Wśród pokarmów, przynoszonych do poświęcenia w Wielką Sobotę, jest też baranek z ciasta, czekolady lub cukru. Czy pamiętamy jeszcze, czego jest znakiem? Czy nie jest on w naszej wielkanocnej tradycji zbyt „przesłodzony”? Czy taka „cukierkowa” nie staje się też nasza wielkanocna obrzędowość? Wiersz ks. Twardowskiego zwraca uwagę na to, czym jest symbol wielkanocnego baranka: to znak Chrystusa – Baranka zabitego, abyśmy mieli życie wieczne. Symbolika baranka paschalnego, zabijanego przez Izraelitów na pamiątkę nocy wyjścia z Egiptu, jest zapowiedzią tego, co się stało, kiedy Chrystus – prawdziwy Baranek paschalny – oddał za nas życie na krzyżu.

Trzy drzewa rozmawiały o swoich marzeniach. Jedno z nich chciało być szkatułą na skarby. Drugie drzewo marzyło o tym, by być masztem na królewskim żaglowcu. Trzecie chciało zostać najwyższym drzewem na świecie. Po ścięciu pierwsze stało się żłobem na paszę, drugie małą łódką, a trzecie – zwyczajną kłodą. Pewnego dnia do stajenki, gdzie stał żłób, wszedł mężczyzna z młodą żoną. Kobieta urodziła Dziecko i położyła Je w żłobie. Pierwsze drzewo poczuło, że kryje w sobie największy z możliwych skarbów.

Co oznacza liczba złowionych ryb? Dlaczego jest ich tak dużo? Kiedy Pan Jezus coś daje, to daje w obfitości, więcej niż potrzeba, aby człowiek nie miał wątpliwości, że to jest dar od Pana Boga, a nie efekt ludzkich starań. Każdy człowiek, który przychodzi na świat, jest przez Boga obdarowany. Bóg daje nam więcej darów, niż jesteśmy w stanie wykorzystać. Nie zawsze potrafimy zauważyć i wykorzystać Boże dary. Dary Boga są materialne i niematerialne, jak na przykład: przyjaźń, czas, sakramenty itp.

Przeżywamy dzisiaj niezwykły dzień, który na prośbę Pana Jezusa stał się świętem Jego Miłosierdzia. Przychodzimy do świątyni pełni paschalnej radości. Nasza świątynia staje się wieczernikiem. Chcemy upodobnić się do Apostołów zgromadzonych we Wspólnocie i tak jak oni przywitać Pana gdy przyjdzie. Pan Jezus nakazał św. Faustynie zabiegać o ustanowienie Święta Miłosierdzia, wymalować obraz z podpisem „Jezu Ufam Tobie”, czuwać na modlitwie, gdy zegar wybija godzinę 15.00, czcić Boże Miłosierdzie poprzez koronkę, której sam ją nauczył i nowennę, którą skromnej siostrze podyktował.

Dlaczego Bóg wymaga od nas wiary przez całe życie?! Przecież mógłby do nas przemówić wprost! Starotestamentalne rozumienie spojrzenia Bogu „twarzą w twarz”, jako zapowiedź kontemplacji oblicza Miłości w Nowym Testamencie. Bóg pozostawia pełne objawienie Siebie na czas końca świata – czas Sądu Ostatecznego. Wtedy „wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3,6). Żywa wiara daje wielką moc i wszyscy jesteśmy zaproszeni (choć w różnym stopniu i w różny sposób) do korzystania z tej mocy na chwałę Boga i dla zbawienia naszych braci i sióstr.

Dzisiejsza niedziela jest Niedzielą Miłosierdzia. To wielkie święto ustanowił św. Jan Paweł II. Św. Jan Paweł II był pierwszym Papieżem, który pochodził z Polski. Zanim został papieżem był biskupem Krakowa. Karol Wojtyła był bardzo dobrym księdzem. Bardzo szybko został biskupem i zamieszkał w Krakowie. 16 października 1978 roku, po śmierci Jana Pawła I, kard. Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Dużo podróżował, dlatego został nazwany papieżem-pielgrzymem. Kiedy popatrzymy na życie świętego papieża zauważymy, że realizował w nim uczynki miłosierdzia co do duszy. Czynił to jako papież nauczając, wlewając w serca nadzieję, ale także odważnie upominając grzeszących. Jego postawę charakteryzowało przebaczenie i niewątpliwie głęboka modlitwa.

Dzisiejsza Ewangelia mówi o ukazaniu się Jezusa Jego wybranym świadkom. Zjawienie Jezusa łączy się z przekazaniem apostołom misji głoszenia Dobrej Nowiny wszystkim ludziom. Powołanie chrześcijańskie z samej swojej natury jest również powołaniem do apostolstwa.

Wielkanoc to najradośniejszy dzień chrześcijaństwa. Czy umiemy wyrażać radość i świadczyć w ten sposób o zmartwychwstaniu? Skoro mówimy, że to nasze największe, najradośniejsze święto, to powinniśmy umieć okazywać radość naszym zachowaniem. W życiu jest wiele wydarzeń radosnych i wiele smutnych. Jest wiele zewnętrznych sposobów wyrażania radości. Dzięki Chrystusowi bramy raju znowu są dla nas otwarte. Czy stać nas na to, by zarazić innych ludzi radością zmartwychwstania? Może jak uczniowie – z lękiem i niedowierzaniem – patrzymy na Pusty Grób?