Pouczająca anegdota z życia malarza na dworze króla Aleksandra Wielkiego, Apellesa. Na krytyczne słowa szewca na temat wystawionego obrazu z ust malarza padły słynne łacińskie słowa: Ne sutor ultra crepidam, czyli „Niech szewc nie wyrokuje powyżej kopyta”. To porzekadło nakłania do pokory w ocenianiu drugiego człowieka i jego dzieł. Żeby coś oceniać, należy posiadać pewną wiedzę na ten temat. W przeciwnym razie nasza ocena może brzmieć dość zabawnie, jak ocena szewca, któremu się wydaje, że umie oceniać arcydzieła malarstwa. W dzisiejszej Ewangelii Jezus przedstawia swoim uczniom Boże dzieła i plany zbawienia. Boże dzieło zbawienia jest arcydziełem Jego miłości i mądrości. Boży plan cierpienia, męki, śmierci Chrystusa, w ludzkim odczuciu wydawał się zupełną porażką i klęską.

Piotr – jako pierwszy apostoł – wyznał wiarę w Boże synostwo Jezusa Chrystusa. Pochwała z ust Jezusa sprawiła, że Piotr zmienił swoją postawę: z człowieka słuchającego Mistrza stał się „doradcą” swojego Nauczyciela. Jezus udzielił nagany Piotrowi i wezwał swoich uczniów do „zaparcia się” samych siebie. Wyraz „zaprzeć się” ma w języku polskim kilka różnych znaczeń. Nie każde „zaparcie się” może służyć jako przykład pozytywnej postawy człowieka. Jezus rozumie „zaparcie się samego siebie” jako postawę wyrzeczenia i rezygnacji z czegoś ważnego w imię wyższych racji.

Symbolika kluczy jest równie stara jak cywilizacja: ten, kto miał klucze – miał władzę. To on miał dostęp do rzeczy cennych i udzielał ich tym, którym chciał. Czytania biblijne mówią dziś również o symbolice kluczy. Szebna, zarządca pałacu królewskiego, okazał się niegodny, dlatego władza została mu zabrana, a klucze obiecane komu innemu. W Ewangelii słyszymy dziś o kluczach królestwa. Są one obiecane Piotrowi. Zanim jednak Jezus obieca Piotrowi władzę kluczy, wypróbowuje go. Aby otrzymać władzę kluczy, Piotr nie musi wykazać się swoją odwagą czy inteligencją, ale otwartością na to, co Bóg do niego mówi i posłuszeństwem natchnieniom Bożym. Losy Kościoła nie zależą od ludzkiego kalkulowania czy siły, ale od posłuszeństwa Bogu. Na tym właśnie opiera się władza kluczy: przywilej nieomylności, który się z nią wiąże, nie zasadza się na ludzkiej mądrości, ale na Duchu Świętym, który strzeże nieomylnego przekazywania wiary.

W czasach Jezusa wiadomości nie rozchodziły się tak szybko jak dzisiaj, ale mimo wszystko trudno było nie słyszeć o Nauczycielu z Nazaretu, który potrafił czynić cuda i głosił, że jest Synem Bożym. Jezus pyta każdego z nas: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mt 16,15). Wielokrotnie uciekamy przed odpowiedzią na to pytanie. Potrzeba wysiłku, aby poznać Jezusa. Jednak ten wysiłek się opłaca, ponieważ prowadzi do odkrycia najważniejszej prawdy – Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego (Mt 16,16). Zbawiać, znaczy pomagać. Jezus, będąc Bogiem, stał się jednym z nas, aby nam pomóc. Jest to pomoc bardzo konkretna. Jezus przyszedł, aby nam pomóc, kiedy doświadczamy samotności i opuszczenia.

Jakimi motywami kierował się Pan Jezus, zadając apostołom pytania? Chrystus pragnął uświadomić uczniom, że zbliża się czas podjęcia bardzo poważnej decyzji. Czy Jezus jest dla uczniów osobą, dla której poświęcą wszystko, nawet życie? Nasza wiedza o Bogu nie jest tym samym, co wiara w Boga. Czasami ludzie gubią drogę do Boga. Wiedzę czerpiemy z katechezy, Biblii, natomiast wiara jest darem Ducha Świętego. Głos Boga powinien być najważniejszym głosem w życiu chrześcijanina.

Cudowny obraz Jasnogórski był koronowany kilkukrotnie we wcześniejszych wiekach, ale dopiero w 1717 r. doczekał się koron papieskich. Maryja króluje do dziś i roztacza swoją opiekę nad całym polskim narodem – nad każdym z nas z osobna, bo bardziej od tytułu królewskiego zależy jej na tym, byśmy traktowali ją, jako Matkę. Odnowa wizerunku Maryi, po rabunkowym i obrazoburczym ataku w 1430, nie zakryła całkowicie znamion na jej policzku (oraz tych mniej widocznych na szyi). Maryja pozostała zraniona! Poprzez te rany przypomina nam, że chce być dla nas pocieszeniem w trudnościach, ukojeniem w bólu i usprawiedliwieniem w krzywdzie, jaka nas napotyka w codzienności.

Czym jest wiara? Wiara jest łaską i zadaniem. Dlaczego łaską? Bo nikt sam sobie nie dał wiary. W codzienności wiele rzeczy przyjmujemy na wiarę: wierzymy lekarzowi, drugiej osobie, która wskazuje nam drogę czy komuś, kto mówi do nas słowa „kocham Cię”. Jesteśmy powołani, by być strażnikami wiary, tej wiary która została nam dana przez Pana Boga. Wiara jest dla nas powołaniem, jest tą rzeczywistością, za którą – trzeba mieć tego świadomość – mamy oddawać życie, każdego dnia. KKK podkreśla, że: „wiara jest odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego życia” (26).

Jak w każdą niedzielę, przychodzimy do świątyni z bagażem naszych codziennych kłopotów. Przychodzimy na spotkanie z Chrystusem, który nas kocha. Codzienność może nas przytłaczać, trudności, które przeżywamy, mogą stać się ciężarem nie do uniesienia. Celem naszego spotkania jest złożenie tego wszystkiego, co nas obciąża, co jest naszym wielkim zmartwieniem, na Chrystusowym ołtarzu. Jezus wsłuchuje się w nasze pragnienia i potrzeby, nie zostawia nas samych z trudnościami i przemienia nasze życie, ale chce również wprowadzić nas na drogę mocnej wiary.