Pójdź za Mną – powołanie do świętości. Święci to ci, którzy szli wiernie za swym Przewodnikiem. Szatan, uwodziciel i ojciec kłamstwa. Totalitaryzm komunistyczny był ideologią bezbożną, opartą na kłamstwie. Świadectwo błogosławionego księdza Jerzego. „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus”. Miłość do Ojczyzny ziemskiej w drodze do Ojczyzny niebieskiej.
Dzisiejszy fragment Ewangelii mówi o uczniach Jezusa: jakimi są teraz i jakimi chętnie widziałby ich Jezus. Najkrótsza droga z Galilei do Jerozolimy prowadziła przez wioski Samarytan, którzy odmówili gościny apostołom. Jezus zabronił swoim uczniom szukania zemsty na niegościnnych Samarytanach. Słowa Pana Jezusa to dla nas ważny znak: nie powinniśmy reagować gniewem na czyjeś nieuprzejme zachowanie. Czasami wciągamy w nasze osobiste konflikty innych ludzi, prowadząc do kolejnych podziałów. Jeżeli nie nauczymy się przebaczać, liczba konfliktów i liczba skłóconych ludzi będzie nieustannie wzrastała.
Dziś uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Ewangelia przekazuje nam dziwne okoliczności narodzenia syna Zachariasza i Elżbiety. Kimże będzie to dziecię? Stawiają pytanie świadkowie tych wydarzeń. Jan – poczęty w starości, uświęcony w łonie, żył na pustyni. Odzież miał z sierści wielbłądziej, na biodrach pas ze skóry. Nie jadł chleba, nie pił wina, żywił się szarańczą i miodem. Stronił od ludzi, chociaż miał uczniów i czekał na wezwanie, które miało nadejść. I stało się – wezwanie nadeszło. Do Jana zostało skierowane słowo: Idź i głoś.
Uroczystość narodzenia św. Jana Chrzciciela, proroka zwiastującego przyjście Chrystusa i urodzonego sześć miesięcy przed Nim, obchodzi się 24 czerwca. Święty Jan Chrzciciel był synem Zachariasza i Elżbiety, krewnej Najświętszej Maryi Panny. Oddając mu cześć, Kościół wyróżniał go zawsze spośród sług Bożych: św. Jana Chrzciciela czcimy w dniu jego narodzin. W trzydzieści lat po narodzeniu Jezusa – zanim rozpoczął On swoje życie publiczne – Jan podjął nad rzeką Jordan powierzoną mu misję. Celem życia św. Jana Chrzciciela było przygotowanie ludu izraelskiego na wystąpienie Mesjasza – Jezusa Chrystusa.
Czy zastanawiamy się czasem, co myślą o nas inni ludzie? Trzeba mieć w sercu trochę odwagi, aby poddać się ludzkiej ocenie. Wiele osób patrzy na siebie i ocenia innych ze względu na ubrania, samochód, sposób życia. W opinii Jezusa ważne jest to, co ludzi łączy, a nie to, jak siebie oceniają. Dobra wiadomość dla apostołów: Jezus jest Mesjaszem, prawdziwym Synem Bożym. Zła wiadomość dla apostołów: nie będzie wielkiego królestwa i bogactwa, które uczniowie wyobrażali sobie na początku znajomości z Nauczycielem. Jezus zaprasza do naśladowania Go w cierpieniu i udrękach życia. To jest droga zbawienia świata.
Jezus przeprowadza wśród uczniów rodzaj swoistej „ankiety” – za kogo uważają Go ludzie i za kogo uważają Go Jego uczniowie. Pada wiele odpowiedzi, często mylnych. Pytania Jezusa prowadzą do prawdziwej odpowiedzi: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Również współcześnie, zapytani o to, kim jest Jezus, ludzie udzielają różnych odpowiedzi, często błędnych. Mamy problemy z uwierzeniem w Bóstwo Chrystusa, ale równie często mamy też kłopoty z uwierzeniem w Jego człowieczeństwo. Te problemy nie były też obce ludziom różnych wieków – na tym tle rodziły się herezje próbujące w jakiś sposób „oswoić” to, co było trudne do zrozumienia, a w konsekwencji negujące bądź prawdziwe Bóstwo Chrystusa, bądź też Jego prawdziwe człowieczeństwo.
Podczas Mszy św. lubimy słuchać Ewangelii, które podnoszą nas na duchu i są dla nas źródłem pocieszenia i umocnienia. Słowa Jezusa, które usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, nie należą do grupy przyjemnych i przez nas lubianych. Jezus domaga się od nas odpowiedzi na pytanie: „Kim jest Jezus Chrystus?”. Uwierzyć, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, oznacza – dostąpić zbawienia. Jezus jako Syn Boży przez swoją śmierć oczyścił nas z grzechów i pojednał z Bogiem Ojcem. Zmartwychwstając, otworzył nam drogę do wieczności.
Głównym tematem Ewangelii jest nawrócenie i przebaczenie grzechów. Dodatkowy wątek podejmuje kwestię gościnności i szacunku wobec zaproszonego gościa. W narodzie żydowskim były pewne zwyczaje związane z przyjmowaniem gości w domu. Stare polskie przysłowie mówi: „gość w dom, Bóg w dom”. Gościnność, życzliwość, kultura i takt świadczą o naszym szacunku czy nawet miłości do drugiego człowieka. Prawdziwa kultura polega na takim postępowaniu z drugim człowiekiem, aby on czuł się dobrze w naszym towarzystwie.