"Oto stoję u drzwi i kołaczę", mówi Pan (Ap 3,20). Nigdy nie jest za późno, by odpowiedzieć ma miłość Tego, który pierwszy nas umiłował. Jezus – najlepszy Przewodnik na drodze prawdy i miłości. Intryga faryzeuszów, by zabić Sprawiedliwego. Jezus wziął na siebie nasze grzechy – potęga miłości. Przykład św. Leona Wielkiego – ocalenie Rzymu przed Hunami i Wandalami. Gdyby nie chrześcijanin, św. Leon, Rzym ze swymi starożytnymi zabytkami przestałby istnieć w V w. Potęga Krzyża i zbawcza moc Ukrzyżowanego.

Dzisiejsza niedziela jest najsmutniejszą niedzielą roku. Rozważamy śmierć Pana Jezusa. Jezus Chrystus był najbardziej niewinnym człowiekiem w historii świata. Proces i skazanie Jezusa były możliwe dzięki fałszywym świadkom oraz biernej postawie większości społeczeństwa. Historia skazania Jezusa powtarza się w milionach wydarzeń współczesnego świata. Każdy z nas uczestniczy w zmaganiach dobra ze złem. Bierność dobrych ludzi umożliwia działanie zła. Ostateczne zwycięstwo należy do Jezusa. Pod koniec homilii można poprosić dzieci, aby w Niedzielę Zmartwychwstania przyniosły na Mszę św. kamień.

W czasie jednej z wizyt w domu Marii, Marty i Łazarza w Betanii Jezus starał się ukazać, co jest „najważniejszą cząstką” w ludzkim życiu (por. Łk 10,38–42). Wydarzenia opisane w dzisiejszej Ewangelii są jakby kontynuacją tego nauczania. Kiedy zachorował Łazarz, wysłano do Jezusa posłańca z wieścią o chorobie. Wzruszające jest stwierdzenie: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz" (J 11,3). Prośba o uzdrowienie była ukryta w informacji: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jest to stwierdzenie, w którym łączą się cierpienie i miłość.

Żeby wejść w świat, który odsłaniają dzisiejsze czytania, warto użyć wyobraźni i zobaczyć z całym realizmem to, o czym mówią. Śmierć przedstawiana jest w nich bez żadnych upiększeń czy przemilczeń. Czy takie mówienie o śmierci nie jest „straszeniem” nią, abyśmy się nawrócili i zmienili swoje postępowanie? Dlaczego Kościół czyta nam te fragmenty w czasie Wielkiego Postu? Być może potrzeba nam takiego właśnie, realistycznego pokazywania śmierci w czasach, kiedy próbuje się tuszować jej okrucieństwo, chronić przed myśleniem o jej skutkach. Dopiero kiedy zobaczy się całą jej brzydotę i okrucieństwo, można dostrzec to, co Kościół chce nam pokazać: radość Zmartwychwstania. Wtedy doświadczymy, jak wielki dar stał się naszym udziałem dzięki Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa; jak wielkim darem jest nasze zmartwychwstanie.

Ewangelia mówi o łzach Jezusa, o wielkim smutku i boleści, jakie przeżył, patrząc na grób swojego przyjaciela. Musimy umieć mówić o śmierci i zachowywać się godnie wobec osób, które straciły kogoś bliskiego. Pierwszą postawą jest postawa współczucia i współuczestniczenia w smutku i tęsknocie po śmierci bliskich osób. Drugą postawą jest umiejętność wyrażania chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie i nadziei na życie wieczne. Wskrzeszenie Łazarza – od czterech dni leżącego w grobie – pokazuje ludziom, że Jezus ma władzę nad śmiercią. W ciągu swojego życia będziemy uczestniczyli w wielu pogrzebach. Musimy nauczyć się chrześcijańskiego podejścia do problemu śmierci i pogrzebu. W trakcie homilii potrzebne będą duże kartki w różnych kolorach, w tym biała i czarna.

Człowiek stworzony przez „Widzącego” widział – kontemplował dzieła Boże. Geneza cierpienia – grzech pierworodny. Niewidomy od urodzenia jest obrazem każdego człowieka: rodzimy się z większym kalectwem niż brak wzroku. Symbolika chrztu – przejście z ciemności do światła. Wy jesteście światłem świata (Mt 5,14) – odpowiedzialność za dar wiary. Nie stawia się światła pod korcem (por. Mt 5,15). Niech Bóg da nam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da nam światłe oczy serca tak, byśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania (por. Ef 1,17–18).

W IV Niedzielę Wielkiego Postu fioletowy kolor pokuty został zastąpiony różem radosnej nadziei. Niedziela ta nazywa się „Gaudete”, czyli „Radujcie się”. Słowo Boże mówi o radości, którą przynosi światło. Ono daje ciepło, poczucie bezpieczeństwa i wskazuje drogę. Światło jest gwarancją życia. Na pewno każdy z nas miał jakieś doświadczenia i przeżycia związane z ciemnością, gdy odczuwał niepokój, a nawet strach. Przywołanie osobistych przeżyć związanych z ciemnością i światłem pozwoli nam lepiej zrozumieć dzisiejszą Ewangelię. Ślepota w czasach starożytnych była ciężką chorobą i praktycznie skazywała człowieka na żebranie i życie w nieustannym poniżeniu i cierpieniu. Jezus – nazywając samego siebie światłością (J 8,12) – nie posługuje się pojęciem teologicznym czy poetycką metaforą. On rzeczywiście jest Światłem, które ma moc pokonać każdą ciemność.

Większość informacji o świecie zdobywamy za pomocą wzroku. Brak wzroku jest jednym z największych nieszczęść człowieka. Dlaczego Pan Jezus przygotował takie nietypowe, wręcz nieprzyjemne lekarstwo z błota? Jeśli człowiek jest naprawdę chory, naprawdę cierpiący, to przyjmie lekarstwo pod każdą postacią. Ze wszystkich chorób i problemów człowieka najgorszy jest dla nas problem przemijania i śmierci. Kto przystępuje do stołu Pańskiego, ten ma życie wieczne – taka jest obietnica Jezusa. Lekarstwo zostawione przez Jezusa – Eucharystia – ratuje nas od zguby wiecznej, ale wiele osób tego nie dostrzega. Jezus nazywa ten stan ślepotą. W trakcie homilii będą potrzebne do prezentacji: szklana misa, łyżka, słoik piasku i szklanka wody do rozrobienia błota oraz puszka z komunikantami, które zostaną konsekrowane w czasie Eucharystii.