Nasz język i nasze wyobrażenia o działaniu Ducha Świętego winny czerpać natchnienie z biblijnych opisów. Nie możemy zobaczyć ani Bożego Ducha, ani ludzkiego ducha. Wiara przekazuje nam prawdę o istnieniu świata duchowego, ale nie jest on dostępny naszym zmysłom. Są bezradne wobec tej rzeczywistości. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Jedyny i prawdziwy Bóg (…) stworzył z nicości dwa rodzaje stworzeń: stworzenia duchowe i materialne (KKK, 293). Świadectwo Pisma Świętego mówi nam o różnicy między Duchem Świętym – Bożym, niestworzonym – a ludzkim duchem stworzonym. Nasz rozum i doświadczenie stają przed swoistą kotarą, za którą ukrywa się Boska Rzeczywistość.

Kim jest Duch Święty? Dlaczego trudno nam o Nim mówić i trudno Go sobie wyobrażać? Duch Święty pragnie, byśmy Go słuchali i poddawali się Jego działaniu. To o wiele ważniejsze niż próby zrozumienia Jego natury. Do przedstawiania obecności Ducha Świętego używamy różnych znaków, np. ognia lub wiatru. Wiatr i ogień mogą człowiekowi pomagać, mogą także stać się żywiołem niszczącym. Duch Święty działa w całym świecie, każdemu daje życie i siłę. Uczniami Jezusa są ci, którzy czytają Biblię, chodzą na Eucharystię, modlą się i żyją w zgodzie z innymi uczniami Jezusa. Duch Święty daje nam moc i miłość, które potem możemy przekazywać innym ludziom w postaci dobrych uczynków. W trakcie homilii można wykorzystać duży wiatrak (wentylator) elektryczny oraz zaproponować dzieciom budowę małych wiatraczków. W tym celu należy przygotować wcześniej kwadratowe kartki nacięte wzdłuż przekątnych. Na poszczególnych polach kartek należy wcześniej wydrukować słowa: Biblia, Eucharystia, wspólnota, modlitwa. Dzieci mogą samodzielnie w czasie homilii złożyć małe wiatraczki i połączyć rogi kartek za pomocą długich pinezek lub szpilek z dużym łebkiem. Wiatraczki mogą wykonać wszystkie dzieci lub tylko ich przedstawiciele.

Galilea jest miejscem, w którym Jezus rozpoczął swoją działalność i tutaj również ją kończy swoistym testamentem przekazanym apostołom. Kraina zwana Galileą pogan jest symbolicznym miejscem, z którego Jezus posyła swoich uczniów, by chrzcili wszystkie narody. Nawet apostołowie, którzy byli z Jezusem od początku (takie było kryterium, gdy wybierano następcę Judasza) mają wątpliwości tuż przed Wniebowstąpieniem, a więc już po Zmartwychwstaniu, które powinno było przekonać wszystkich. Kościół we wszystkich epokach składał się z ludzi głęboko i żarliwie wierzących, a także z tych, którzy wątpią. Jezus wymaga od swoich apostołów, by dotarli z Dobrą Nowiną do wszystkich narodów. Orędzie Jezusa przez nikogo nie może być traktowane wybiórczo, depozyt wiary należy przekazać w całości.

Dzieciom trudno zrozumieć prawdy wiary o wstąpieniu Jezusa do nieba i zasiadaniu po prawicy Ojca. Podobne trudności mają również dorośli. Współczesna kultura, mentalność i wyobraźnia przeniknięte są duchem racjonalizmu. Dla wielu chrześcijan Wniebowstąpienie Jezusa jest wydarzeniem dziwnym, a nawet dziwacznym. Nijak nie przystaje do naszego doświadczenia. Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego stawia nas przed pytaniem: co to znaczy, że Jezus wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca? Odpowiedzi szukamy w Biblii. Autorzy biblijni opisują to wydarzenie jako fakt historyczny, który rozegrał się na oczach apostołów. Równocześnie podkreślają władzę i chwałę Chrystusa powracającego do Ojca.

Opis ostatniej sceny z życia Pana Jezusa na ziemi jest bardzo krótki. Głównym tematem dzisiejszego fragmentu Ewangelii nie jest pożegnanie, lecz nakaz misyjny skierowany do apostołów. Uczniowie uznają w Jezusie Boga i Pana. Część uczniów przeżywa wątpliwości. Jaka jest ich przyczyna? W życiu uczniów Jezusa są różne etapy: jest czas nauki i słuchania, jest także czas aktywnego apostolstwa. Jezus pragnie, aby Dobra Nowina dotarła do każdego człowieka. Praca apostołów jest potrzebna do zbawienia całego świata. Każdy powinien coś zrobić dla Jezusa. My jesteśmy współczesnymi apostołami Jezusa. W trakcie homilii można wykorzystać bukiet kwiatów, np. róż, których zapach można dodatkowo wzmocnić perfumami o zapachu kwiatowym, różanym.

Apostołowie słysząc swojego Mistrza, który mówi o tym, że musi odejść, byli przerażeni, że zostaną sami. Jezus pragnie uspokoić swoich przyjaciół: „Nie zostawię was sierotami” (J 14,18). Historia „Domów Pokoju” to praktyczna realizacja Przykazania Miłości, jakie zostawił nam – chrześcijanom XXI wieku – nasz Pan. Musimy nieść Dobrą Nowinę całemu światu, a zwłaszcza tym najbardziej potrzebującym – dzieciom, młodzieży i dorosłym, którzy stracili nadzieję na lepsze jutro! Jako chrześcijanie jesteśmy przedłużeniem dłoni Chrystusa – tych dłoni, które błogosławiły, uzdrawiały, rozdawały chleb…

Pierwsze czytanie wspomina Apostoła Filipa. Słyszymy o jego sukcesach apostolskich. Moc Słowa Bożego jest niezwykła, nie tylko tłumy słuchają Słowa ale ma ono również ogromną moc: wypędza szatana, cierpiący na różne choroby odzyskują zdrowie. Jesteśmy wezwani też do głoszenia Ewangelii. Mamy mówić o Chrystusie i Jego zbawczym posłannictwie, o Jego drodze przemierzonej na ziemi dla naszego zbawienia. Nie możemy się tego wstydzić, nie możemy zdezerterować. Dla patrzących na nas mamy być świadkami Chrystusa. W szkole, na uczelni, w parku i kinie, na prywatce i pośród swoich w domu rodzinnym. To są miejsca naszego świadectwa. Wspólnoty, które maja prawo do naszego życia wiarą.

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus mówi do uczniów: „nie zostawię was sierotami”. Sierota to osoba, która nie ma rodziców. Czasem w życiu jest, że kiedy dziecko jest małe umierają jego rodzice, albo giną w jakimś wypadku samochodowym. Wtedy o takim dziecku mówimy sierota. Można mieć rodziców i również czuć się jak sierota. Dlatego tak ważne, abyśmy mieli w swoich domach czas dla siebie. Zawsze rodziców można poprosić, aby nam sprawdzili zadanie domowe, albo zabrali nas na jakąś wycieczkę po lekcjach. Ważne, aby z nimi rozmawiać. Nie zapominajmy też o Panu Jezusie. Nie zostawiajmy Go samego w kościele. Odwiedzajmy Go w niedziele, przychodząc na Mszę św. Pomoce: Zdjęcie sieroty, Zdjęcie rodziny.