Zaproszenie w daleką podróż na pewnego rodzaju „duchowe safari”, do miasta na południu Turcji, znanego w starożytności pod nazwą Antiochia Pizydyjska. Jego obecna nazwa to Yalvaç, co w języku starotureckim oznacza „prorok”. Z bazyliki św. Pawła pozostały mury. Powstała ona na miejscu lub obok dawnej synagogi. Niemal dwa tysiące lat temu, do tej synagogi w sobotni dzień weszli Paweł i Barnaba. Trzeba się wsłuchać w słowa św. Pawła zapisane w Dziejach Apostolskich i skierowane do słuchaczy w synagodze: "Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan" (Dz 13,46).

Jezus, z zawodu cieśla, stał się pasterzem, ale nie owiec, tylko ludzi. Ludzie, podobnie jak owieczki, mogą wpaść w kłopoty. Pan Jezus proponuje nam, abyśmy – idąc przez życie – kierowali się Jego głosem. Człowieka można prowadzić na różne sposoby: siłą, podstępem, pokusą kariery lub bogactwa itp. Ideałem życia chrześcijańskiego byłoby postępowanie według głosu sumienia i Ewangelii. Pan Jezus chce nam dać prawdziwą wolność.

Dobry Pasterz – miłujące serca. Dobrego Pasterza prosimy o dobrych pasterzy. „Pójdź za Mną” – to zaproszenie w świat miłości. Niewierzący chrześcijanin to ten, który przestał powierzać się Jezusowi z ufnością i pokorą. Słuchać i być posłusznym – postawa prawdziwej wiary. "Miłujmy Boga Jego miłością" (św. Augustyn). Wizja nieba – "paść ich będzie Baranek" (Ap 7,17).

Wśród pokarmów, przynoszonych do poświęcenia w Wielką Sobotę, jest też baranek z ciasta, czekolady lub cukru. Czy pamiętamy jeszcze, czego jest znakiem? Czy nie jest on w naszej wielkanocnej tradycji zbyt „przesłodzony”? Czy taka „cukierkowa” nie staje się też nasza wielkanocna obrzędowość? Wiersz ks. Twardowskiego zwraca uwagę na to, czym jest symbol wielkanocnego baranka: to znak Chrystusa – Baranka zabitego, abyśmy mieli życie wieczne. Symbolika baranka paschalnego, zabijanego przez Izraelitów na pamiątkę nocy wyjścia z Egiptu, jest zapowiedzią tego, co się stało, kiedy Chrystus – prawdziwy Baranek paschalny – oddał za nas życie na krzyżu.

Trzy drzewa rozmawiały o swoich marzeniach. Jedno z nich chciało być szkatułą na skarby. Drugie drzewo marzyło o tym, by być masztem na królewskim żaglowcu. Trzecie chciało zostać najwyższym drzewem na świecie. Po ścięciu pierwsze stało się żłobem na paszę, drugie małą łódką, a trzecie – zwyczajną kłodą. Pewnego dnia do stajenki, gdzie stał żłób, wszedł mężczyzna z młodą żoną. Kobieta urodziła Dziecko i położyła Je w żłobie. Pierwsze drzewo poczuło, że kryje w sobie największy z możliwych skarbów.

Co oznacza liczba złowionych ryb? Dlaczego jest ich tak dużo? Kiedy Pan Jezus coś daje, to daje w obfitości, więcej niż potrzeba, aby człowiek nie miał wątpliwości, że to jest dar od Pana Boga, a nie efekt ludzkich starań. Każdy człowiek, który przychodzi na świat, jest przez Boga obdarowany. Bóg daje nam więcej darów, niż jesteśmy w stanie wykorzystać. Nie zawsze potrafimy zauważyć i wykorzystać Boże dary. Dary Boga są materialne i niematerialne, jak na przykład: przyjaźń, czas, sakramenty itp.

Przeżywamy dzisiaj niezwykły dzień, który na prośbę Pana Jezusa stał się świętem Jego Miłosierdzia. Przychodzimy do świątyni pełni paschalnej radości. Nasza świątynia staje się wieczernikiem. Chcemy upodobnić się do Apostołów zgromadzonych we Wspólnocie i tak jak oni przywitać Pana gdy przyjdzie. Pan Jezus nakazał św. Faustynie zabiegać o ustanowienie Święta Miłosierdzia, wymalować obraz z podpisem „Jezu Ufam Tobie”, czuwać na modlitwie, gdy zegar wybija godzinę 15.00, czcić Boże Miłosierdzie poprzez koronkę, której sam ją nauczył i nowennę, którą skromnej siostrze podyktował.

Dlaczego Bóg wymaga od nas wiary przez całe życie?! Przecież mógłby do nas przemówić wprost! Starotestamentalne rozumienie spojrzenia Bogu „twarzą w twarz”, jako zapowiedź kontemplacji oblicza Miłości w Nowym Testamencie. Bóg pozostawia pełne objawienie Siebie na czas końca świata – czas Sądu Ostatecznego. Wtedy „wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3,6). Żywa wiara daje wielką moc i wszyscy jesteśmy zaproszeni (choć w różnym stopniu i w różny sposób) do korzystania z tej mocy na chwałę Boga i dla zbawienia naszych braci i sióstr.