W dzisiejszej liturgii czytamy najdłuższy, najbardziej kompletny opis Sądu Ostatecznego, jaki znajdziemy w całej Biblii. Jezus Chrystus zapowiedział w dzisiejszej Ewangelii, że wszystkie losy człowieka zostaną przy końcu świata jeszcze raz ujawnione, podsumowane i osądzone. Temat Sądu Ostatecznego często pojawiał się w malarstwie, w Katechizmie, w literaturze. Pan Jezus ma dla nas wszystkich wspaniały plan. Jako przybrani bracia Jezusa zostaliśmy dziećmi wielkiego Króla. Królowanie Chrystusa nie polega na noszeniu korony, ale na służeniu drugiemu człowiekowi. Prawdziwymi królami świata nie są bogacze, lecz ci ludzie, którzy pochylają się nad żebrakami. W trakcie homilii można wykorzystać długie paski papieru, z których można zrobić koronę, spinacze do papieru oraz (opcjonalnie) pudełko z kredkami, flamastrami itp.

Zbliża się koniec roku liturgicznego i w dzisiejszej Ewangelii nasz Pan przypomina, że przyjdzie czas rozliczenia. Nadejdzie moment decydujący, na który składają się wybory i decyzje, które podejmujemy „tu i teraz”. W chwili chrztu św. otrzymaliśmy talent wiary, nie po to, by go zakopać, lecz by z nim współpracować i aby go pomnożyć. Trzeba stracić, by zyskać. Głupiec, który myślał, że jest mądry. Miłość nie jest po to, by ją zakopać, lecz by ją rozwijać każdego dnia: w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli, aż do śmierci.

Ostatnie niedziele w roku liturgicznym wprowadzają w tak zwane sprawy ostateczne człowieka. Słowo Boże mówi o końcu świata, Sądzie Ostatecznym, zbawieniu, niebie i piekle, nagrodzie i karze. W języku biblijnym „dzień Pański” oznacza szczególne objawienie się Boga. Pierwszym takim „dniem Pańskim” było przyjście Jezusa na świat oraz Jego śmierć i zmartwychwstanie. Teraz oczekujemy drugiego przyjścia Jezusa na ziemię. Nikt z ludzi nie zna ani dnia, ani godziny Jego przyjścia. Ewangelia pokazuje, że nasze czuwanie nie może być bezczynnością; ma być wypełnione działaniem i życiem. Każdy człowiek otrzymał od Boga jakieś talenty: każdy według swoich zdolności.

Życie człowieka musi być aktywne pod wieloma względami. Jednym z najważniejszych zadań jest dobre i szlachetne wykorzystywanie swoich talentów. Wyraz „talent” ma kilka różnych znaczeń, dosłownych i symbolicznych. Pan Jezus użył słowa „talent” jako symbolu do ułożenia kolejnej przypowieści o naszym życiu. Celem Jezusa było zbawienie ludzi poprzez wiarę. Można powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to wiara. Można też powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to miara naszego życia: dobrych i szlachetnych uczynków. Każdy z nas może służyć Bogu i ludziom w różny sposób. Biblia wiele razy przypomina, że w oczach Boga nie jest sprawą całkiem obojętną sposób wykorzystywania przez nas pieniędzy czy innych bogactw materialnych i niematerialnych. W trakcie homilii można wykorzystać monety i banknoty. Potrzebna będzie także mała łopatka do kopania ziemi.

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny (Mt 25,13). Stara pokusa: wszystko tylko nie Ewangelia i prostota Krzyża (Denis de Rougemont). Dzisiejsza przypowieść – dwa etapy zaślubin w Izraelu. Powrót oblubieńca należał do samej istoty procedury zaślubin i nie był czymś nadzwyczajnym, wyjątkowym i zaskakującym. Światło – znak miłości i tęsknoty oblubienicy. Św. Ignacy mówi, że żyjemy po to, by Panu Bogu służyć, cześć Mu oddawać i przez to dojść do zbawienia. Czy o tym pamiętam? Życie duchowe nie jest drogą samodoskonalenia, lecz oczekiwaniem na pełne zjednoczenie z Oblubieńcem.

Stawiajmy nie na „jakoś to będzie” codziennego życia, ale na jakość myśli, wyborów i ich realizacji. Życie to wyprawa, która kończy się spotkaniem w cztery oczy. Trzeba wyjść z domu, by na nią wyruszyć. Trasa prowadzi do nieba. Ekwipunek na drogę to przede wszystkim lampa, która oświeca kroki w nocy. Napełniamy lampę za pomocą prostych środków: codzienna modlitwa, adoracja Najświętszego Sakramentu, Eucharystia, słowo Boże, służba dla bliźnich. Istotne jest też odniesienie do mądrości i roztropności przodków. Zaniedbanie kończy się katastrofą. Mały kamień wywołuje lawinę w górach. W świecie możemy zaobserwować plagę natychmiastowości: zgubną niecierpliwość, pragnienie, żeby mieć od razu to, co się chce. Tymczasem ziarno posiane rankiem nie przemieni się w kłosy zboża przy zachodzie słońca. Oliwa zapasowa wystarcza tylko do jednej lampy.

Na Bliskim Wschodzie w upalne dni śluby odbywały się wieczorem lub po zachodzie słońca, najczęściej w domach rodzinnych. Śluby i wesela zaliczamy do najpiękniejszych wydarzeń w życiu człowieka. Każdy, kto otrzyma zaproszenie na ślub, stara się wypaść jak najlepiej. Wesele jest wydarzeniem niepowtarzalnym. Pan Jezus zostawia w Ewangelii kolejną naukę: cokolwiek robisz, rób to dobrze. W naszym życiu jest czas gromadzenia wiedzy, doświadczeń i wiary. Jest również czas wykorzystywania zdobytych kwalifikacji. Życie nieustannie weryfikuje nasze umiejętności. Wiara jest lampą i płomieniem, który powinien świecić przez całe nasze życie, aż do chwili śmierci. Naśladujmy panny mądre i roztropne, które weszły na wesele oblubieńca. W trakcie homilii można wykorzystać tekst opowiadania zamieszczony w części z cytatami.

Jezus nie potępia konkretnych osób z imienia i nazwiska, czy ogólnie odwołując się do narodowości żydowskiej, ale potępia obłudny brak relacji między słowami a czynami, a także brak szczerości w relacjach z Bogiem i bliźnimi. Należy umieć krytycznie spoglądać na to, co wynika z ludzkiego błędu i nie tylko się tym nie zrażać, ale umiejętnie wykorzystać to jako lekcję pokory do budowania wspólnoty jeszcze bardziej świętej i bliższej ideałowi zostawionemu nam przez Pana! Wszystkie godności we wspólnocie chrześcijańskiej mają być rozumiane jako służba: „Największy z was niech będzie waszym sługą” (Mt 23,11).