Podziwiamy ludzi, którzy osiągnęli sukces w życiu, szczególnie tych, którzy doszli do tego ciężką i wytrwałą pracą. Dziś w Ewangelii słyszeliśmy o tym, jak Jezus nakarmił cztery tysiące ludzi, mając do dyspozycji siedem chlebów i kilka rybek. Nie potrzeba mieć wiele, aby zrobić coś wielkiego. Bóg potrafi nawet najmniejszą rzecz uczynić czymś wielkim. Zrób wszystko, abyś nie tylko podziwiał innych za to, że uczynili w życiu „coś z niczego”, ale sam tego dokonaj.

Budowanie jedności całej rodziny ludzkiej jest trudnym wyzwaniem. Życiową misją świętych Cyryla i Metodego było budowanie pomostów pomiędzy różnymi narodami. Prowadzili dzieło "pojednania, przyjaznego współżycia, ludzkiego rozwoju i poszanowania wrodzonej każdemu narodowi godności" (św. Jan Paweł II). Dziś również potrzebujemy budowniczych mostów opartych na filarach prawdy i miłości.

Król Izraela Salomon odwrócił swoje serce od Boga. Wiara w Boga ma wielką moc i potrafi przemieniać nasze życie. Syrofenicjanka nie była Izraelitką, ale Zbawiciel świata ją wysłuchał.

Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli. Możemy oszukać innych, zmanipulować ich, ale przed Panem Bogiem nie ukryjemy prawdy o nas samych.

W liturgiczne wspomnienie dowolne Matki Bożej z Lourdes jest obchodzony Światowy Dzień Chorego. Chrystus znał cierpienie z własnego doświadczenia i swoim przykładem uczył, w jaki sposób je przyjmować. W słowach proroka Izajasza odkrywamy najgłębszy sens męki i śmierci Chrystusa. Jego cierpienie dało nam zbawienie.

Człowiek dla zdrowia gotowy jest poświęcić wszystko. Dzisiejszy człowiek zachowuje się tak, jakby nie wierzył w Zmartwychwstanie. Dotknięcie szaty jest równoznaczne z dotknięciem człowieka. Kościół to dzisiejsza szata Chrystusa. Każdy człowiek ochrzczony to skrawek tej szaty.

Miłość Jezusa jest wrażliwa na nasze potrzeby. Tylko ubodzy w duchu są gotowi, by przyjąć Bożą łaskę. Kościół przyszłości wróci do duchowości Kościoła pierwszych chrześcijan.

Tragiczne postaci Heroda i Herodiady przestrzegają, abyśmy nie kierowali się swymi zachciankami, niezależnie od tego, jakie stanowisko zajmujemy w społeczeństwie. Król i jego konkubina myśleli, że mogą uczynić wszystko to, co im się podobało, bo byli najważniejszymi osobami w państwie. Tymczasem św. Jan, choć z ich rozkazu poniósł śmierć z ręki kata, stał się dla nich wyrzutem sumienia. Jest nim do dziś dla tych, którzy podnoszą rękę na sprawiedliwego. W pierwszy piątek miesiąca po raz kolejny idziemy ku górze, ku Chrystusowi. Można powiedzieć, że sami siebie „ciągniemy ku górze”, podpowiadamy sobie jak żyć, aby z czystym sumieniem zdążać ku niebu. Naszym zadaniem jest panować nad emocjami, uczuciami, dążeniami, zachciankami. Wciąż kształtujemy swoje sumienie – jest to między innymi efekt pracy nad sobą w kontekście pierwszego piątku: rachunek sumienia, sakramentalna spowiedź, wypełnienie pokuty. Częsta i regularna spowiedź jest wstępowaniem ku niebu.