Hedonizm – credo życiowe bogacza z przypowieści. „Odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Problem używania dóbr materialnych według św. Bazylego. Stosunek bogacza do Łazarza był bezduszny. Dobra tego świata widziane w perspektywie śmierci i wieczności. Tylko wtedy dobra materialne są drogą do dóbr duchowych, gdy dzielimy je z potrzebującymi. "Gromadźcie sobie skarby w niebie" (Mt 6,20).

Może się nam wydawać, że historie takie, jak opisana w Ewangelii, dziś już nie mają miejsca, albo przynajmniej – nie powinny się zdarzać. Mamy przecież system opieki społecznej, mamy postęp i cywilizację. Tacy jak Łazarz znajdują się gdzieś daleko: w Indiach, w Afryce, ale nie u nas… Wiersz współczesnej poetki pokazuje, jak blisko wśród nas i jak bardzo niedostrzegani są ci, którzy jak biblijny Łazarz cierpią niedostatek, a jeszcze bardziej cierpią z powodu odrzucenia przez innych.

Tydzień temu Jezus przypomniał o konieczności dobrego gospodarowania wszystkim co posiadamy, gdyż wszystko jest darem Boga. Dziś Jezus jeszcze wyraźniej mówi o pieniądzach i o ludziach, którym można, a nawet trzeba pomagać. Współczesny świat pełen jest ludzi, którzy nie poradzą sobie sami z wieloma rzeczami. Jezus chce pobudzić naszą wrażliwość i współczucie dla ludzi, a nie ustanawiać nowe prawa. Jeżeli zostałeś obdarowany przez Pana Boga jakimiś talentami, zdrowiem, wolnym czasem, inteligencją – to użycz ich niekiedy dla osób, które tyle nie otrzymały. Materiały pomocnicze: kartka z tekstem opowiadania wykorzystanego podczas homilii.

Słowo Boże przypomina nam o odpowiednim używaniu dóbr materialnych. Księga proroka Amosa napomina tych, którzy nie miłują bliźniego i wyzyskują ubogich. Słowa św. Pawła Apostoła z Pierwszego Listu do Tymoteusza są zachętą do szczerej i pełnej troski modlitwy za rządzących, by władzę sprawowali uczciwie dla dobra wszystkich. Żaden człowiek nie może jednocześnie służyć dwom panom. Nie może służyć Bogu i jednocześnie szatanowi, złemu duchowi, odwiecznemu wrogowi Stwórcy. Jest tu wyraźna sprzeczność, której nie da się w żaden sposób pogodzić. Ostrzeżenie Jezusa Chrystusa, że nie możemy służyć Bogu i mamonie wyraźnie daje nam do zrozumienia, że w życiu codziennym winniśmy być konsekwentni i unikać wszystkiego, co sprzeciwia się służbie Bogu. Wyrazem takiej postawy jest wierność przykazaniom.

Pan Jezus nie pochwalił oszustw nieuczciwego rządcy. Kazał jednak uczniom podziwiać jego energię i zaangażowanie w wymyślony plan. Nasze życie i wszystko, co posiadamy, jest swoistym darem od Boga. My darem tym jedynie „zarządzamy”. Jezus zapyta nas nie tylko o nasze uczynki, ale również o sposób wykorzystania wszystkiego, co należało do nas w ciągu życia. W dawnych czasach wyobrażano sobie, że św. Piotr trzyma w ręku grubą księgę, w której są spisane nasze słowa i uczynki. Pan Jezus pragnie poszerzyć grono naszych przyjaciół o nowe osoby: ubogich, którzy wstawią się za nami na Sądzie Bożym. Możemy dzielić się nie tylko dobrami materialnymi, ale również innymi darami. Materiały pomocnicze: kilkanaście monet o nominale 1 i 2 zł.

Dzisiejsza ewangeliczna przypowieść może zbulwersować nieprzygotowanego słuchacza. Czy jest w niej zachęta do nieuczciwego zarządzania i do korupcji? Etyczne nauczanie Jezusa opierało się całkowicie na przykazaniu miłości Boga i bliźniego. O co w rzeczywistości chodziło Jezusowi, gdy opowiadał swoim słuchaczom przypowieść o nieuczciwym zarządcy? Wnikliwy słuchacz wychwyci drobny niuans: bogaty człowiek nie chwalił nieuczciwości, lecz zapobiegliwość nieuczciwego zarządcy. Nie można nieuczciwemu zarządcy odmówić obrotności i troski o przyszłość. Potrafił myśleć o niepewnych dniach po utracie pracy, umiał być przewidujący i roztropnie planował swoje życie. Jezus chciałby powiedzieć każdemu z nas: „Bądź tak zatroskany o życie wieczne, jak ten nieuczciwy rządca o życie doczesne”.

Wołanie grzesznego człowieka skierowane do Jezusa wiszącego na krzyżu było zapowiadane w Starym Testamencie. Dla ratowania ludzi miedziany wąż został zawieszony na drewnianym palu. Jezus zawisł na drzewie krzyża. Metalowy wąż i ludzkie ciało – wywyższone na drewnianych palach. Spojrzenie i wiara w miłosiernego Boga wystarczają, by uzyskać pomoc.

Akt pokuty – brama do zbawczych tajemnic. By wejść na ucztę miłości w domu Ojca trzeba stanąć w prawdzie, jak syn marnotrawny z dzisiejszej przypowieści. Uznanie grzechu i skrucha – historia Dawida. Grzech pierworodny – odrzucenie prawdy i przyjęcie szatańskiego kłamstwa jako zasady działania. Grzech nie jest najgorszym, co może przytrafić się człowiekowi. Dramat zaczyna się wtedy, gdy człowiek odrzuca głos sumienia, a więc światło Ducha Świętego, który poucza nas o grzechu. Syn marnotrawny i fałszywy obraz wolności – „Daj mi część majątku. Daj mi moją wolność. Chcę żyć na własną rękę”. W tej postawie odbija się echem pierwszy wybór człowieka u zarania dziejów.