Błogosławieństwa Jezusa stanowią jeden z najczęściej komentowanych, ale i jeden z najtrudniejszych elementów Jego Dobrej Nowiny. Jezus jest tu nowym Mojżeszem, który nowemu Ludowi nadaje nowe Prawo. W odróżnieniu od Starego Przymierza nie zostaje ono wyryte na kamiennych tablicach i nie towarzyszą mu grzmoty i błyskawice. Jezus, który ustanawia zasady królestwa Bożego, sam jest najpełniejszym ich wypełnieniem. Chrześcijanin naśladujący swojego Mistrza jest na drodze do szczęścia. Jest to szczęście inne od tego, które proponuje świat doczesny. Błogosławieństwa jako drogowskazy szczęścia („tajemnice szczęścia”) zdają się być nielogiczne. Ich logika jest jednak logiką Jezusa i Jego Ewangelii: Myśli moje nie są myślami waszymi…

W życiu doczesnym każdy człowiek powinien przede wszystkim szukać Pana i Stwórcy. Poszukiwanie Boga oznacza życie zgodne z cnotą sprawiedliwości i pozostałymi cnotami kardynalnymi. By żyć sprawiedliwie, trzeba każdego dnia postępować roztropnie. Każda decyzja człowieka, ważna czy mniej ważna, powinna być przede wszystkim dobrze przemyślana. Konieczna jest świadomość odpowiedzialności przed Bogiem i ludźmi za swoje czyny, dobre i złe. Jeśli nie działamy sprawiedliwie, to krzywdzimy innych ludzi albo ich na różny sposób oszukujemy.

Błogosławieństwa są nam podarowane przez Boga na drogę do nieba. Błogosławieństwa pełnią rolę podobną do znaków w ruchu drogowym. Nie zawsze mamy ochotę ich przestrzegać, ale wiemy, że dzięki nim nasza droga jest bezpieczna i dotrzemy do celu. Błogosławieństwa Jezusa porównywane są do Dziesięciu Przykazań. W przykazaniach więcej było zakazów, w błogosławieństwach więcej jest zachęty. Trudno jest nam zapamiętać wszystkie błogosławieństwa, ale tak naprawdę nie chodzi o nauczenie się ich na pamięć, tylko o wyrobienie w sobie pewnej postawy – postawy dobrego chrześcijanina. Każde błogosławieństwo można skojarzyć ze znakiem drogowym i w ten sposób znaleźć metodę na ich przypominanie sobie w codziennym życiu. Należy przygotować osiem znaków drogowych (opis znaków w homilii). Można obok prawdziwych znaków narysować także swoje, skonstruowane na podobieństwo błogosławieństw.

Kategoria powołania jest jedną z idei przewodnich Biblii. Biblia opowiada o powołaniu pojedynczych ludzi (Abraham, Mojżesz, Izajasz) i całego narodu. Podobnie jak rabini w czasach Jezusa, również sam Jezus miał swoich uczniów. Podczas jednak, gdy rabini przyjmowali zgłaszających się do nich kandydatów, Jezus sam wybierał swoich uczniów. Świadczą o tym zgodnie Ewangeliści.
Wszyscy zaproszeni i powołani przez Jezusa bez wahania i bez cienia wątpliwości poszli za Jezusem. Los tych powołanych będzie od tej pory głęboko związany z losem Jezusa. Głos Jezusa musiał być szczególny, bo powołani zostawili swoje domy, rodziny, pracę, cały dotychczasowy styl życia i udali się za Jezusem, by Mu towarzyszyć i wspierać w Jego działalności.

Szkolna historyjka ilustruje doskonale znaną łacińską maksymę sic transit gloria mundi (tak przemija chwała tego świata). Zmieniają się czasy – zmieniają się znane osoby. Jezus – Ktoś, kogo urodzenie zapoczątkowało nową erę: erę chrześcijańską. Minęło ponad dwa tysiące lat, a On wciąż jest Kimś ważnym, dla Niego ludzie poświęcają życie. Trudno sobie wyobrazić, by ktoś dziś w Polsce nie słyszał w ogóle o Jezusie.

Jezus potrzebował uczniów, pomocników i kontynuatorów swojej pracy na ziemi. Apostołowie byli ludźmi powołanymi do szczególnego zadania. To powołanie jest czymś wielkim i trudnym. Apostołem można nazwać człowieka, który nosi w sobie Boga, Jego naukę, Jego miłość, i jest w stanie powędrować z Panem Bogiem do każdego miejsca na ziemi, aby Go tam zanieść. Gdyby porównać ludzi do kwiatów – który z kwiatów miałby największe szanse zostać dobrym apostołem? Jezus wybrał prostych ludzi – rybaków, pasterzy, celników. Pośród nas są ich następcy, gdyż Ewangelia ciągle musi być głoszona. Należy przygotować doniczkę z kaktusem lub przynajmniej dużą planszę z jego rysunkiem.

Jezus staje pośród ludzi, którzy przyszli do Jana Chrzciciela, aby przyjąć chrzest. Podchodzi do Jana Chrzciciela i zanurza się w Jordanie. To wydarzenie pokazuje nam, że Jezus solidaryzuje się z człowiekiem. Kiedy my przyjmujemy chrzest w Kościele, zostajemy włączeni do wspólnoty. W ten sposób wstępujemy na drogę, która prowadzi z Jezusem i do Jezusa. Włączenie do wspólnoty Kościoła niesie ze sobą nie tylko przywileje, ale również obowiązki. Jedna z prawd wiary przypomina nam, że łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna.

Stary i Nowy Testament tworzą dwie fazy jednej historii zbawienia. Jan Chrzciciel jest prorokiem łączącym oba Przymierza. Z pomocą w odpowiedzi na pytanie, gdzie poszukiwać zbawienia przychodzi nam Jan Chrzciciel: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Zbawienie nie jest więc naszym dziełem. Niedorzecznym jest sądzić, że osiągnę zbawienie wyłącznie poprzez własny wysiłek. Jest to również niezwykle silna pokusa wśród ludzi młodych, pełnych sił, ideałów i pomysłów.