Pojawienie się prostytutki w domu faryzeusza miało posmak prowokacji i łatwo można sobie wyobrazić reakcje zaproszonych gości. Jezus wykorzystał tę niezręczną sytuację do głoszenia Dobrej Nowiny. Przywrócił upadłej kobiecie utracone człowieczeństwo i godność. Kobieta prowadząca grzeszne życie znalazła Jezusa i uwierzyła, że On jej nie potępi i nie odrzuci – znalazła miłość Boga Ojca obecną w Jezusie Chrystusie. Zaproszeni goście nie skorzystali ze spotkania z Jezusem. Ich serca i myśli były zamknięte. Uważali samych siebie za doskonałych i bezgrzesznych i dlatego gardzili innymi. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wskazuje przeszkodę, która może zablokować działanie Bożej miłości. Jest nią zatwardziałość serca i pycha, czyli trwanie w przekonaniu o własnej doskonałości i bezgrzeszności.

Przypowieści Jezusa o Bogu czekającym i poszukującym człowieka, o Jego przebaczeniu, należą do najpiękniejszych i zdają się najbardziej poruszać serca ludzi. Szymon nie miał wobec Jezusa podstępnych zamiarów, jak inni faryzeusze, nie chciał wystawiać Jezusa na próbę. Może nawet przypuszczał, że jest On kimś więcej niż tylko nauczycielem czy prorokiem? Drugim bohaterem spotkania w domu Szymona jest bezimienna kobieta lekkich obyczajów. Przyniosła do Jezusa swoje grzeszne życie, ale również pragnienie nawrócenia i przemiany. Świadczą o tym jej łzy i drogocenny olejek. Choć kobieta nie wypowiedziała ani jednego słowa, to jednak Jezus zrozumiał ją doskonale. Po raz kolejny Chrystus okazuje się „przyjacielem grzeszników”, a Jego miłosierdzie przemienia ich serca.

Wskrzeszenia są najbardziej niesamowitymi cudami Pana Jezusa. Dlaczego Jezus tak rzadko czynił ten cud? Czy Pan Jezus z apostołami znaleźli się w pobliżu Nain przypadkowo czy celowo? Ludzie zareagowali strachem na cud Jezusa. Wszystko, co kojarzy się ze śmiercią, wzbudza w człowieku lęk. Jezus chce nas przygotować na największy cud – zmartwychwstanie.

Scena z filmu „Kto nigdy nie żył” pokazuje postawę człowieka wobec śmierci. Ból, cierpienie, bunt i pytania: „dlaczego”, „kto zawiódł”… Najmocniej widać ten bunt przy śmierci kogoś bliskiego. Czyż jest coś bardziej dramatycznego od widoku matki opłakującej śmierć swojego jedynego syna? Świadkami takiej dramatycznej sceny jesteśmy, słuchając czytania z Księgi Królewskiej: wdowa rozpacza po stracie jedynego syna. Rzuca prorokowi w twarz pytanie o sens tego, co ją spotyka. Wskrzeszenie syna wdowy jest zapowiedzią tego, co uczyni Chrystus: Jezus wskrzeszając młodzieńca i oddając go matce pokazuje, Kim jest Bóg, jak wielka jest miłość Boga Ojca, który oddaje własnego Syna, abyśmy mieli życie wieczne. Świadkami tej miłości stajemy się, uczestnicząc w Eucharystii. Przyjmijmy Jezusa w Eucharystii jako Tego, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem.

Bardzo sobie cenimy życie. Mamy głębokie poczucie, że życie jest czymś szczególnym. W obu opisach wskrzeszenia przywróceni do życia zostali synowie wdów. Po śmierci ojca, to syn pełnił rolę opiekuna rodziny. Ból utraty dziecka przez rodziców trudno jest z czymś porównać. Znają go tylko ci rodzice, którzy przeżyli śmierć swojego dziecka. W obu opisywanych wydarzeniach Bóg oddał dzieci ich matkom. Bóg nie pozwoli nam umrzeć. Bóg szuka tych, którzy są oddaleni. Nie czeka biernie, lecz ciągle poszukuje tych, którzy gdzieś odeszli.

Radość z nawrócenia grzesznika. Znak przebitego boku. Promienie Miłosierdzia. Znaczenie promieni. Człowiek żywy i martwy. Sakramenty żywych i martwych. Wiara potwierdzona czynami. Życie w pustce. Życie przynoszące owoce. Życie w promieniach Miłosierdzia. Nieść Promienie Miłosierdzia.

Tak jak mogą nas dopaść przeziębienie, grypa czy inne niebezpieczeństwo dla ciała, tak w życiu duchowym grzech wyrządza nam krzywdę. Chrystus w swojej mądrości zostawił nam spowiedź świętą, która czyści naszą duszę z grzechów. Jeśli będziemy grzeszyć nasze serce będzie coraz cięższe i będzie coraz dalej od Pana Boga. To doprowadzi do tego, że nasze serce zamieni się w głaz, który będzie nieczuły nie tylko na Pana Boga, ale również na drugiego człowieka. Każdy grzech jest zaniedbaniem duszy i sprawia ból naszemu sercu i Panu Bogu. Dlatego trzeba jak najczęściej prosić Pana Jezusa o uzdrowienie. Sakrament pokuty i pojednania leczy nasze serce. Im więcej spełniamy dobrych uczynków, tym mocniejsze jest nasze serce i bardziej odporne na grzech.

Dzisiejsi „głosiciele”. Mocne słowa św. Pawła. Konkretne przypadki. Nie możemy być tylko widzami.