Wiemy, że są Trzy Osoby Boże, ale sposób istnienia Trójcy przerasta ludzki rozum. Cała Trójca Święta działa nieustannie w naszym życiu. Otwierając oczy, dostrzegamy owoce tego działania. Poszczególne Osoby Trójcy Świętej widać w historii zbawienia. Obecna epoka jest epoką Ducha Świętego. Duch Święty kieruje Kościołem i każdym człowiekiem z osobna.

Żaden ludzki umysł o własnych siłach nie jest w stanie pojąć tajemnicy Trójcy Świętej, czyli tajemnicy jednego Boga w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Poprzez sakrament chrztu weszliśmy w najgłębszą relację ze wszystkimi Osobami Trójcy Świętej i tak rozpoczęło się nasze uczestnictwo w Jej życiu. Są to więzy bardzo głębokie i intymne. Przez chrzest staliśmy się przybranymi dziećmi Bożymi i braćmi Chrystusa oraz współdziedzicami Jego dóbr. Sakrament ten uczynił z nas świątynię Ducha Świętego. Nasze chrzcielne zjednoczenie z Osobami Trójcy Świętej nie stanowi aktu jednorazowego, ale trwa i rozwija się przez całe nasze życie.

W badaniach naukowych pojawiają się coraz to nowe obszary rzeczywistości: nowe galaktyki, nowe rodzaje materii, nowe mikrocząstki. Nadal istnieją tajemnice wszechświata i nadal trwa proces ich wyjawiania. Odległe galaktyki czy niedostrzegalne mikrocząstki nie potrafią się same „objawić”. Objawić się może jedynie osoba, drugi człowiek. Poznajemy go w sposób autentycznie głęboki i prawdziwy tylko wtedy, gdy on na to pozwoli: „objawi się” nam. Jezus z Nazaretu stopniowo objawiał się swoim uczniom. Okazywał im swoją twarz, swoje największe tajemnice, nieskończoną miłość i pragnienie, aby wszyscy ludzie poznali Boga i doszli do zbawienia.

Każdy człowiek lubi otrzymywać dary, prezenty. Czasem są to prezenty oczekiwane, czasem zaskakujące, czasem niechciane. Duch Święty jest darem Bożym dla całego Kościoła. Duch Święty skłania nas, byśmy również my sami stawali się bardziej ofiarni dla innych ludzi. Przyjęcie przez nas Ducha Świętego oznacza zgodę na współpracę z Bogiem. Do wielu ludzi Bóg pragnie dotrzeć za naszym pośrednictwem. Podczas homilii potrzebne będą małe karneciki w kształcie płomyków. W karnecikach należy wpisać nazwy kilku czynności domowych i kilku przedmiotów (flamastry, długopisy itp.) Przedmioty te należy mieć ze sobą pod ręką.

Niedzielna Eucharystia – droga wiary. "Tej wiary, spotęgowanej wniebowstąpieniem Pana i umocnionej darem Ducha Świętego, nie zdołały przerazić kajdany, więzienia, wygnania, głód, ogień, wydanie na pożarcie dzikim zwierzętom, ani też żadne inne wymyślne katusze zadawane przez okrutnych prześladowców. (…) Ta wiara wypędzała złe duchy, wyzwalała z chorób, wskrzeszała umarłych" (św. Leon). Pierwsza pielgrzymka św. Jana Pawła II do Polski – "Niech zstąpi Duch Twój".

Jezus w swoim nauczaniu wielokrotnie zapowiadał Ducha Świętego jako Ducha Pocieszyciela, jako Ducha Prawdy i wskazywał na Jego rolę w życiu uczniów. Opis zesłania Ducha Świętego w Ewangelii św. Jana sytuuje to wydarzenie w dniu zmartwychwstania i akcentuje rolę Ducha Świętego w odpuszczaniu grzechów. Jan pokazuje źródło i pochodzenie Ducha Świętego. Jest On owocem krzyża i zmartwychwstania Jezusa. Dzieje Apostolskie przyjście Ducha Świętego i Jego działanie wyrażają w znakach ognia i wichru.

Na starych obrazach przedstawiających Wniebowstąpienie Chrystusa widzi się czasem wyciągniętą zza chmur dłoń Boga skierowaną ku Synowi, by Go pociągnąć do siebie. Chrystus oddalając się z ziemi kieruje się ku niebu, rzuca ku ziemi ostatnie spojrzenie i przemieniona postać Zbawcy wydobywa się z więzów czasu, by zamknąć się w wieczności. Jest to obraz przedstawiający część prawdy, bo przecież każdy z nas wie, że z chwilą wniebowstąpienia Jezus nie odszedł lecz zniknął z oczu Apostołom. Trudno się zatem dziwić, że Apostołowie patrząc na unoszącego się w górę Chrystusa w niebo się zapatrzyli. Niebo nie jest puste, dlatego jest sens żyć, bronić życia, ratować życie, cieszyć się życiem; dlatego cierpienie ma sens.

Niemal każde rozstanie przynosi poczucie pustki. Tym bardziej może nas dziwić postawa Apostołów, którzy „z wielką radością wrócili do Jerozolimy”. Jezus poleca swoim uczniom, aby oczekiwali na zesłanie Ducha Świętego. Według Ewangelisty Apostołowie „stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga”. W Dziejach Apostolskich uczniowie wpatrują się uporczywie w niebo, gdzie wstąpił ich Mistrz. Dzisiaj możemy odkryć swoistą receptę na to, jak być zawsze prawdziwie radosnym. Nasze wychwalanie Boga polega na nieustannym wspominaniu tego, co Bóg dla nas uczynił.