogich. Przychodzimy na Najświętszą Eucharystię, by spotkać się z Boskim Siewcą – naszym Panem i Zbawicielem. "Wiara rodzi się z tego, co się słyszy" (Rz 10,17) – zasiew słowa. Świadectwo ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego – bohaterski siewca. Wolność jako wzrastanie w łasce. Pan Bóg mówi przez proroka Izajasza: "myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami" (Iz 55,8). Błogosławieństwa to myśli Boże, które nie są myślami ludzkimi.

Viktor Frankl (1905–1997) należy do najbardziej znanych psychiatrów i psychoterapeutów naszych czasów. Przez kilka lat był więźniem obozów koncentracyjnych. Te dramatyczne doświadczenia pogłębiły jego spojrzenie na naturę człowieka. Jest on twórcą trzeciej szkoły wiedeńskiej w psychoterapii. Swoją metodę określał terminem logoterapia, co można by przetłumaczyć jako leczenie człowieka za pomocą logosu, czyli słowa. Viktor Frankl uważał, że najbardziej fundamentalną motywacją, jaka kieruje ludźmi, jest poszukiwanie sensu życia. Nazwa metody – logoterapia – przychodzi na myśl, kiedy zastanawiamy się nad czytaniami liturgicznym: mówią one o Bożym słowie skierowanym do człowieka. Jest to słowo, które zbawia, ocala, uszczęśliwia, leczy. Boża „logoterapia” jest rozmową między Stwórcą a stworzeniem. Między Zbawcą a grzesznikiem.

Wiele swoich nauk Jezus przedstawił w formie przypowieści, czyli krótkich opowiadań z wyraźnym przesłaniem. Ewangelia mówi nie tylko o rolniku, który przygotowuje swoje zasiewy. Mówi przede wszystkim o nas; o ludziach i o tym, co robimy z Bożymi darami. Każdy człowiek otrzymuje od Boga swoisty kapitał na życie: talenty, zdolności, możliwości. Nasze talenty dotyczą różnych sfer: intelektualnej, społecznej, rodzinnej, duchowej itp. Życie człowieka to czas wydawania dobrych owoców.