Trzeba mieć odwagę słuchania Jezusa. Uzależniajmy swoje życie od słowa Pana, nie zaś od choroby. Co mnie paraliżuje? Konieczna jest zmiana w myśleniu, założeniach, koncepcji życia, by odkryć możliwość życia bez lęków.

Brak wzroku ogranicza nasze możliwości poznawania świata. Niewidomi z Ewangelii prosili o uzdrowienie. Ich wiara w moc Jezusa znalazła prosty wyraz. Było to zwyczajne potwierdzenie w odpowiedzi na pytanie, czy wierzą, że Jezus ich uzdrowi: Tak, Panie (Mt 9,28). Po czym można poznać, czy ktoś wierzy, czy nie? Mówimy, że wiara wyraża się w naszych uczynkach. Wiarę trzeba też wyznawać słowem. W pewnych okolicznościach potwierdzenie wiary wymaga odwagi. Prośmy Pana, by otworzył nasze oczy na niewidzialną rzeczywistość zbawienia i Jego zbawczą obecność pośród nas.

Dom daje człowiekowi poczucie bezpieczeństwa i dobrobytu. Trudno wyobrazić sobie życie bez dachu nad głową. Dom oznacza tutaj także tych, którzy w nim mieszkają i żyją. Można powiedzieć, że oznacza on całe ludzkie życie. Skała w symbolice biblijnej oznacza Boga i Jego słowo, które człowiek powinien przyjąć i według niego kształtować własne życie. Burza oznacza wszelkie przeciwności, problemy i troski, które pojawiają się w życiu każdego człowieka.

Jezus czeka na potrzebujących uzdrowienia. W miejscach naznaczonych słabością objawia się chwała Pana. Pan odpowiada na głód duszy. Jezus pomnaża to, co już posiadamy.

Chrystus uświadamia uczniów, że są szczęśliwi, gdyż mogą być świadkami tego, co pragnęli widzieć i słyszeć królowie i prorocy. Potwierdza więc, że uczniowie dokonali dobrego wyboru, idąc za Nim. Chrystus dziękuje za prostaczków, którym Ojciec objawił prawdę o królestwie Bożym. Jednocześnie ta prawda zostaje zamknięta przed mądrymi i roztropnymi (Łk 10,21). Adwent to czas oczyszczania serca z pychy i wyniosłości, by je przygotować na przyjęcie daru – Bożego królestwa, które jest pokojem.

Bóg pragnie zbawienia każdego z nas. Pochwała wiary pogańskiego setnika. Zbawiciel domaga się od nas wiary. Św. Franciszek Ksawery pociągał ludzi do Chrystusa.

Człowiek ma wiele możliwości realizowania życiowych planów. Ogranicza go jedynie wyobraźnia. Coraz więcej toleruje się różnego rodzaju „dziwactw” w imię oryginalności i modnej współcześnie swobody. Człowiek traci grunt pod nogami. Nie ma nadrzędnej wartości, wszystko staje się równorzędne. W takim świecie człowiek gubi punkty odniesienia, błądzi po omacku, stosuje metodę prób i błędów. Wizja raju, w centrum którego jest sam Bóg. To On jest światłem dla każdego. Z tronu Boga wypływa woda życia. Również Ewangelista zwraca nam dziś uwagę na to, żeby nie marnować życia na troski doczesne. To ogromne bogactwo różnych możliwości odwraca naszą uwagę od Boga, rozprasza nasz „wzrok duchowy”. Przebijmy się zatem przez chaos i zorientujmy nasze życie na Boga.

Liturgia wspomina dziś św. Andrzeja, jednego z pierwszych powołanych uczniów Jezusa, który zawsze był blisko swojego Mistrza. Po zesłaniu Ducha Świętego prowadził działalność apostolską w Grecji. Poniósł śmierć męczeńską, pokazując swoją wierność i zjednoczenie z Chrystusem do końca. Liturgiczne wspomnienie świętych przypomina nam o naszym powołaniu do świętości, które jest chrzcielnym zadaniem i zobowiązaniem. Świętość jest wypełnianiem woli Bożej na drodze swojego powołania. Świętość to umiejętność kochania Boga i drugiego człowieka.