Wielkanoc to nasze największe święto. Spotykamy się przez dwa dni, by wspólnie przeżywać radość. Przez wszystkie niedziele w roku przedłużamy naszą radość ze zwycięstwa Chrystusa. Świętujemy także ważne dla nas rocznice religijne, narodowe, rodzinne czy osobiste. Świętowanie może odbywać się w różnych miejscach i w różny sposób. Największe chrześcijańskie święto rozpoczęło się przy grobie Jezusa. Istotą Wielkanocy jest zwycięstwo nad śmiercią. Również cmentarze – choć nie kojarzą się ze świętowaniem – nadają głęboki sens Świętom Wielkanocnym, bo one przypominają, że Chrystus przyszedł obudzić wszystkich zmarłych do życia. W trakcie homilii można wykorzystać kilka dużych plansz lub fotografii z wizerunkami miejsc, w których ludzie spotykają się, by świętować: kościół, dom, restauracja, festyn, kino, park itp. Potrzebny jest także rysunek cmentarza.

W natłoku codziennych informacji trzeba dostrzec jedyne w swoim rodzaju wydarzenie, które nie straciło swojej aktualności i siły przekazu, mimo upływu ponad dwóch tysięcy lat. Jest to Zmartwychwstanie Chrystusa. Wiosna jest eksplozją życia. Dni stają się coraz dłuższe i cieplejsze. Cały stworzony świat budzi się z zimowego snu. To nie przypadek, że świętujemy Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa właśnie na wiosnę. Budząca się do życia natura podkreśla doniosłość i wagę tego wydarzenia. Pomaga nam także głębiej je zrozumieć i lepiej przeżyć. Zmartwychwstanie Jezusa stało się zwycięstwem życia nad śmiercią. Św. Piotr jest naocznym świadkiem Zmartwychwstania. On nie tylko widział Jezusa po Zmartwychwstaniu, ale także z Nim rozmawiał, jadł i pił. O prawdziwości Zmartwychwstania zaświadczyli ci, którzy oddali życie za głoszenie tej prawdy. Jezus Chrystus przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie pojednał nas z Bogiem Ojcem i w ten sposób otworzył nam drogę do życia wiecznego w niebie.

Reportaż na temat obchodzenia świąt uświadamia, że czasem z całej bogatej treści święta zostają już tylko niezrozumiałe zwyczaje, które pielęgnuje się, nie zwracając uwagi na niesioną przez nie treść. To trochę jak wydmuszka: zostaje forma, choć treść już dawno wyciekła. Filmowa scena, w której młody człowiek odmawia nieetycznego zachowania, bo „dziś jest pierwszy dzień z całego pozostałego życia”, uświadamia nam, jak ważne są momenty przełomu. Jeśli czegoś mocno doświadczymy – zmienia się nasze życie, czasem bardzo radykalnie. Jeśli nic się nie zmienia – najprawdopodobniej niczego nie doświadczyliśmy. Kiedy patrzymy na tych, którzy spotkali Zmartwychwstałego, to widzimy, jak zmieniło się ich życie. To spotkanie zmieniło wszystko: ich myśli, słowa, zachowania. Żywa wiara, wiara zmieniająca życie rodzi się nie z najmądrzejszych nawet teorii, ale ze spotkania z żywym Bogiem.

Chrystus odrzucił grobowy kamień, w którym można widzieć symbol ludzkiej grzeszności i ułomności. Każdy z nas powiększał ciężar tego kamienia, każdy może też uczestniczyć w zwycięstwie Chrystusa. Zmartwychwstanie dokonało się w nocy, bez świadków. Maria Magdalena i apostołowie odkryli tylko pusty grób. Chrystus objawił się w pierwszej kolejności ludziom, którzy okazywali Mu miłość i przywiązanie. Miłość Chrystusa najpełniej zajaśniała w akcie przebaczenia. Również dzisiaj doświadczamy tej miłości w sakramencie pojednania i w Eucharystii. W trakcie homilii można wykorzystać pewną ilość kamieni dla uczestników Eucharystii (część dzieci, poproszona w Niedzielę Palmową, może przynieść z domu własne kamienie), dla innych można zebrać trochę kamieni na polach lub kupić w hurtowni. Powinny to być kamienie wielkości ziemniaka. Można je rozdać dzieciom przed Mszą św. Potrzebny także będzie mocny worek lub skrzynka (drewniana, plastykowa).

Można rozmawiać o wielu prozaicznych rzeczach. Jest jednak czas, kiedy o nich się nie mówi, bo chwila jest zbyt wielka. Jak to wyrazić? Jak wyrazić niewyrażalne? Ewangelista Mateusz, próbując opisać Zmartwychwstanie, doświadcza niemocy słów, przywołuje więc znaki, które pozwalają choć w przybliżeniu wyobrazić sobie, co przeżywały osoby, doświadczające tej niezwykłej chwili. Liturgia Wigilii Paschalnej jest przebogatym wprowadzeniem nas w misterium Zmartwychwstania. Służą temu znaki, słowa, gesty. Liturgia oddziałuje na całego człowieka, ze wszystkimi jego zmysłami, by pomóc mu uświadomić sobie i uzmysłowić to, co stało się w najważniejszym momencie historii świata. Liturgia nie jest jednak tylko po to, byśmy słuchali. Nie jest nawet po to, byśmy zrozumieli. Jest po to, byśmy doświadczyli spotkania ze Zmartwychwstałym – tak jak doświadczyli tego ludzie, którzy przybiegli w wielkanocny poranek do pustego grobu. Jest po to, byśmy spotkali Chrystusa i rozpoznali Go przy łamaniu Chleba.

W Wielki Piątek, pod krzyżem Jezusa, brakuje nam słów. Jedynie w poezji tkwi odrobina światła, które rozjaśnia mroczny czas cierpienia. Język poezji – jak nas wymownie uczy przykład „Trenów” Kochanowskiego – rodził się i dorastał w sytuacjach bólu, żalu, bezradności i rozdzierającego smutku. Świadkowie ukrzyżowania też sięgali po poezję psalmów albo pieśni proroków. Psalm 22 w przedziwny sposób wiernie oddaje cierpienie i mękę Chrystusa na krzyżu. Jezus umierał samotnie, niemal wszyscy najbliżsi przyjaciele skryli się albo z przerażeniem przyglądali z daleka dramatycznej egzekucji. Pod krzyżem stała tylko najbliższa rodzina: Jego Matka i jedna z krewnych, Maria, żona Kleofasa. Ponadto na miejscu kaźni była Maria Magdalena i najmłodszy z apostołów – Jan. Męka Chrystusa na krzyżu jest symbolem Jego poświęcenia dla człowieka.

Liturgia Triduum Paschalnego przeprowadza nas od Wieczernika przez Golgotę do pustego Grobu Chrystusa. Msza Wieczerzy Pańskiej otwiera Paschę Jezusa Chrystusa, czyli Jego przejście ze śmierci do życia. Jezus utrwala swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie w sakramentalnych znakach. To jest serce i istota Eucharystii. Jedną z największych tajemnic naszej wiary jest tajemnica obecności Chrystusa w Eucharystii. W sposób szczególny wyraża się ona pod postaciami chleba i wina. Chrystus przychodzi do nas w tak prosty i pokorny sposób – przychodzi jako cząstka chleba. On rzeczywiście jest z nami i dla nas. Jezus Chrystus pozostał z nami w Eucharystii, aby nas karmić swoim Ciałem i Krwią.

Liturgia Niedzieli Palmowej przypomina nam triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Na entuzjazm tłumów cieniem kładzie się jednak opis Męki Pańskiej, zwiastujący wydarzenia Triduum Paschalnego. Czytania minionych dni pozwalają dostrzec, jak wśród uczonych w Piśmie, faryzeuszy i przywódców ludu narasta wrogość wobec Jezusa. Jezus od samego początku ma świadomość losu, jaki go czeka; wie, że wszystko, co się dzieje na drodze Jego życia i na drodze triumfalnego wjazdu do Jerozolimy, dzieje się, żeby się wypełniły Pisma proroków (Mt 26,56). Niedziela Palmowa pokazuje drogę Jezusa i przypomina nam jednocześnie, że jest to również nasza droga. Być chrześcijaninem, to być uczniem i naśladowcą Jezusa Chrystusa.