Słowo, modlitwa i czyn – trzy przejawy miłosierdzia Jezusa wobec nas. Miłosierdzie uobecnione w Eucharystii. Każdy cud jest zaproszeniem do świata łaski i na głębię Bożej miłości. Niewdzięczność braci w wierze, wdzięczność obcego. Samarytanin – cud uzdrowienia wewnętrznego. Największa łaska – Bóg, który nas miłuje.

W słowniku są bardzo ważne słowa: „miłość”, „matka”, „Bóg”. Istnieją też słowa klucze: „proszę”, „przepraszam” i „dziękuję”. O wdzięczności mówi się, że to jedna z bardzo rzadko spotykanych cnót. W dzisiejszej Ewangelii chorzy na trąd proszą Jezusa o uzdrowienie. Prawdopodobnie słyszeli już o Jego dobroci wobec chorych. Mają więc wielką nadzieję w sercu. Jezus uzdrowił trędowatych. Wdzięczność okazał tylko jeden uzdrowiony. Wdzięczność to postawa, która jest odpowiedzią na doświadczone dobro, to chęć odwzajemnienia tego dobra, to pamięć o czyjejś życzliwości i pomocy. Imieniny, rocznica ślubu, Dzień Matki, Dzień Ojca – to bardzo dogodne okazje, by okazać wdzięczność. Jako chrześcijanie codziennie możemy w modlitwie wyrażać dziękczynienie. Eucharystia oznacza dziękczynienie i wdzięczność. Błagam was przeto, bracia i siostry, (…) starajmy się odsunąć daleko od siebie ten tak wielki i tak bardzo niegodziwy grzech niewdzięczności, abyśmy całą naszą pobożność skierowali na dziękczynienie i uzyskali sobie Bożą łaskę (…). I nie tylko językiem, ale czynem okażmy wdzięczność, bo Dawca łaski wymaga od nas bardziej dziękczynienia czynem niż słowem (św. Bernard z Clairvaux).

Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. On bez trudu ich leczył. Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki Chrystus rozmawiał z ludźmi i ich leczył. Jezus wiele razy mówił o postawie wdzięczności za wszystko, co otrzymujemy od Boga i innych ludzi. Taka postawa jest miła Panu. Dlaczego dziewięciu uzdrowionych ludzi nie wróciło z podziękowaniami? Czy w tych dziewięciu ludziach możemy dostrzec samych siebie? Być może to właśnie my od czasu do czasu podziękujemy Bogu za jedną rzecz, a dziewięć innych pomijamy. W trakcie homilii będą potrzebne rymowane zagadki, które można zapożyczyć z poniższego tekstu lub ułożyć własne.

Na wiernych spoczywa szczególne posłannictwo dawania świadectwa wierze. Apostolstwo wymaga nie tylko wewnętrznego przygotowania, ale również odwagi. Współczesny świat pełen jest tchórzostwa i strachu! Czy codzienna modlitwa wypływa z wiary, potrzeby serca czy też polega na wypowiadaniu wyuczonych formułek? Wiara często kojarzy się tylko i wyłącznie z przykazaniami i zakazami. Praktyki religijne uważane są zwykle za coś niezrozumiałego, nudnego i męczącego. Nasze chrześcijaństwo nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu. Mamy dobre wiadomości teoretyczne o Panu Bogu, ale brakuje nam osobistego doświadczenia spotkania z Nim.

Historia o pesymiście, optymiście i realiście pokazuje, że w życiu trzeba być realistą – to znaczy człowiekiem, który widzi nie tylko ograniczony kawałek rzeczywistości, ale wszystko, co wpływa na nasze losy. Opowieści o cudach i wierze ludzie wkładają miedzy bajki, ponieważ nie można ich potwierdzić przez powtarzalne doświadczenie. Odrzucając świat pozamaterialny, odrzucamy również ogromną część rzeczywistości – i to wcale nie najmniej ważną. To ona bowiem właśnie decyduje o naszym życiu, to od niej też ostatecznie zależy również ta materialna część rzeczywistości.

Wiara daje człowiekowi motywację do określonego postępowania, siłę do podjęcia pewnych zadań. Apostołowie, prosząc o większą wiarę, proszą tym samym o lepsze, szlachetniejsze życie. Wiara, choć potrafi czynić cuda, nie jest sama w sobie umiejętnością czynienia efektownych wydarzeń. Wiara ma siłę motywowania nas do pewnych postaw i zachowań. Największym cudem jest niekiedy ciężka, codzienna służba na rzecz drugiego człowieka. Każdy, kto przełamuje swój egoizm, lenistwo czy niechęć do jakiegoś człowieka, staje się małym, Bożym cudem. Przed Mszą św. można przygotować następujące pomoce: ściereczkę do kurzu, kilka papierowych śmieci, fartuch kuchenny, torbę na zakupy itp.

Hedonizm – credo życiowe bogacza z przypowieści. „Odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Problem używania dóbr materialnych według św. Bazylego. Stosunek bogacza do Łazarza był bezduszny. Dobra tego świata widziane w perspektywie śmierci i wieczności. Tylko wtedy dobra materialne są drogą do dóbr duchowych, gdy dzielimy je z potrzebującymi. "Gromadźcie sobie skarby w niebie" (Mt 6,20).

Może się nam wydawać, że historie takie, jak opisana w Ewangelii, dziś już nie mają miejsca, albo przynajmniej – nie powinny się zdarzać. Mamy przecież system opieki społecznej, mamy postęp i cywilizację. Tacy jak Łazarz znajdują się gdzieś daleko: w Indiach, w Afryce, ale nie u nas… Wiersz współczesnej poetki pokazuje, jak blisko wśród nas i jak bardzo niedostrzegani są ci, którzy jak biblijny Łazarz cierpią niedostatek, a jeszcze bardziej cierpią z powodu odrzucenia przez innych.