Tydzień temu Jezus przypomniał o konieczności dobrego gospodarowania wszystkim co posiadamy, gdyż wszystko jest darem Boga. Dziś Jezus jeszcze wyraźniej mówi o pieniądzach i o ludziach, którym można, a nawet trzeba pomagać. Współczesny świat pełen jest ludzi, którzy nie poradzą sobie sami z wieloma rzeczami. Jezus chce pobudzić naszą wrażliwość i współczucie dla ludzi, a nie ustanawiać nowe prawa. Jeżeli zostałeś obdarowany przez Pana Boga jakimiś talentami, zdrowiem, wolnym czasem, inteligencją – to użycz ich niekiedy dla osób, które tyle nie otrzymały. Materiały pomocnicze: kartka z tekstem opowiadania wykorzystanego podczas homilii.

Słowo Boże przypomina nam o odpowiednim używaniu dóbr materialnych. Księga proroka Amosa napomina tych, którzy nie miłują bliźniego i wyzyskują ubogich. Słowa św. Pawła Apostoła z Pierwszego Listu do Tymoteusza są zachętą do szczerej i pełnej troski modlitwy za rządzących, by władzę sprawowali uczciwie dla dobra wszystkich. Żaden człowiek nie może jednocześnie służyć dwom panom. Nie może służyć Bogu i jednocześnie szatanowi, złemu duchowi, odwiecznemu wrogowi Stwórcy. Jest tu wyraźna sprzeczność, której nie da się w żaden sposób pogodzić. Ostrzeżenie Jezusa Chrystusa, że nie możemy służyć Bogu i mamonie wyraźnie daje nam do zrozumienia, że w życiu codziennym winniśmy być konsekwentni i unikać wszystkiego, co sprzeciwia się służbie Bogu. Wyrazem takiej postawy jest wierność przykazaniom.

Pan Jezus nie pochwalił oszustw nieuczciwego rządcy. Kazał jednak uczniom podziwiać jego energię i zaangażowanie w wymyślony plan. Nasze życie i wszystko, co posiadamy, jest swoistym darem od Boga. My darem tym jedynie „zarządzamy”. Jezus zapyta nas nie tylko o nasze uczynki, ale również o sposób wykorzystania wszystkiego, co należało do nas w ciągu życia. W dawnych czasach wyobrażano sobie, że św. Piotr trzyma w ręku grubą księgę, w której są spisane nasze słowa i uczynki. Pan Jezus pragnie poszerzyć grono naszych przyjaciół o nowe osoby: ubogich, którzy wstawią się za nami na Sądzie Bożym. Możemy dzielić się nie tylko dobrami materialnymi, ale również innymi darami. Materiały pomocnicze: kilkanaście monet o nominale 1 i 2 zł.

Dzisiejsza ewangeliczna przypowieść może zbulwersować nieprzygotowanego słuchacza. Czy jest w niej zachęta do nieuczciwego zarządzania i do korupcji? Etyczne nauczanie Jezusa opierało się całkowicie na przykazaniu miłości Boga i bliźniego. O co w rzeczywistości chodziło Jezusowi, gdy opowiadał swoim słuchaczom przypowieść o nieuczciwym zarządcy? Wnikliwy słuchacz wychwyci drobny niuans: bogaty człowiek nie chwalił nieuczciwości, lecz zapobiegliwość nieuczciwego zarządcy. Nie można nieuczciwemu zarządcy odmówić obrotności i troski o przyszłość. Potrafił myśleć o niepewnych dniach po utracie pracy, umiał być przewidujący i roztropnie planował swoje życie. Jezus chciałby powiedzieć każdemu z nas: „Bądź tak zatroskany o życie wieczne, jak ten nieuczciwy rządca o życie doczesne”.

Wołanie grzesznego człowieka skierowane do Jezusa wiszącego na krzyżu było zapowiadane w Starym Testamencie. Dla ratowania ludzi miedziany wąż został zawieszony na drewnianym palu. Jezus zawisł na drzewie krzyża. Metalowy wąż i ludzkie ciało – wywyższone na drewnianych palach. Spojrzenie i wiara w miłosiernego Boga wystarczają, by uzyskać pomoc.

Akt pokuty – brama do zbawczych tajemnic. By wejść na ucztę miłości w domu Ojca trzeba stanąć w prawdzie, jak syn marnotrawny z dzisiejszej przypowieści. Uznanie grzechu i skrucha – historia Dawida. Grzech pierworodny – odrzucenie prawdy i przyjęcie szatańskiego kłamstwa jako zasady działania. Grzech nie jest najgorszym, co może przytrafić się człowiekowi. Dramat zaczyna się wtedy, gdy człowiek odrzuca głos sumienia, a więc światło Ducha Świętego, który poucza nas o grzechu. Syn marnotrawny i fałszywy obraz wolności – „Daj mi część majątku. Daj mi moją wolność. Chcę żyć na własną rękę”. W tej postawie odbija się echem pierwszy wybór człowieka u zarania dziejów.

Przypowieści Jezusa o zagubionej owcy, o odnalezionej drachmie są odpowiedzią na zarzuty ze strony faryzeuszy, że Jezus okazuje nadmierną życzliwość i dobroć „grzesznikom i celnikom”. Młodszy syn – skruszony, głodny, wynędzniały – pojawia się w rodzinnym domu. Jego starszy brat wraca w tym czasie spocony i zmęczony całodzienną pracą w polu. Jest zdezorientowany tym, co się dzieje. Ojciec porusza się między dwoma synami: powracającego utracjusza obejmuje i ściska. Starszego – pełnego żalu i goryczy – próbuje przekonać do brata. Przypowieść o synu marnotrawnym jest historią każdego z nas.

Przypowieści są rodzajem opowiadań, które zawierają nie tyle prawdziwą historię konkretnego człowieka, ale symboliczne przedstawienie ludzkich problemów. Syn marnotrawny to przypadek człowieka, który nie umie docenić tego, co już posiada. Postawa starszego syna świadczy o zazdrości o brata i niezrozumieniu istoty miłości. Umiejętność docenienia sukcesów drugiego człowieka jest wielką sztuką. Należy umieć cieszyć się z osiągnięć innych ludzi. Gratulacje, wyrazy uznania czy sympatii można składać ludziom za konkretne osiągnięcia sportowe lub naukowe, za jakieś uczynki, postawę, za przezwyciężenie własnych lęków czy słabości itd. Drobne wyrazy naszej życzliwości świadczą, że nie koncentrujemy się tylko na sobie. Materiały pomocnicze: można przygotować kilka nagród dla dzieci za udział w konkursie.