Jednym z największych problemów współczesnego człowieka jest brak akceptacji siebie. Według badań CBOS niemal co czwarty Polak jest niezadowolony ze swojego życia. Człowiek ma wartość nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest. Uczeń Jezusa ma iść głosić Ewangelię, wolny od jakichkolwiek rzeczy materialnych. Bóg złożył w nas wielki skarb, każdy został wyposażony we wszystko, co jest nam potrzebne do szczęścia. Zamiast zastanawiać się nad tym, czemu inni mają lepiej niż my, spróbujmy odkryć, co jest moim skarbem i podziękować Bogu za ten dar.

Dla ziomków z Nazaretu Jezus był zwyczajnym człowiekiem. Dla św. Agaty, dziewicy i męczennicy, Jezus był oczekiwanym Mesjaszem. Niektórzy z nas mogą mieć te same wątpliwości co mieszkańcy Nazaretu. Nie naśladujmy ich niewiary.

Król Dawid otrzymuje wiadomość o tragicznej śmierci syna, który zbuntował się przeciw ojcu. Wielu osobom wydaje się, że ta wiadomość winna uradować serce króla. Jednak Dawid wybucha płaczem. To symboliczne ukazanie relacji pomiędzy Bogiem Ojcem a grzesznikiem. Grzesznicy zaplątują się w sytuacje bez wyjścia, jak Absalom. Bóg jednak kocha ich do końca.

Państwa umieszczają swoich ambasadorów w innych krajach, aby ci reprezentowali kraj na obczyźnie. Jezus wysyłał przodem swoich uczniów. Jezus potrzebuje w świecie ludzi, dlatego powołał dziś w Ewangelii kolejnego ucznia, opętanego, którego uwolnił – on ma głosić Jego moc i siłę, ma być świadkiem mocy Boga wśród swoich. I mnie potrzebuje Bóg, abym był Jego świadkiem.

Współczesny świat zatracił dziś sens tego, co święte, i dlatego nadzwyczajne zjawiska próbuje tłumaczyć w racjonalny sposób. Król Dawid przyznał się do popełnionego grzechu i bardzo żałował, choć niełatwo jest potępić własną winę. W życiu często zmagamy się z przeciwnymi wiatrami losu. Uczniowie mieli odwagę, aby prosić o pomoc Jezusa.

Słowo Boże bardzo konkretnie mówi nam o wzroście plonów, co duchowo możemy określić mianem „wydawania owoców naszego życia”. Z czegoś niepozornego może wyrosnąć coś wielkiego. Na przykładzie króla Dawida widać, jak owocuje w nas grzech, jakie skutki za sobą pociąga, jak wikła nas w sieci zła. Jeśli chcemy, aby nasze życie przyniosło dobre owoce, ważne są dobre wybory.

"Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!" (Mk 4,23). Refleksja nad wypełnianiem polecenia Chrystusa. Wiara rodzi się ze słuchania. Człowiek, który nie słucha Boga, jest niewierzący. Ostrzeżenie Chrystusa, abyśmy uważali na to, czego słuchamy. Boga można usłyszeć tylko w ciszy.

Z przypowieści o siewcy jasno wynika, że słowo Boże jest nieustannie głoszone, ale pada na różne podłoże. Owoce będą obfite, jeśli ziarno trafi na dobrą glebę naszego serca. Nie można wybiórczo traktować słowa Bożego. Tymczasem nie lubimy słuchać wezwań do nawrócenia, do przebaczenia, do nadstawienia drugiego policzka. Zaczynamy wtedy dyskutować ze słowem Bożym i negować jego aktualność.