W teorii komunikacji mówi się o aktach komunikacyjnych. Są nimi np. obietnica, przysięga, podziękowanie czy groźba. Jednym z ważnych aktów komunikacyjnych jest prośba o coś. Prośba o pomoc rodzi się w sytuacji, kiedy czujemy niedosyt. Wypowiadanie prośby zakłada, że istnieje jakaś osoba, która może poprawić nasz los. Wypowiadaniu prośby towarzyszą pokora i uległość. Ten krótki opis komunikacyjnego aktu prośby o pomoc znajduje konkretne odzwierciedlenie w dzisiejszej przypowieści Pana Jezusa. Biedna wdowa prosi o pomoc. W dramatycznej sytuacji życiowej biednej wdowie pozostała jedna jedyna droga: pokornego i wytrwałego proszenia o pomoc. Pan Jezus wymienia nowy element w komunikacyjnym akcie proszenia. Prośby, zwłaszcza te skierowane do Boga, mają być nie tylko pokorne, ale także wytrwałe i natrętne. Modlitwa i wiara są ze sobą bardzo ściśle połączone. Wiara prowadzi do głębokiej modlitwy. Natomiast trwanie na ufnej modlitwie umacnia wiarę.

Pan Jezus zachęca nas do wytrwałej modlitwy w sprawach, które są dla nas ważne. Bóg często zwleka z wysłuchaniem naszych modlitw, aby przekonać się o naszej wewnętrznej postawie. Czy z Panem Bogiem można rozmawiać na każdy temat? Wiele rzeczy możemy osiągnąć sami, ale łatwiej nam leniuchować i wołać do Boga o maleńki cud. Człowiek ma taką naturę, że nie potrafi cenić tego, co otrzymał łatwo i szybko. Jezus zostawia nam dzisiaj swoją receptę na gorliwą, skuteczną modlitwę. W trakcie homilii będzie potrzebnych kilka rzeczy dla dzieci. Mogą to być słodycze lub inne przedmioty przydatne najmłodszym.

Słowo, modlitwa i czyn – trzy przejawy miłosierdzia Jezusa wobec nas. Miłosierdzie uobecnione w Eucharystii. Każdy cud jest zaproszeniem do świata łaski i na głębię Bożej miłości. Niewdzięczność braci w wierze, wdzięczność obcego. Samarytanin – cud uzdrowienia wewnętrznego. Największa łaska – Bóg, który nas miłuje.

W słowniku są bardzo ważne słowa: „miłość”, „matka”, „Bóg”. Istnieją też słowa klucze: „proszę”, „przepraszam” i „dziękuję”. O wdzięczności mówi się, że to jedna z bardzo rzadko spotykanych cnót. W dzisiejszej Ewangelii chorzy na trąd proszą Jezusa o uzdrowienie. Prawdopodobnie słyszeli już o Jego dobroci wobec chorych. Mają więc wielką nadzieję w sercu. Jezus uzdrowił trędowatych. Wdzięczność okazał tylko jeden uzdrowiony. Wdzięczność to postawa, która jest odpowiedzią na doświadczone dobro, to chęć odwzajemnienia tego dobra, to pamięć o czyjejś życzliwości i pomocy. Imieniny, rocznica ślubu, Dzień Matki, Dzień Ojca – to bardzo dogodne okazje, by okazać wdzięczność. Jako chrześcijanie codziennie możemy w modlitwie wyrażać dziękczynienie. Eucharystia oznacza dziękczynienie i wdzięczność. Błagam was przeto, bracia i siostry, (…) starajmy się odsunąć daleko od siebie ten tak wielki i tak bardzo niegodziwy grzech niewdzięczności, abyśmy całą naszą pobożność skierowali na dziękczynienie i uzyskali sobie Bożą łaskę (…). I nie tylko językiem, ale czynem okażmy wdzięczność, bo Dawca łaski wymaga od nas bardziej dziękczynienia czynem niż słowem (św. Bernard z Clairvaux).

Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. On bez trudu ich leczył. Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki Chrystus rozmawiał z ludźmi i ich leczył. Jezus wiele razy mówił o postawie wdzięczności za wszystko, co otrzymujemy od Boga i innych ludzi. Taka postawa jest miła Panu. Dlaczego dziewięciu uzdrowionych ludzi nie wróciło z podziękowaniami? Czy w tych dziewięciu ludziach możemy dostrzec samych siebie? Być może to właśnie my od czasu do czasu podziękujemy Bogu za jedną rzecz, a dziewięć innych pomijamy. W trakcie homilii będą potrzebne rymowane zagadki, które można zapożyczyć z poniższego tekstu lub ułożyć własne.

Na wiernych spoczywa szczególne posłannictwo dawania świadectwa wierze. Apostolstwo wymaga nie tylko wewnętrznego przygotowania, ale również odwagi. Współczesny świat pełen jest tchórzostwa i strachu! Czy codzienna modlitwa wypływa z wiary, potrzeby serca czy też polega na wypowiadaniu wyuczonych formułek? Wiara często kojarzy się tylko i wyłącznie z przykazaniami i zakazami. Praktyki religijne uważane są zwykle za coś niezrozumiałego, nudnego i męczącego. Nasze chrześcijaństwo nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu. Mamy dobre wiadomości teoretyczne o Panu Bogu, ale brakuje nam osobistego doświadczenia spotkania z Nim.

Historia o pesymiście, optymiście i realiście pokazuje, że w życiu trzeba być realistą – to znaczy człowiekiem, który widzi nie tylko ograniczony kawałek rzeczywistości, ale wszystko, co wpływa na nasze losy. Opowieści o cudach i wierze ludzie wkładają miedzy bajki, ponieważ nie można ich potwierdzić przez powtarzalne doświadczenie. Odrzucając świat pozamaterialny, odrzucamy również ogromną część rzeczywistości – i to wcale nie najmniej ważną. To ona bowiem właśnie decyduje o naszym życiu, to od niej też ostatecznie zależy również ta materialna część rzeczywistości.

Wiara daje człowiekowi motywację do określonego postępowania, siłę do podjęcia pewnych zadań. Apostołowie, prosząc o większą wiarę, proszą tym samym o lepsze, szlachetniejsze życie. Wiara, choć potrafi czynić cuda, nie jest sama w sobie umiejętnością czynienia efektownych wydarzeń. Wiara ma siłę motywowania nas do pewnych postaw i zachowań. Największym cudem jest niekiedy ciężka, codzienna służba na rzecz drugiego człowieka. Każdy, kto przełamuje swój egoizm, lenistwo czy niechęć do jakiegoś człowieka, staje się małym, Bożym cudem. Przed Mszą św. można przygotować następujące pomoce: ściereczkę do kurzu, kilka papierowych śmieci, fartuch kuchenny, torbę na zakupy itp.