W czasach, w których żył Pan Jezus, Naród Wybrany starał się przestrzegać ponad sześciuset różnych przykazań. Faryzeusz, pytając o najważniejsze z przykazań, postawił mimowolnie pytanie o sens ludzkiego życia. Bóg wyznaczył człowiekowi pewien najgłębszy i najszczęśliwszy cel życia. Jezus wskazał na miłość jako główne źródło, a jednocześnie cel ludzkich starań. Najważniejsze nasze powołanie, zadanie, najlepsza droga do szczęścia to droga miłości. Przez całe życie uczymy się kochać rodzinę, przyjaciół, sąsiadów, znajomych, kolegów, a nawet tych ludzi, których osobiście nie znamy. W trakcie homilii można wykorzystać do prezentacji kilka przedmiotów codziennego użytku, jak na przykład: nożyczki, długopis, but itp.

Faryzeusze nie mają odwagi pojawić się osobiście przed Jezusem z niewygodnym pytaniem… Jezus wykorzystuje podchwytliwe pytanie, by dać ważną lekcję wszystkim swoim słuchaczom – nie tylko tamtym, słuchającym go wtedy w Izraelu, ale także chrześcijanom wszystkich czasów! „Oddajcie (…) Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22,21b) to przede wszystkim wołanie o sprawiedliwość! Miłość ponad pieniądze, wierność ponad politykę, szczęście wieczne ponad szczęście doczesne… Nie mówimy „zamiast”, ale „ponad”!

Matematyka jest królową nauk. Jej piękno polega na rozwiązywaniu zadań przy użyciu wzorów. Życie ludzkie podobne jest do matematyki. Wiele jej zasad sprawdza się w życiu. Są też istotne różnice. Przeciwnicy Chrystusa stawiają przed Mistrzem zadanie, które według nich nie ma dobrego rozwiązania. W ten sposób wystawiają Go na próbę. Chrystus, rozwiązując „nierozwiązywalne zadanie”, wskazuje nam jednocześnie zasadę według której należy radzić sobie z problemami w codziennym życiu. Aby rozwiązywać życiowe zadania, potrzeba zastosowania wzorów ewangelicznych. Należy się ich dobrze nauczyć. Dziś także pojawia się wielu fałszywych nauczycieli.

Pewne niedobre cechy ludzkiego charakteru określamy czasem jako cechy faryzejskie. W postawie faryzeuszy ujawniła się przewrotność, a jej przeciwieństwem jest prostolinijność i szczerość. Wykorzystywanie ludzkiej prostolinijności i łatwowierności jest złą postawą. Ludzie czasami udają życzliwość i szacunek dla rozmówcy, choć źle o nim myślą i mówią. O takich ludziach mówimy, że są dwulicowi. Przewrotność może dotknąć każdego człowieka: małego i dużego, biednego i bogatego, artystę i polityka itd. Jezus mówił szczerze, co myśli o niektórych ludziach, ale nie starał się budować swojej popularności ich kosztem. Ewangelia zachęca nas do postępowanie uczciwego, szlachetnego i prostolinijnego. W trakcie homilii potrzebny będzie dość duży stolik ze zmywalną powierzchnią, kilka surowych jajek i jedno ugotowane na twardo.

Starotestamentalne obrazy uczty zwracają uwagę na ostateczny cel ludzkiego życia, natomiast nauczanie Jezusa o królestwie Bożym mówi o odpowiedzi człowieka na Boże zaproszenie do współpracy. Jezus nie daje nam gotowych rozwiązań, ale wskazuje na hierarchię wartości, którą powinniśmy się kierować, aby osiągnąć cel naszego życia: wspólnotę z Bogiem. Przypowieści Jezusa o królestwie Bożym mają nas napomnieć i wskazać pozytywną drogę do realizacji naszego powołania. Największym grzechem współczesnych ludzi jest brak poczucia grzechu. Liberalizm moralny nie tylko nie pozwala się człowiekowi rozwijać, ale powoduje zubożenie wartości moralnych. Droga na ucztę wiedzie poprzez uznanie swojego grzechu, nawrócenie i przemianę, która pozwoli się przyoblec w szatę weselną.

Prorok Izajasz wezwany przez Boga podejmuje trud przypomnienia Narodowi Wybranemu perspektywę szczęścia wiecznego. Prorok zwraca się do każdego z nas. Czujemy się wezwani do kroczenia drogą Ewangelii, dlatego musimy nieustannie podejmować trud nawrócenia serca, trud czuwania nad sobą. W drugim czytaniu św. Paweł wyraża swoją radość z trudów, jakie przynosi mu głoszenie Ewangelii. Każdy z chrześcijan powinien być gotowy do podjęcia dzieła głoszenia słowa i liczyć się z trudami, które trzeba podjąć. Osłodę przynosi pewność zyskania królestwa niebieskiego. W kulturze Izraela stół ma swoje ważne miejsce, zasiadający przy nim karmią się nie tylko posiłkiem, ale i wzajemnie słowem. Chrystus zaprasza nas dzisiaj, byśmy wspólnie usiedli przy Jego stole. Zaprasza nas do uczty ustami Kościoła, który sam utworzył i któremu przekazał dar słowa. Gotowość do uczty mierzy się wolną wolą i darem łaski uświęcającej.

Czasem musimy wziąć udział w spotkaniu, które będzie bardzo długie, nudne i chętnie zrezygnowalibyśmy z tego wydarzenia. Istnieją różne sposoby odmawiania ludziom tego, o co proszą. Należy starać się, by odmowa była kulturalna i dostatecznie uzasadniona. Nie można nikogo lekceważyć, każdego człowieka należy szanować, nawet, jeżeli nie zgadzamy się z jego poglądami. Bogaty król, który wyprawia ucztę weselną dla syna, to największy i najbogatszy z władców, czyli Pan Bóg we własnej osobie. Kim są ludzie, którzy zlekceważyli zaproszenie Boga? To może być każdy człowiek, każdy z nas. Musimy jak najmocniej przylgnąć do naszego Króla i Pana. W trakcie homilii potrzebna będzie waga łazienkowa schowana w kartonowym pudełku.

Współczesne zasady najmu są jasno określone. Za czasów Pana Jezusa nie było ustaw, ale też obowiązywały dość klarowne zasady dzierżawienia. Gospodarz z przypowieści przygotował winnicę do uprawiania. To nie było puste, kamieniste pole, na którym należało zaczynać wszystko od początku. Pracownicy z nieznanego powodu nie chcą płacić dzierżawy. Co więcej, kolejnych wysłańców gospodarza traktują jak największych krzywdzicieli i zabijają ich. Gospodarz reaguje w niezrozumiały dla nas sposób: zamiast nasłać na nich uzbrojonych pachołków i domagać się sprawiedliwości, wysyła do winnicy swojego syna, licząc, że pracownicy go uszanują (Mt 21,37).