Wakacyjne podróże pomagają zobaczyć „cuda” stworzone przez człowieka. Dobrze jednak byłoby, aby te „cuda” budziły w nas również głębszą refleksję nad ich powstaniem, nad trudem włożonym w ich powstanie i nad wartością tego trudu. Dla wielu okres wakacji to czas pracy: żeby więcej mieć, zarobić na coś, na co mnie nie stać, albo na dalsze studia bądź poprawienie bytu bliskich. Dziś słyszymy w słowie Bożym ostrzeżenie, by praca i posiadanie nie wzięły nas w niewolę. Mamy być „bogaci przed Bogiem”, a nie gromadzić skarby dla siebie. Nawet niewielkie bowiem „skarby”, które gromadzimy, mogą nam przesłonić najważniejsze: naszą relację z Bogiem. Niech zarówno wakacyjne podróże, jak i zaangażowanie w pracę uczą nas bardziej „być” dla Boga, niż „mieć” dla siebie.

Wszyscy w mniejszym czy większym stopniu marzymy o bogactwie. Jakże często zazdrościmy tym, którym się powiodło. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli zmusza nas do refleksji nad tym problemem. Kohelet wyznaje, że wszystko na tym świecie jest marnością. Życie ludzkie nazywa cierpieniem i utrapieniem. Jezus nie chce zajmować się kwestiami podziału majątku między braćmi i przestrzega przed chciwością. Szczęście człowieka nie zależy od posiadanego bogactwa. Marność ziemskich bogactw staje się widoczna w doświadczeniu śmierci. Choć to paradoks, właśnie śmierć uczy nas właściwego podejścia do życia. Często nasz ziemski los jest porównywany do wędrowania lub pielgrzymowania. A skoro wciąż jesteśmy w drodze, musimy czuwać, by nasz życiowy bagaż nas nie przytłaczał.

Każdy Ewangelista – pod wpływem Ducha Świętego – stworzył unikatowy portret Jezusa. Cztery księgi Ewangelii sprawiają, że zamiast jednego płaskiego wizerunku posiadamy kilkuwymiarowy obraz, który pozwala nam się zagłębić w tajemnicę Jezusa z Nazaretu. W Ewangelii św. Łukasza częste są wzmianki o tym, że Jezus się modli (w świątyni jerozolimskiej, przed podjęciem ważnych życiowych decyzji, przed pojmaniem, męką i ukrzyżowaniem). Także scena nauczania „Ojcze nasz” jest przedstawiona przez św. Łukasza w nieco inny sposób. Poprzedza ją stwierdzeniem, że Jezus wcześniej przebywał na modlitwie.

Współcześni ludzie, pragmatyczni i ceniący skuteczność, pytają często, jaki rezultat przynosi modlitwa. Czy jest ona skuteczna? Co zmienia? Czy nie lepiej zamiast się modlić – zająć się pracą? Skutki modlitwy często nie są widziane natychmiast. Modlitwa wymaga czasu i cierpliwości, aby zaowocować. Nam zaś często tej właśnie cierpliwości brakuje. Być może dlatego nie jesteśmy w stanie doczekać się owoców. Modlitwa nie wpływa na niezmienną wolę Bożą, ale przygotowuje nasze serca, aby potrafiły przyjąć to, co Bóg chce nam dać. Modlitwa ma przekonać nasze serca, że najlepsze dla nas jest to, czego pragnie dla nas i co daje nam Bóg. Gdy w ten sposób spojrzymy na modlitwę, będziemy też w stanie zobaczyć skutki modlitwy i przyjąć je. Skutki modlitwy są czasem zaskakujące: Bóg bowiem daje nam to, o co prosimy, ale w zupełnie inny, niespodziewany przez nas sposób.

W ciągu wakacji jest więcej wolnego czasu, ale czy to sprawia, że modlimy się częściej lub dłużej? Dlaczego uczniowie Jezusa przyszli z prośbą, aby nauczył ich modlitwy? Jaki był ich podstawowy problem? Modlitwa nie jest czymś łatwym, trzeba się jej uczyć. W Modlitwie Pańskiej nie chodzi o samo powtarzanie słów, ale o ich zrozumienie i zastosowanie w swoim życiu. Słowa są tylko materiałem, tworzywem, z którego wykuwa się modlitwę. Człowiek uczy się modlitwy przez całe życie. Modlitwa jest wchodzeniem w zamysły Boga względem człowieka i zgodą na realizację Bożej woli, a nie naszej.

Ora et labora – módl się i pracuj: to benedyktyńskie hasło kształtowało oblicze Kościoła i Europy w historii. Nie tylko modlitwa i praca są ważne. Ważna jest również relacja między nimi. Zachwianie harmonii między nimi owocuje katastrofami życiowymi. Jak uchronić się przed zapracowaniem się na śmierć? Jak połączyć troskę o dom, rodzinę i przyszłość z życiem religijnym, aby nie zaniedbać swoich obowiązków zawodowych i rodzinnych?

W okresie wakacji mamy możliwości odwiedzić rodzinę, przyjaciół lub znajomych. Takie odwiedziny pozwalają doświadczyć cnoty gościnności. Gościnny Abraham, zgodnie z tradycją, przyjmuje w swoim domu trójkę nieznanych ludzi. Jego gościnność została wynagrodzona, ponieważ okazało się, że przyjął do swojego domu Boga. W Ewangelii jesteśmy świadkami spotkania Jezusa z Łazarzem, Marią i Martą. Maria i Marta z radością przyjmują gościa i na różne sposoby starają się okazać Mu gościnność. Jezus nie gani Marty za jej zatroskanie o właściwe przyjęcie gości. Chce jedynie ukazać, że o wiele ważniejsze od przygotowanego jedzenia jest spotkanie z człowiekiem.

Dlaczego Pan Jezus, będąc w gościnie u Marty i Marii, nie docenił faktu, że Marta tak dużo pracowała w domu i usługiwała przy stole? Prawdopodobnie każdemu z nas zdarza się czasem uciekać w jakieś zajęcia czy obowiązki tylko po to, aby uniknąć czegoś ważniejszego. Wśród wielu obowiązków trudno jest czasem zachować właściwą hierarchię ważności i potrzeb. Należy nauczyć się wybierać to, co w danej chwili jest lepsze. Według Pana Jezusa najważniejsze jest słuchanie Jego głosu, wczuwanie się w Jego słowa i pragnienia względem nas. Czy potrafimy porzucić inne sprawy, nawet najważniejsze, aby spędzić z Jezusem kilka minut na modlitwie, na spacerze, w kościele?