Czyny Chrystusa wywołują podziw i zdumienie. Są potwierdzeniem posłannictwa od Ojca. Jednocześnie Chrystus przestrzega przed: – badaniem Pisma, które nie prowadzi do moralnie dobrego postępowania; – odrzucaniem Chrystusa jako wysłannika Ojca; – brakiem miłości wobec Boga i bliźnich. Chrystusowe ostrzeżenia są nadal aktualne. Wystarczy spojrzeć na zachowanie współczesnych katolików. Chrystusowe słowa skierowane są dziś do każdego z nas.

Jezus był prześladowany, bo mówił, że jest równy Ojcu i siebie nazywał Bogiem. Oskarżano Go o bluźnierstwo, bo odpuszczał grzechy. Działał w szabat, więc faryzeusze wznieśli krzyk, że „unieważniał szabat”. Jezus był doskonale posłuszny Ojcu. On będzie Sędzią żywych i umarłych. Brak czci dla Jezusa to brak uczczenia Ojca. Będą wskrzeszeni do życia i sprawiedliwi, i grzesznicy, których czeka „druga śmierć”.

Spotkania Jezusa z Nazaretu z ludźmi chorymi nie były na pokaz. Zbawiciel szczerze kochał wszystkich potrzebujących pomocy, a przede wszystkim chorych na duszy i ciele, których pragnął uzdrowić. Ewangelia opowiada o paralityku, który cierpiał bez mała czterdzieści lat. Bezskutecznie wyglądał kogoś, kto by pomógł mu dojść do Sadzawki Owczej. Wtedy nadszedł z pomocą Nauczyciel z Nazaretu. Wszystkie cudowne działania Syna Bożego są wezwaniem do pogłębionej wiary. Dzisiaj doznajemy Boskiej mocy Pana Jezusa w sakramentach świętych. W wodzie chrztu Chrystus leczy nasze rany, obdarza nas nowym życiem i wprowadza na drogę zbawienia wiecznego.

Faryzeusze skupiali się nie na samym Bogu, ale na przestrzeganiu przepisów prawa. Mieli Boga na wyciągnięcie ręki, ale Go nie rozpoznali. Widzieli cuda i znaki Jezusa, ale nie uwierzyli Jemu. Byli i tacy, którzy potrafili dostrzec w Jezusie Syna Bożego, jak chociażby urzędnik królewski z dzisiejszego czytania z Ewangelii. Czy pozwolę Bogu na działanie w moim życiu w czasie Wielkiego Postu? Czy chcę, aby Bóg odnowił moje życie?

Człowiek odrzucający Boga szuka sobie usprawiedliwienia w postawie innych ludzi, chce w ten sposób zagłuszyć sumienie. Przyjmuje postawę faryzeusza opisaną w dzisiejszej Ewangelii. Agresja i sposób argumentacji świadczy o „głosie” Boga, który poprzez wyrzuty sumienia poszukuje każdego człowieka. Spotkać można także ludzi, którzy podkreślają swoją religijną postawę – wypełnianie praktyk i praktycznie bezgrzeszność. Jest tu ukryte odniesienie do innych ludzi, co jest także zachowaniem faryzeusza. Fundamentem postawy faryzeusza jest brak pokory rozumianej jako stanięcie w prawdzie przed Bogiem. Porównywanie się z innymi zawsze prowadzi do pychy lub do zazdrości. Wielki Post zachęca nas do stanięcia w prawdzie i o ten dar prośmy Boga.

Bóg czeka z wierną miłością na powrót człowieka. Słowa Ozeasza są modlitwą pokutną i prośbą o przebaczenie grzechów. Bóg uczy, jakimi słowami zwracać do Niego, by uzyskać przebaczenie. Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana! (Oz 14,3). Modlitwa odnosiła się do jednej i podstawowej pokusy: braku zaufania wobec Bożych planów.

Jezus uczy nas, że liczą się nie tyle słowa, co czyny, które winny być potwierdzeniem słów. Jezus potwierdza swoje słowa czynami. Jezus został oskarżony o złamanie Bożego prawa, choć pomógł opętanemu człowiekowi, uczynił dobro. Jezus prowadzi dialog z ludźmi, którzy Go oskarżyli, i ukazuje absurdalność ich zarzutów. Jezus ma władzę nad złymi duchami i przyszedł je pokonać. Brak wiary i zamknięcie się na osobę Jezusa, sprawiają, że nie wszyscy mogą doświadczyć Jego uzdrawiającej i zbawczej mocy. Tylko Jezus jest w stanie pokonać zło, które nas niszczy.

Mamy problemy z akceptowaniem przepisów prawa. Przy wielu okazjach omawiamy ich bezmyślność. Czujemy się zniewoleni. Jest wiele rzeczy w prawie Bożym, z którymi współcześni ludzie nie potrafią się zgodzić. Nie potrafimy zaakceptować nauki Bożej o naszej seksualności. Mojżesz wskazuje, że prawo Boże jest mądrością i chlubą wobec narodów dla tych, którzy je przyjmują. Prawo Boże przekracza ludzką logikę, zawsze broni człowieka, jego godności. Ludzie mają tendencję, aby wybierać łatwiejsze, często egoistyczne rozwiązania. Trzeba przyjąć prawo Boże jako mądrość życiową i pewny plan na szczęśliwe życie.