Współcześni ludzie, pragmatyczni i ceniący skuteczność, pytają często, jaki rezultat przynosi modlitwa. Czy jest ona skuteczna? Co zmienia? Czy nie lepiej zamiast się modlić – zająć się pracą? Skutki modlitwy często nie są widziane natychmiast. Modlitwa wymaga czasu i cierpliwości, aby zaowocować. Nam zaś często tej właśnie cierpliwości brakuje. Być może dlatego nie jesteśmy w stanie doczekać się owoców. Modlitwa nie wpływa na niezmienną wolę Bożą, ale przygotowuje nasze serca, aby potrafiły przyjąć to, co Bóg chce nam dać. Modlitwa ma przekonać nasze serca, że najlepsze dla nas jest to, czego pragnie dla nas i co daje nam Bóg. Gdy w ten sposób spojrzymy na modlitwę, będziemy też w stanie zobaczyć skutki modlitwy i przyjąć je. Skutki modlitwy są czasem zaskakujące: Bóg bowiem daje nam to, o co prosimy, ale w zupełnie inny, niespodziewany przez nas sposób.

W ciągu wakacji jest więcej wolnego czasu, ale czy to sprawia, że modlimy się częściej lub dłużej? Dlaczego uczniowie Jezusa przyszli z prośbą, aby nauczył ich modlitwy? Jaki był ich podstawowy problem? Modlitwa nie jest czymś łatwym, trzeba się jej uczyć. W Modlitwie Pańskiej nie chodzi o samo powtarzanie słów, ale o ich zrozumienie i zastosowanie w swoim życiu. Słowa są tylko materiałem, tworzywem, z którego wykuwa się modlitwę. Człowiek uczy się modlitwy przez całe życie. Modlitwa jest wchodzeniem w zamysły Boga względem człowieka i zgodą na realizację Bożej woli, a nie naszej.

Ora et labora – módl się i pracuj: to benedyktyńskie hasło kształtowało oblicze Kościoła i Europy w historii. Nie tylko modlitwa i praca są ważne. Ważna jest również relacja między nimi. Zachwianie harmonii między nimi owocuje katastrofami życiowymi. Jak uchronić się przed zapracowaniem się na śmierć? Jak połączyć troskę o dom, rodzinę i przyszłość z życiem religijnym, aby nie zaniedbać swoich obowiązków zawodowych i rodzinnych?

W okresie wakacji mamy możliwości odwiedzić rodzinę, przyjaciół lub znajomych. Takie odwiedziny pozwalają doświadczyć cnoty gościnności. Gościnny Abraham, zgodnie z tradycją, przyjmuje w swoim domu trójkę nieznanych ludzi. Jego gościnność została wynagrodzona, ponieważ okazało się, że przyjął do swojego domu Boga. W Ewangelii jesteśmy świadkami spotkania Jezusa z Łazarzem, Marią i Martą. Maria i Marta z radością przyjmują gościa i na różne sposoby starają się okazać Mu gościnność. Jezus nie gani Marty za jej zatroskanie o właściwe przyjęcie gości. Chce jedynie ukazać, że o wiele ważniejsze od przygotowanego jedzenia jest spotkanie z człowiekiem.

Dlaczego Pan Jezus, będąc w gościnie u Marty i Marii, nie docenił faktu, że Marta tak dużo pracowała w domu i usługiwała przy stole? Prawdopodobnie każdemu z nas zdarza się czasem uciekać w jakieś zajęcia czy obowiązki tylko po to, aby uniknąć czegoś ważniejszego. Wśród wielu obowiązków trudno jest czasem zachować właściwą hierarchię ważności i potrzeb. Należy nauczyć się wybierać to, co w danej chwili jest lepsze. Według Pana Jezusa najważniejsze jest słuchanie Jego głosu, wczuwanie się w Jego słowa i pragnienia względem nas. Czy potrafimy porzucić inne sprawy, nawet najważniejsze, aby spędzić z Jezusem kilka minut na modlitwie, na spacerze, w kościele?

Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? (Łk 10,25). Naszym celem nie jest pustka, unicestwienie i zimny grób. Idziemy do wieczności, do Domu Ojca. Każda niedziela jest małą Wielkanocą. Miłość do Boga i bliźniego jest drogą wiodącą ku życiu wiecznemu. Lęk przed obcym i zamknięcie na bliźniego.

Na świecie jest sporo ważnych pytań: w telewizji, w gazecie, w Internecie ciągle padają jakieś pytania. Uczony w prawie stawia Jezusowi pytanie, które powinno być jednym z najważniejszych, a nawet najważniejszym z pytań człowieka: „Jak osiągnąć życie wieczne?”. Ewangelia wyraźnie zaznacza, że uczony nie miał szczerych intencji: przyszedł wystawić Jezusa na próbę. Mimo to Jezus podjął dialog. Różne kultury, różne cywilizacje i narody szukały odpowiedzi na pytanie: „Czy po śmierci istnieje jeszcze jedno życie, a jeżeli tak – to w jaki sposób można je osiągnąć?”. W nauczaniu Jezusa najlepszą drogą do osiągnięcia życia wiecznego jest miłość do drugiego człowieka. Dobre uczynki powinny być spełniane skromnie, bez nagłośnienia i przechwałek.

Kluczowe dla przypowieści o miłosiernym Samarytaninie jest zdanie: A gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko (Łk 10,33). Ujrzał na własne oczy, ulitował się sercem. Samarytanie byli przez Żydów lekceważeni i pogardzani, a nawet traktowani jak zdrajcy i wrogowie. Wszystko dlatego, że gdy ich królestwo zostało podbite przez Asyrię, zmieszali się z tym narodem, zatracając własną tożsamość. Kontrast w zachowaniu kapłana, lewity i Samarytanina nie może być większy: kapłan i lewita nie kiwnęli nawet palcem; Samarytanin udzielił pomocy. Aktualność przypowieści widać w konieczności weryfikacji naszego myślenia o innych: my często lubimy ludzi szufladkować. Jezus obala takie stereotypowe myślenie, bo ani kapłan, ani sługa domu Bożego, ani Samarytanin nie zachowali się zgodnie z przewidywaniami.