Pierwsze błogosławieństwo: Bądźcie płodni (Rdz 2, 28). Oczekiwanie na dziecko, oczekiwanie na Mesjasza. Od Abrahama i Sary do Elżbiety i Zachariasza. Starotestamentalne ofiary zapowiedzią Ofiary Zbawczej.

Bóg wybrał św. Józefa na dziewiczego małżonka Maryi i ziemskiego opiekuna Jezusa. Józef obok Maryi zajmuje szczególne miejsce w dziele zbawienia. Św. Józef razem z Maryją otrzymał objawienie o wcieleniu Syna Bożego. Najpierw je miała Maryja, a później św. Józef. Bóg powierzył św. Józefowi największe skarby: swojego Syna i Jego Matkę. W tym tkwi wielkość św. Józefa.

Kiedy w liturgii słowa pojawia się długa litania imion, które brzmią obco w naszych uszach i są niekiedy trudne do zapamiętania, to znak, że święta Bożego Narodzenia są już blisko. W sumie są to 42 generacje, przychodzące i odchodzące, jedna po drugiej. Każda z nich mogła trwać średnio 40 lat. Daje to nam w sumie prawie 1700 lat historii. Ewangelista Mateusz odkrywa w Bożym planie zbawienia pewną logikę i mądrość. Nie polega ona tylko na symbolice liczb. Przed każdym pokoleniem i człowiekiem Bóg otwiera możliwość wiecznego zbawienia, zapraszając go do uwierzenia i wejścia w relację z Nim poprzez wiarę. Jezus, potomek Dawida i Abrahama, jest punktem zwrotnym w tej historii. To On otwiera nam drogę do Boga Ojca.

Słyszymy dzisiaj opis działalności Eliasza, który był niezwykle znanym prorokiem w Izraelu. Jego tajemnicze odejście i zapowiedź powtórnego przyjścia, nadały Eliaszowi cechy zwiastuna czasów eschatologicznych. Chrystus wyjaśnia apostołom, że Jan Chrzciciel przyszedł przygotować Mu drogę. Wypełnił więc misję przewidzianą dla Eliasza. W czasach Nowego Testamentu uważa się Eliasza za posłańca Bożego i orędownika w potrzebach ludu Bożego.

Należy odkrywać sens wydarzeń w perspektywie Bożej woli, która jest miłością. Przykład rozkapryszonych dzieci – odrzucenie łaski czasu. Jeśli człowiek w czasie swego życia nie odpowie na miłość Bożą, przegra walkę o wieczność. Całe życie Maryi, która nam w drodze Adwentu przewodzi, było odpowiedzią na nieskończoną miłość Boga. Wydarzenia wielkie i codzienne, radosne i smutne przeżywała jako drogę miłości.

Bóg w Księdze Izajasza zwraca się do Izraela określeniami: „robaczku”, „nieboraku”. Takie zdrobnienia mogą być oznaką bliskości osób – wskazują na zażyłą relację między nimi. Skoro wypowiada je Bóg do swojego narodu, jest on kimś ważnym w Jego oczach. Każdy człowiek jest drogi i bliski Bogu. Bóg wyraża bliskość wobec Narodu Wybranego przede wszystkim przez czyny. Największym znakiem bliskości Boga wobec człowieka jest Wcielenie Syna Bożego. Bóg w ten sposób odkupił człowieka, już nie z jakiś ziemskich problemów czy trudności, ale z grzechu! Czas Adwentu jest czasem okrywania tej bliskości w naszej codzienności.

Czas przed Narodzeniem Pańskim charakteryzuje się wzmożonym działaniem: bieganina, zakupy, poszukiwanie choinki, myślenie o prezentach, o wyjazdach do rodziny. Jest to czas radości, ale też i zmęczenia. Wierni gromadzący się na roratach, szczególnie tych porannych, potrzebują wzmocnienia. Homilia ma być dla nich duchowym orzeźwieniem. To taka duchowa „mała czarna”! Prorocze słowa Izajasza wypełniły się w osobie Mesjasza. To właśnie On, Chrystus, jest dla nas wszystkich siłą i mocą. On nas wciąż pokrzepia.

Bóg troszczy się o wszystkich wierzących i każdego pragnie obdarzyć życiem wiecznym. Dla Niego ważny jest każdy człowiek. Pamiętajmy, że każdy grzech i każda nieprawość powinny być „wyrównane”, co w praktyce oznacza pokutę. Konieczne jest nasze ciągłe nawracanie się. Św. Mateusz przytacza słowa Jezusa o poszukiwaniu zagubionej owcy. Bóg szuka i pragnie nawrócenia każdego człowieka, który się zagubił. Msza św. jest najbardziej czytelnym znakiem wielkiej troski Boga o każdego człowieka i jego zbawienie. Adwent czasem powracania do Boga.