Człowiek pragnie pokoju w swoim życiu – w wymiarze pokoju między narodami, w swojej rodzinie (wspólnocie) oraz we własnym sercu! Pomimo wysiłków na polu społecznym, kulturalnym i osobistym, brak pokoju pozostaje wciąż wielkim i nieosiągalnym marzeniem ludzkości i każdego pojedynczego człowieka. Jezus ukazuje drogę, która prowadzi do prawdziwego pokoju serca! To droga poprzez przyjęcie Jego nauki i działania Ducha Świętego. Człowiek wciąż musi walczyć o pokój serca i zmagać się każdego dnia z Księciem Niepokoju – Szatanem. Na tej drodze umacnia nas Bóg w Swoich sakramentach.

W Piśmie Świętym wielokrotnie widzimy jak Pan Bóg, posługując się ludźmi, działa w swoim Kościele. Duchowni i świeccy, mający różne posługi w Kościele, winni zawsze zachowywać jedność. O tę jedność modlił się Pan Jezus. Ludzie świeccy od młodości powinni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak ogromnie ważne jest zaangażowanie w życie swojej parafii. Jakże ważna i owocna jest stała współpraca ze swoimi duszpasterzami.

Krótki fragment dzisiejszej Ewangelii zawiera kilka różnych myśli. "Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję" (J 14,27). Czy można dać drugiemu człowiekowi pokój? Pan Jezus zauważa, że pokój ofiarowany przez Niego jest inny, niż ten, który daje nam świat. Prawdziwy pokój jest niemożliwy bez Ducha Świętego. Pokój jest także znakiem uczniów Jezusa.

Miłość ma wiele twarzy, można kochać na różne sposoby. W miłości zawsze trzeba być gotowym, aby coś poświęcić: coś materialnego lub coś, co bardzo lubimy. Kochać można tylko ludzi, bo tylko drugi człowiek może być obiektem naszej miłości. Nawet dla osób najbliższych trudno czasem coś poświęcić. Pan Jezus poświęcił dla ludzi to, co najważniejsze – czyli swoje własne życie. Prawdziwa miłość jest znakiem rozpoznawalnym uczniów Jezusa.

Obraz Kościoła pierwszych wieków, którego opis czytamy w Dziejach Apostolskich, wydaje nam się idealny. Kiedy patrzymy na Kościół współczesny, często ulegamy pokusie krytykowania go. Krytyka odnosi się zwłaszcza do hierarchii kościelnej, jakbyśmy zapominali, że to my również tworzymy ten Kościół. Krytyka Kościoła może też wynikać z tego, że często chcielibyśmy widzieć go jako zrealizowane już królestwo Boże na ziemi, tymczasem Kościół jest ciągle „w drodze” do tego ideału.

Publiczne manifestowanie przekonań jest przejawem wolności, o którą tak bardzo zabiega współczesny człowiek. Dla chrześcijan znakiem rozpoznawczym jest symbol krzyża. W niektórych społecznościach ten znak wywołuje niechęć czy wręcz agresję. Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do refleksji nad tym, co jest najważniejszym i pierwotnym znakiem chrześcijańskiej tożsamości. W nauczaniu Jezusa w czterech Ewangeliach nie znajdziemy żadnych konkretnych wskazówek dotyczących ubierania się, uczesania czy używania zewnętrznych znaków.

Zaproszenie w daleką podróż na pewnego rodzaju „duchowe safari”, do miasta na południu Turcji, znanego w starożytności pod nazwą Antiochia Pizydyjska. Jego obecna nazwa to Yalvaç, co w języku starotureckim oznacza „prorok”. Z bazyliki św. Pawła pozostały mury. Powstała ona na miejscu lub obok dawnej synagogi. Niemal dwa tysiące lat temu, do tej synagogi w sobotni dzień weszli Paweł i Barnaba. Trzeba się wsłuchać w słowa św. Pawła zapisane w Dziejach Apostolskich i skierowane do słuchaczy w synagodze: "Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan" (Dz 13,46).

Jezus, z zawodu cieśla, stał się pasterzem, ale nie owiec, tylko ludzi. Ludzie, podobnie jak owieczki, mogą wpaść w kłopoty. Pan Jezus proponuje nam, abyśmy – idąc przez życie – kierowali się Jego głosem. Człowieka można prowadzić na różne sposoby: siłą, podstępem, pokusą kariery lub bogactwa itp. Ideałem życia chrześcijańskiego byłoby postępowanie według głosu sumienia i Ewangelii. Pan Jezus chce nam dać prawdziwą wolność.