Być może znamy księdza, który mówi ciekawe i dobre kazania. Chętnie go słuchamy, bo ma dar słowa. Problemem jest to, że postępuje inaczej i jego życie jest zaprzeczeniem jego słów. Jezus mówi: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie (Mt 23,3). Każdy z nas jest odpowiedzialny za swoje życie. Przed Bogiem zdamy sprawę z własnego życia, a nie z życia innych ludzi. Każdy kapłan, który głosi słowo Boże, z pełnym realizmem doświadcza swojego człowieczeństwa – które jak u każdego innego człowieka – naznaczone jest słabością i grzechem. Kapłani zdają sobie sprawę, że muszą być pierwszymi słuchaczami i świadkami głoszonego słowa Bożego, ale też wiedzą, że ludzka słabość jest ciężarem, który niekiedy przeszkadza i nie pozwala żyć w pełnej wierności temu słowu.

Każdy z nas ma różnych nauczycieli w szkole. Nauczycielami są także wszyscy ludzie, od których czegoś się uczymy. Do nas należy w dużej części wybór tego, czego chcemy się uczyć i wybór osób, od których chcemy się uczyć. Biblia to była jedyna księga, którą Żydzi traktowali poważnie. Jednak nie wszyscy rozumieli jej podstawowe przesłanie. Faryzeusze traktowali znajomość Biblii zbyt często w kategoriach teoretycznych. Oczekiwali przy tym na pochwałę z ich strony. Samochwała to człowiek, który nie czeka, aż inni go pochwalą, tylko dopomina się głośno pochwał ze strony ludzi. Niektórzy ludzie z przechwalania się czynią wręcz sposób na życie. O twoich sukcesach i umiejętnościach powinno świadczyć twoje życie, a nie twoje słowa. Jezus oczekuje od swoich uczniów pokory i skromności. W trakcie homilii można wykorzystać tekst wiersza Jana Brzechwy „Samochwała”.

Bóg, nasz Ojciec, przez Najświętszą Ofiarę okazuje wielkie miłosierdzie wszystkim wiernym zmarłym, których obdarzył łaską chrztu świętego. Dziś prosimy, by dał im pełnię wiecznej radości. Modlitwą pragniemy ogarnąć wszystkich, którzy spoczywają na naszym cmentarzu i na wszystkich cmentarzach świata, a także tych, co miejsce wiecznego spoczynku mają poza wszelkimi cmentarzami: w morzu, w górach i na polach bitew. Pamiętajmy o darach duchowych dla zmarłych. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Ponieważ wierni zmarli, poddani oczyszczeniu, także są członkami tej samej komunii świętych, możemy pomóc im, uzyskując za nich odpusty, by zostali uwolnieni od kar doczesnych, na które zasłużyli swoimi grzechami (1479). Dzisiejsze słowo Boże wzywa nas do wiary w zmartwychwstanie i życie wieczne. Mówi nam, że Bóg przyjął wybranych jako całopalną ofiarę; przypomina, że to, co widzialne, przemija, a to, co niewidzialne, trwa wiecznie; informuje, że w domu Ojca Niebieskiego jest mieszkań wiele. Tych słów słuchali nasi zmarli. My też ich słuchamy podczas ziemskiego bytowania. Głęboka jest nasza wiara w życie pozagrobowe. Mamy przygotowane w niebie wieczne mieszkanie, które nie zniszczeje i będzie trwało na wieki. Chrystus wstąpiwszy do nieba, zatroszczył się o wieczne lokum dla każdego zbawionego. Ta prawda niech przenika nasze życie doczesne.

Pierwszego listopada stajemy nad grobami naszych bliskich. Wiara w życie wieczne każe nam przychodzić na cmentarz, palić znicze, składać kwiaty i modlić się za naszych zmarłych. Gwarancję istnienia życia po śmierci daje nam słowo Boże, które dziś jest głoszone w Kościele. Niebo przedstawione przez św. Jana jest wypełnione niezliczoną rzeszą ludzi. W niebie przebywają tylko i wyłącznie święci. Jest ich aż tak dużo, że nie można ich zliczyć. Rzeczywista liczba zbawionych wielokrotnie przewyższa liczbę świętych i błogosławionych oficjalnie ogłoszonych przez Kościół. Najczęściej w naszym wyobrażeniu święty to postać nie z tego świata, często przedstawiana w nienaturalnej pozie, ubrana w dziwne szaty i wyposażona w akcesoria, które dzisiaj są zupełnie niezrozumiałe. Świętość jako zadanie

Wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Św. Paweł, który z grzesznika i prześladowcy został przez Boga powołany na apostoła pogan i wiernego świadka zmartwychwstałego Pana, tak mówi w liście do Efezjan: [W Chrystusie Bóg] wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem (Ef, 1,4). Ktoś powiedział, że polityk to ten, który obiecuje most tam, gdzie nie ma rzeki. Jezus nie daje nam łatwych obietnic, by zdobyć elektorat. Obiecuje nam most stąd do wieczności, o ośmiu przęsłach wyznaczonych przez kolejne błogosławieństwa. Być chrześcijaninem, to ciągły wysiłek, by upodabniać się do Chrystusa. Św. Paweł mówi: Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2,20). Droga błogosławieństw prowadzi do świętości

Uroczystość Wszystkich Świętych to uroczystość bardzo radosna, chociaż w naszym kalendarzu sąsiaduje z Dniem Zadusznym, który jest bardziej melancholijny i wspomnieniowy. Śmierć jest ostatnim fragmentem ziemskiego życia, ostatnim krokiem na ludzkiej drodze. W chwili śmierci człowieka często można powiedzieć o nim coś niezwykle ważnego. Przez całe życie stajemy się świętymi, to znaczy potwierdzamy swoją przynależność do Boga. Moment śmierci jest momentem ostatecznego wyboru. Według starego zwyczaju wkładamy do trumny różaniec i obrazek święty – znaki potwierdzające naszą przynależność do Chrystusa i Jego Matki. Pan Bóg doskonale zna drogę naszego życia i ocenia, czy była to droga błogosławieństw. Każdego dnia pokornie tęsknijmy do naszego prawdziwego domu. W trakcie homilii potrzebnych będzie kilka rysunków z wyobrażeniami przedstawicieli różnych zawodów: nauczyciel z dużą ekierką, kucharz z wałkiem lub garnkiem, sprzątaczka z miotłą, mechanik z kluczem, żołnierz z karabinem, pielęgniarka ze strzykawką itp. oraz różaniec i obrazek z Matką Bożą.

Największe przykazanie to przykazanie miłości Boga. Bóg jest pierwszy w naszej miłości. Nie człowiek, lecz Bóg. Słuchanie Boga buduje naszą wiarę i skłania nas do szukania Tego, który do nas mówi. Słuchanie Boga łączy się z otwieraniem serca na Niego, a to jest miłością. Od słuchania Boga przechodzimy do Jego poznania, a tym samym stajemy się wolnymi. Zostaliśmy stworzeni przez Miłość i żyjemy w Bogu, w Jego miłości. Będąc świadomi, że jesteśmy kochani przez Niego, odczuwamy swoją wartość. Miłować w sercu, to dążyć do rozumienia Boga sercem. Powinniśmy miłować Boga tym wszystkim, co przeżywamy w sercu.

Przykład małżonków obchodzących jubileusz 50-lecia ślubu stanowi życiowy komentarz do Ewangelii i odpowiada na pytanie, co w życiu człowieka jest najważniejsze. Jezus mówi, że najważniejsze ze wszystkich jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Chrystus połączył dwa przykazania w jedno. Miłość do Boga realizuje się przez miłość do bliźniego, a miłość do bliźniego weryfikuje naszą miłość do Boga. Prawdziwa miłość domaga się zrezygnowania z egoizmu oraz własnych przyzwyczajeń. Bez odniesienia do Chrystusa wydaje się to niemożliwe. Jako młodzi ludzie doświadczamy wielu dramatów związanych z brakiem miłości czy jej zdradą. Czy zatem przykazanie miłości Boga i bliźniego nie jest dla nas nieosiągalnym celem?