Wydarzenia opisane w Ewangelii rozgrywają się na drodze między Jerozolimą a Emaus, wioską oddaloną od stolicy o około 60 stadiów (11 km). Wszystko dzieje się w pierwszym dniu tygodnia, a więc w dniu zmartwychwstania Jezusa. Gdy dwaj uczniowie opuszczają Jerozolimę, wiedzą od kobiet, że grób jest pusty. Oczywiście nie wierzą im. W czasie drogi do uczniów dołącza się Jezus. Uczniowie jednak Go nie rozpoznają. Dopiero gest łamania chleba otwiera im oczy i rozpoznają swojego Mistrza. Gdy rozradowani i szczęśliwi powracają do Jerozolimy, zastają zebranych Jedenastu, a wraz z nimi innych uczniów.

Uczniowie idący do Emaus to ludzie, którzy stracili nadzieję. Mieli ją, bo przecież mówili: A myśmy się spodziewali – ale im ją odebrano, zabijając Tego, po którym spodziewali się tak wiele. My również często jesteśmy w takiej sytuacji, w której coś odbiera nam nadzieję: brak perspektyw, trudna sytuacja rodzinna, materialna. Przypominamy uczniów idących do Emaus: nasza nadzieja zgasła, bo ile razy można się zawieść? Teraz już się niczego nie spodziewamy. Apostołowie rozpoznali idącego przy nich Jezusa – ale rozpoznali Go dopiero przy łamaniu chleba. Pytają: Czy serce nie pałało w nas? Dopiero spotkanie przy łamaniu chleba wskrzesiło ich nadzieję, dodało im sił tak, że pędem wrócili do Jerozolimy, opowiadając, co ich spotkało.

Często przy lekturze tej Ewangelii zadajemy sobie to samo pytanie: „Dlaczego uczniowie nie mogli rozpoznać Jezusa?”. Uczniowie wędrujący do Emaus są symbolem całej ludzkości, która nieustannie czegoś poszukuje albo przed czymś ucieka. Bez lektury Biblii trudno znaleźć dobrą drogę życia. Tajemnica śmierci i zmartwychwstania Chrystusa stała się zrozumiała, gdy Jezus odwołał się do tekstów biblijnych. W Eucharystii uczniowie poznali Mistrza. Pomoce: – dziewięć kopert w trzech różnych kolorach (np. trzy białe, trzy niebieskie, trzy zielone), – teksty poleceń do wykonania, ukryte w kopertach, wzorowane na poniższej homilii, – Biblię, – jedną nagrodę.

Lęk uczniów. Specyficzna wspólnota. „Pokój” to bardzo ważne słowo. Biblijne rozumienie pokoju. Świat proponuje „święty spokój”. Przyjęcie pokoju warunkiem Miłosierdzia. Szczerość warunkuje owocność Niedzieli Miłosierdzia.

Spotkania Jezusa z uczniami po zmartwychwstaniu ukazują, że misja Jezusa dobiegła końca. Teraz posyła swoich uczniów, którzy mają kontynuować Jego dzieło. Jednym ze znaków kontynuacji posłannictwa Jezusa jest władza odpuszczania grzechów. Jezus mówił o dobrym Ojcu i potwierdzał swoje słowa postawą wobec ludzi. Odpuszczając ludziom grzechy, ukazywał miłość Ojca i godność człowieka. W przebaczeniu i pojednaniu przejawia się najpiękniejszy przymiot Boga: Jego łaskawość i miłosierdzie. Sakrament pokuty i pojednania jest szczególnym miejscem działania miłosierdzia Boga.

Dziś dowiemy się, czym jest Boże miłosierdzie. Boże miłosierdzie oznacza, że Pan Bóg nie pamięta nam naszych grzechów, ale nam je odpuszcza. Pierwszą ważną postacią, która jest związana z Bożym Miłosierdziem jest pewna zakonnica – św. Faustyna Kowalska. Jest ona autorką słynnego Dzienniczka, w którym opisane są jej spotkania z miłosiernym Jezusem. Oprócz Dzienniczka z siostrą Faustyną związany jest pewien obraz – obraz Jezusa Miłosiernego. Czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz, a blady oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze. Te dwa promienie wyszły z wnętrzna Miłosierdzia, kiedy Jezus konał na krzyżu. Na różańcu odmawiamy Koronkę do Bożego miłosierdzia. Pan Jezus przez siostrę Faustynę nauczył nas również tej pięknej modlitwy. Pomoce Dzienniczek św. S. Faustyny, Obraz Jezusa Miłosiernego, Różaniec, Modlitwa Koronki do Bożego Miłosierdzia.

Nikt z ludzi nie był świadkiem momentu Zmartwychwstania Jezusa. Pewne jest, że trzeciego dnia grób, w którym pochowano Jezusa, był pusty! Zaświadczają o tym nie tylko kobiety, nie tylko apostołowie, ale również ci, którzy swoimi intrygami doprowadzili do ukrzyżowania i śmierci Jezusa. Teraz, gdy Jego grób jest pusty, podejmują wysiłki „wytłumaczenia” tego faktu za pomocą przekupstwa i kłamstwa. Okazuje się, że nie pozbyli się problemu. Na dobrą sprawę ich problem z Jezusem dopiero się zaczyna. Chrześcijanie nieprzerwanie przypominają i ogłaszają całemu światu, że Jezus trzeciego dnia zmartwychwstał. Tę prawdę świętujemy w procesji rezurekcyjnej, z biciem dzwonów, uroczystym śpiewem i podniosłą celebracją Eucharystii. Nasza wiara w Zmartwychwstałego opiera się na fakcie pustego grobu, na fakcie, że Zmartwychwstały wielokrotnie ukazywał się swoim uczniom, a oni widzieli na Jego ciele znaki męki.

Liturgiczna uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest obchodzona przez osiem dni. Każdego dnia słyszymy inny akord radosnej symfonii o Zmartwychwstaniu. W Poniedziałek Wielkanocny w centrum naszego zasłuchania pojawia się pierwsze przemówienie św. Piotra, skierowane do mieszkańców Jerozolimy. Galilejczyk zaczął przemawiać do Judejczyków, prosty niewykształcony mieszkaniec małej wioski nad Jeziorem Galilejskim odważa się przemówić do mieszkańców stolicy. Wielu słuchaczy zapewne myślało: „Biedny Galilejczyk. Trochę go żal. Stracił swego Przyjaciela i Mistrza, a teraz został sam, z małą grupką współtowarzyszy”. Św. Piotr nie czuł jednak żadnego lęku ani paraliżującego wstydu, ani kompleksu mniejszości. Miał do przekazania proste orędzie o tym, co wydarzyło się w jego życiu: "Bóg wskrzesił Go [Jezusa], zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim" (Dz 2,24).