Więź Ojca i Syna to symbioza w miłości. Bez miłości człowiek obumiera. Ostatnie słowo należy do Pana i jest to słowo stwórcze. W Jezusie Chrystusie słowo i dzieło są jednością, ową nierozerwalną, symbiotyczną więzią. Jesteśmy narzędziami Bożymi. Pan Jezus zaprasza, byśmy weszli w osobistą relację z Nim. Prawdziwa wiara prowadzi zawsze do czynu. Dziecięctwo Boże to nieogarnione możliwości rozwoju.

Poszukiwanie skarbów leży w naturze każdego człowieka. Czy to poprzez pragnienie zarabiania większych pieniędzy, czy choćby dziecięce poszukiwanie słodyczy, które mama schowała przed dziećmi. Dlatego przemawia do nas przypowieść o drogocennej perle, dla której człowiek jest w stanie oddać wszystko. Jej zdobyciu podporządkuje całe życie. Każdy z nas może dostać największy skarb: dostąpić zbawienia z Jezusem, znaleźć mieszkanie w domu Ojca. Otrzymujemy to za darmo. Trzeba jednak należeć do Jezusa, oddać się Jemu na własność. Piękne są słowa Jezusa zawarte w dzisiejszej Ewangelii, że zabierze nas, abyśmy byli tam, gdzie On jest. To gwarancja naszego udziału w Jego chwale. Obietnica wiecznego szczęścia. Dziś coraz częściej wystarcza ludziom imitacja szczęścia, serwowana przez szatana, jakiś tombak zamiast prawdziwego złota. Warto odnowić swoje marzenia o prawdziwym szczęściu i podjąć na nowo przygodę pójścia przez życie z Jezusem.

Męczeńska śmierć za głoszenie Ewangelii. Okrutna i bolesna śmierć świętego. Długi okres czekania na kanonizację. Święty Andrzej porywał tłumy zarówno wśród katolików jak i prawosławnych. W głoszeniu Ewangelii św. Andrzej był bezkompromisowy. Potrzebny na obecne czasy orędownik Ewangelii. Święty, który uczy własnej tożsamości. Inne czasy, inne problemy konieczność ewangelizacji taka sama.

Światło jest potrzebne do życia wszelkiemu stworzeniu. Jezus daje ludziom światło i oddala od ciemności. Chrystus przyszedł na ziemię jako światłość świata. Kto z wiarą przyjmuje Zbawiciela, nie kroczy w ciemności. Chrześcijanin promieniuje światłem Jezusa Chrystusa.

Dzisiejsza Ewangelia – słowa Pana Jezusa wypowiedziane podczas Ostatniej Wieczerzy wyrażają wszystko, co najistotniejsze w życiu człowieka wierzącego. Miłość nie jest kochana (św. Franciszek z Asyżu) – subiektywizm w rozumieniu miłości. Bóg jest miłością – miłość istnieje obiektywnie. Odrzucenie Boga jest odrzuceniem źródła miłości.

Jezus często wykorzystywał obraz pasterza i owiec do swojego nauczania.  Jezus samego siebie nazwał Dobrym Pasterzem. Litował się nad ludźmi, bo byli jak owce puszczone samopas. W Tygodniu Modlitw o Powołania do służby kapłańskiej i zakonnej modlimy się o dobrych pasterzy, którzy na wzór Chrystusa roztoczą nad nami opiekę i będą dbali o nasze bezpieczeństwo. Głównym zadaniem kapłana jest troska o życie wieczne. Powinien prowadzić wiernych do Chrystusa – jedynego dawcy życia wiecznego.

Czy można pogodzić przyjmowanie Ciała Pańskiego z niewiarą w Chrystusa? Czy wymagania wiary przerastają moje możliwości? Czy wiara jest dla mnie absurdem, a może szaleństwem? Czemu człowiek stawia opór łasce wiary? Zdarzało się to nawet w gronie bezpośrednich uczniów Chrystusa. Nauczanie Jezusa bywa sprzeczne z nasza ludzką logiką i przerasta naszą wyobraźnię. Dlaczego nie wszystkich ludzi słowa Ewangelii prowadzą do uwierzenia? Im więcej rozważam, tym bardziej rozumiem tych uczniów, którzy powiedzieli: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? (J 6,60). A potem odeszli. Trzeba się modlić o łaskę wiary.

Przekazując drugiemu człowiekowi ważne treści, powtarzamy je, aby podkreślić ich wagę. Tak czyni Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Powtarza słowa: „Kto spożywa…”. Pozytywna odpowiedź człowieka skutkuje życiem wiecznym. My, uczestnicy Eucharystii, pragniemy przyjmować Chrystusa. Polecajmy Bogu tych, którzy tego pragnienia nie mają.