Dzisiejszy fragment Ewangelii mówi o uczniach Jezusa: jakimi są teraz i jakimi chętnie widziałby ich Jezus. Najkrótsza droga z Galilei do Jerozolimy prowadziła przez wioski Samarytan, którzy odmówili gościny apostołom. Jezus zabronił swoim uczniom szukania zemsty na niegościnnych Samarytanach. Słowa Pana Jezusa to dla nas ważny znak: nie powinniśmy reagować gniewem na czyjeś nieuprzejme zachowanie. Czasami wciągamy w nasze osobiste konflikty innych ludzi, prowadząc do kolejnych podziałów. Jeżeli nie nauczymy się przebaczać, liczba konfliktów i liczba skłóconych ludzi będzie nieustannie wzrastała.

Dziś uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Ewangelia przekazuje nam dziwne okoliczności narodzenia syna Zachariasza i Elżbiety. Kimże będzie to dziecię? Stawiają pytanie świadkowie tych wydarzeń. Jan – poczęty w starości, uświęcony w łonie, żył na pustyni. Odzież miał z sierści wielbłądziej, na biodrach pas ze skóry. Nie jadł chleba, nie pił wina, żywił się szarańczą i miodem. Stronił od ludzi, chociaż miał uczniów i czekał na wezwanie, które miało nadejść. I stało się – wezwanie nadeszło. Do Jana zostało skierowane słowo: Idź i głoś.

Uroczystość narodzenia św. Jana Chrzciciela, proroka zwiastującego przyjście Chrystusa i urodzonego sześć miesięcy przed Nim, obchodzi się 24 czerwca. Święty Jan Chrzciciel był synem Zachariasza i Elżbiety, krewnej Najświętszej Maryi Panny. Oddając mu cześć, Kościół wyróżniał go zawsze spośród sług Bożych: św. Jana Chrzciciela czcimy w dniu jego narodzin. W trzydzieści lat po narodzeniu Jezusa – zanim rozpoczął On swoje życie publiczne – Jan podjął nad rzeką Jordan powierzoną mu misję. Celem życia św. Jana Chrzciciela było przygotowanie ludu izraelskiego na wystąpienie Mesjasza – Jezusa Chrystusa.

Czy zastanawiamy się czasem, co myślą o nas inni ludzie? Trzeba mieć w sercu trochę odwagi, aby poddać się ludzkiej ocenie. Wiele osób patrzy na siebie i ocenia innych ze względu na ubrania, samochód, sposób życia. W opinii Jezusa ważne jest to, co ludzi łączy, a nie to, jak siebie oceniają. Dobra wiadomość dla apostołów: Jezus jest Mesjaszem, prawdziwym Synem Bożym. Zła wiadomość dla apostołów: nie będzie wielkiego królestwa i bogactwa, które uczniowie wyobrażali sobie na początku znajomości z Nauczycielem. Jezus zaprasza do naśladowania Go w cierpieniu i udrękach życia. To jest droga zbawienia świata.

Jezus przeprowadza wśród uczniów rodzaj swoistej „ankiety” – za kogo uważają Go ludzie i za kogo uważają Go Jego uczniowie. Pada wiele odpowiedzi, często mylnych. Pytania Jezusa prowadzą do prawdziwej odpowiedzi: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Również współcześnie, zapytani o to, kim jest Jezus, ludzie udzielają różnych odpowiedzi, często błędnych. Mamy problemy z uwierzeniem w Bóstwo Chrystusa, ale równie często mamy też kłopoty z uwierzeniem w Jego człowieczeństwo. Te problemy nie były też obce ludziom różnych wieków – na tym tle rodziły się herezje próbujące w jakiś sposób „oswoić” to, co było trudne do zrozumienia, a w konsekwencji negujące bądź prawdziwe Bóstwo Chrystusa, bądź też Jego prawdziwe człowieczeństwo.

Podczas Mszy św. lubimy słuchać Ewangelii, które podnoszą nas na duchu i są dla nas źródłem pocieszenia i umocnienia. Słowa Jezusa, które usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, nie należą do grupy przyjemnych i przez nas lubianych. Jezus domaga się od nas odpowiedzi na pytanie: „Kim jest Jezus Chrystus?”. Uwierzyć, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, oznacza – dostąpić zbawienia. Jezus jako Syn Boży przez swoją śmierć oczyścił nas z grzechów i pojednał z Bogiem Ojcem. Zmartwychwstając, otworzył nam drogę do wieczności.

Głównym tematem Ewangelii jest nawrócenie i przebaczenie grzechów. Dodatkowy wątek podejmuje kwestię gościnności i szacunku wobec zaproszonego gościa. W narodzie żydowskim były pewne zwyczaje związane z przyjmowaniem gości w domu. Stare polskie przysłowie mówi: „gość w dom, Bóg w dom”. Gościnność, życzliwość, kultura i takt świadczą o naszym szacunku czy nawet miłości do drugiego człowieka. Prawdziwa kultura polega na takim postępowaniu z drugim człowiekiem, aby on czuł się dobrze w naszym towarzystwie.

Pojawienie się prostytutki w domu faryzeusza miało posmak prowokacji i łatwo można sobie wyobrazić reakcje zaproszonych gości. Jezus wykorzystał tę niezręczną sytuację do głoszenia Dobrej Nowiny. Przywrócił upadłej kobiecie utracone człowieczeństwo i godność. Kobieta prowadząca grzeszne życie znalazła Jezusa i uwierzyła, że On jej nie potępi i nie odrzuci – znalazła miłość Boga Ojca obecną w Jezusie Chrystusie. Zaproszeni goście nie skorzystali ze spotkania z Jezusem. Ich serca i myśli były zamknięte. Uważali samych siebie za doskonałych i bezgrzesznych i dlatego gardzili innymi. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wskazuje przeszkodę, która może zablokować działanie Bożej miłości. Jest nią zatwardziałość serca i pycha, czyli trwanie w przekonaniu o własnej doskonałości i bezgrzeszności.