Św. Tomasz Morus w 1516 r. napisał po łacinie dzieło o wyimaginowanej wyspie Utopii. Krótko po wydrukowaniu książki król Henryk VIII przyjął go na swoją służbę i zaczęła się szybka kariera polityczna młodego i zdolnego prawnika. Opis Utopii jest oczywiście zbyt piękny, aby mógł być prawdziwy: rodziny żyją w całkowitej zgodzie i miłości, wszyscy uczciwie pracują, nikt nie gromadzi nadmiernego majątku, lecz się nim dzieli, rządzący troszczą się tylko i wyłącznie o dobro wspólne i o najbiedniejszych . Św. Tomasz Morus przeciwstawił się królowi Henrykowi VIII i odmówił złożenia przysięgi lojalności. Został ścięty 6 lipca 1535 r. Stał się patronem polityków i działaczy społecznych, którzy przeciwstawiają się wszelkim reżimom. W Adwencie wspominamy wizje proroka Izajasza, dużo bardziej plastyczne i sugestywne niż opisy Utopii. Wilk mieszka tu z barankiem, pantera leży obok koźlęcia.Obraz świata po przyjściu Mesjasza można rozumieć dwojako. Po pierwsze, jest w nim nostalgia za utraconym rajem, w którym Bóg umieścił człowieka. Po drugie zaś, jest on wyrazem nadziei na przywrócenie tego pierwotnego stanu. W Liście św. Pawła do Rzymian Izajaszowy obraz powszechnej zgody i pokoju jest wyrażony innymi słowami: mamy pełni nadziei i niewyczerpanej cierpliwości, w powszechnej zgodzie wielbić Boga.

Film „Wyspa” pokazuje człowieka, który – jak Jan Chrzciciel – jest „prorokiem” surowym dla siebie i mówiącym Bożą prawdę innym, wzywającym ich do nawrócenia. Dlatego – jak do Jana – przychodzą do niego ludzie, często z daleka, by zasięgnąć rady, pomocy, oświecenia.Nie tylko Jana Chrzciciela możemy zobaczyć w głównym bohaterze filmu. Jest on też w jakiś sposób obrazem wszystkich, którzy doświadczyli własnego grzechu i oczekują wybawienia od niego. Oczekiwanie ojca Anatolija jest gorące i pełne trudu, świadome własnej grzeszności i udręczone tęsknotą za przebaczeniem.Adwent to czas oczekiwania. Oczekiwanie nie może być jednak bierne. To czas oczyszczenia, a oczyszczenie boli i kosztuje. Trzeba nazwać własne grzechy po imieniu. Do tego wzywa nas adwentowy prorok – Jan Chrzciciel.Jan wzywa, byśmy nie byli mierni, byśmy nie ulegali własnym słabościom, ale odkryli Tego, który przyszedł, aby przywrócić nam naszą zagubioną wielkość i wolność.Mamy wydać owoce godne nawrócenia (por. Mt 3,8). Co to znaczy? To znaczy nie polegać na własnej sprawiedliwości, uznać swoje grzechy i wołać do Chrystusa o ich odpuszczenie.

Jan Chrzciciel otrzymał zadanie przygotowania ludzi na przyjście Mesjasza. Człowiek, który pragnie przygotować się na przyjście Jezusa w czasie Bożego Narodzenia powinien wsłuchać się w to, co proponował św. Jan Chrzciciel. Prorok odwoływał się nie tyle do słów i pragnień człowieka, ile do konkretnych uczynków. Jednym z dowodów nawracania się, wymienianym przez dzisiejszą Ewangelię, jest wyznawanie grzechów. W sakramencie pojednania powtarzają się wydarzenia znad Jordanu. Sakrament przynosi człowiekowi pokój serca i przygotowuje go do przyjęcia Zbawiciela. W czasie homilii będą potrzebne kartki, długopisy i nagrody dla dzieci.

Łacińskie słowo adventus w starożytnym Rzymie oznaczało oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu władzy. Natomiast w języku religijnym wyrażało coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. W chrześcijaństwie słowo „adwent” oznacza przyjście Chrystusa (w podwójnym znaczeniu). Pierwsze przyjście Jezusa dokonało się w tajemnicy Wcielenia. Chrystus przyszedł na świat jako człowiek, aby dokonać naszego zbawienia. Adwent oznacza także powtórne przyjście Chrystusa w chwale na końcu czasów. Do tego ostatniego spotkania z Panem przygotowujemy się przez całe życie.

Adwent to, teologicznie rzecz biorąc, czas podwójnego oczekiwania: corocznego oczekiwania na uroczystość Narodzenia Pańskiego, ale też szczególnie intensywnego oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa. Prawda o Paruzji wydaje się być zapomniana w praktyce życia i przepowiadaniu Kościoła. Ma to różne przyczyny. Adwent ma być przypomnieniem biblijnego objawienia na temat powtórnego przyjścia Chrystusa, jako Tego, który będzie sądził żywych i umarłych. Będzie przyjście Pana w chwale, inne niż pierwsze, które świętujemy w Boże Narodzenie. Będzie ono objawieniem mocy i majestatu Boga, Stwórcy, Zbawcy i Sędziego.

Czekanie na przyjście Zbawiciela ma podwójny wymiar. Z jednej strony musimy realizować nasze życiowe obowiązki i powołanie, z drugiej zaś otwierać się na rzeczywistość królestwa Bożego. Świat, w którym żyjemy, nie jest wieczny. Kiedyś nastąpi jego kres. Czy warto w ogóle pracować i zmieniać wygląd tego świata, skoro i tak w pewnym momencie nastąpi jego koniec? Ewangelia często przypomina o czuwaniu. Adwent zaprasza nas, by naprawdę poważnie rozmyślać nad sensem wszystkiego, co robimy. W czasie homilii będą potrzebne nagrody dla spostrzegawczych dzieci oraz pudełko drobnych przedmiotów, które trzeba zebrać z podłogi (koraliki, wykałaczki itp.).

Na pozór święto św. Szczepana, pierwszego męczennika, zupełnie nie pasuje do klimatu Bożego Narodzenia. Trudno słuchać o okrutnej męczeńskiej śmierci przy kolorowym żłobku, pięknych choinkach i nasyconych ciepłymi emocjami kolędach. Uroczystość Bożego Narodzenia i dzisiejsze święto św. Szczepana, pierwszego męczennika mają wiele cech wspólnych. Przede wszystkim obie mówią o narodzinach. Boże Narodzenie świętuje ziemskie narodziny Jezusa Chrystusa. W drugie święto obchodzimy narodziny św. Szczepana do życia wiecznego. Starożytni chrześcijanie dzień męczeńskiej śmierci nazywali dies natalis, czyli dzień narodzin dla nieba. Św. Szczepan był świadkiem Jezusa Chrystusa i głosił innym Dobrą Nowinę. Za wierność tej prawdzie został ukamienowany. Święto św. Szczepana pozwala nam zobaczyć prawdę Bożego Narodzenia. Odkryjemy ją, gdy w Dziecięciu położonym na sianie rozpoznamy Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Wierność prawdzie często domaga się poświęcenia i ofiary. Św. Szczepan uczy nas wytrwania w wierności prawdzie, która daje życie wieczne.

Jezus ukazany zostaje w najtrudniejszej, najbardziej okrutnej sytuacji swego życia. Cóż wspólnego może mieć skazaniec i wielki król? Każdy król chciał mieć jak największe królestwo i jak najwięcej poddanych. W tym ostatnim punkcie Chrystus przypomina nam dawnych królów. Królestwo kojarzy się z rządami, bogactwem, władzą. Granice królestwa Bożego biegną przez ludzkie serca. To ludzie decydują, gdzie kończy się królestwo Jezusa, a zaczyna się świat. Królestwo Boże to świat konkretnych decyzji i wyborów. Chrystus jest królem, który woli zginąć na krzyżu niż wydać wyrok śmierci na któregokolwiek ze swoich poddanych. W czasie tej homilii można wykorzystać słodycze. Należy przygotować dodatkowy mikrofon.