Jezus w swojej modlitwie powierza Bogu swoich Apostołów, a także tych wszystkich, którzy dzięki ich słowu uwierzą w Niego. Jezus prosi dla nas o to, abyśmy stanowili jedność między sobą, na wzór jedności pomiędzy Ojcem i Synem. Nasza jedność ma być dla innych znakiem jedności pomiędzy Ojcem i Synem Bożym. Mamy więc być znakiem Bożej miłości dla innych. Na podstawie naszej postawy, która jest widoczna, ktoś inny będzie wnioskował o Bogu, którego nie widzi, a w którego my wierzymy i o którym zaświadczamy. Warto więc widzieć kluczową rolę mojego osobistego świadectwa.

Przy trzy lata św. Paweł przebywał w Efezie, gdzie nauczał i umacniał swoich braci w wierze. Trzy lata upominania we dnie i w nocy ze łzami w oczach – to była „cena” docierania do słuchaczy z orędziem Ewangelii. W innych wspólnotach św. Paweł przebywał zaledwie kilka dni, a moc Bożego Ducha, działającego przez niego, prowadziła wielu do wyznania wiary i przyjęcia chrztu. Nawet po trzech latach św. Paweł nie miał pewności co do przyszłości wiary w Efezie. Widział oznaki podwójnego zagrożenia: „wilki drapieżne” i ludzi, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Módlmy się za wszystkich, którzy głoszą Ewangelię, by cierpliwie docierali do ludzkich serc.

Jak się dziś uzyskuje „chwałę” i poklask u innych? Współcześnie liczy się spryt, przebiegłość, i zasada „kto pierwszy wykiwa innych, ten zwycięża”! Jezus zachowuje się zupełnie inaczej: poznaje wolę Ojca i ją realizuje. Nie robi niczego, co mogłoby Mu przynieść szybką i tanią popularność i podziw. Jest przejrzysty jak szyba, nie zakrzywia w żaden sposób rzeczywistości Boga Ojca. Jezus ma świadomość, że to Ojciec obdarzy Go chwałą, że to relacja z Nim nadaje Mu wartości, że Go określa. Każdy z nas ma wewnętrzną potrzebę uznania przez innych, akceptacji! Bóg wynagrodzi każdego, kto żyje na Jego chwałę, udziałem we własnej chwale!

Jezus wie, że Apostołowie będą cierpieć, ale poprzez to cierpienie będą mogli zjednoczyć się z Nim i poznać Go głęboko i osobiście. Chyba najlepiej nam znanym przykładem realizacji słów dzisiejszej Ewangelii jest historia św. Piotra. Próba, której Piotr nie podołał a potem pusty grób ujawniły przed Apostołem nie tylko prawdę o Jezusie, ale też prawdę o sobie samym – sam z siebie nic nie może zdziałać, ale „wszystko może z Tym, Który go umacnia”. Droga dojrzewania w wierze jest drogą krzyża.

Modlitwa jest intymną rozmową z kochającym Bogiem. Jezus pragnie, byśmy Go szczerze prosili o potrzebne łaski. Wielu z nas nie doświadcza Boga w modlitwie, bo się nie modli. Czasami modlimy się bez mocnej wiary i z grzesznym sercem. Niech nasze codzienne modlitwy będą zgodne z wolą Bożą.

Dziś w liturgii przeżywamy święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Jako pierwszy wprowadził je do swojego zakonu św. Bonawentura. Papież Pius IX podniósł je do rzędu świąt drugiej klasy. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy jak Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Magnificat należy śpiewać z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Chodzi tu o doświadczenie religijne, o chwilę, w której człowiek staje z Panem Bogiem twarzą w twarz. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg.

Często patrzymy na Ewangelię z perspektywy „ekspertów”, dla których już wszystko jest oczywiste. Czytamy Pismo Święte z perspektywy zmartwychwstania Jezusa, i nie rozumiemy, dlaczego uczniowie są tak niepojętni i nie rozumieją słów swego Nauczyciela. Apostołowie i pierwsi chrześcijanie mieli świadomość, że żyją w czasach ostatecznych. Wydawało im się, że świat się skończy za ich życia. Słowo Boże przypomina nam o wieczności, do której każdy z nas jest powołany. Powinniśmy zatroszczyć się o nasze zbawienie i to już teraz, dzisiaj, a nie za jakiś czas, gdy się zestarzejemy. Przykładem mogą być przełożony synagogi Kryspus i jego rodzina, oni się nawrócili i przyjęli Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.

Pobożność w Atenach. Nauczanie świętego Pawła nie spotkało się z wielkim odzewem. Powodem odrzucenia jest brak otwartości na Ewangelię. Święta Urszula głosiła prawdę o Chrystusie w środowiskach, z którymi się stykała. Konsekwentna ewangelizacja słowem i czynem. Bóg uposaża każdego człowieka w łaski niezbędne do głoszenia Ewangelii.