VII Niedziela Wielkanocna Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego ks. Tomasz Opaliński Dz 1,1–11; Ef 1,17–23; Mk 16,15–20 W skrócie: Scena pożegnania na lotnisku doskonale obrazuje uczucia, które pojawiają się w nas, kiedy żegnamy się z kimś bliskim. Smutek i poczucie pustki tłumią wszystko. Czy można się dziwić, że ktoś patrzy wtedy długo w punkt, w którym zniknął przyjaciel? Scena wniebowstąpienia też ujawnia takie właśnie uczucia, którymi przepełnione są serca apostołów. Również oni wpatrują się w niebo, nie myślą o zapowiedziach Jezusa, że zostanie z nimi po wszystkie dni. Dopiero interwencja anioła wyrywa ich z tego stanu: Dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? (Dz 1,11). Kościół stojący w tradycyjnym miejscu Wniebowstąpienia pozwala wyobrazić sobie, co mogli czuć uczniowie: jest bez dachu, a więc nasz wzrok spontanicznie kieruje się ku niebu. Rozstanie?

VII Niedziela Wielkanocna Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego ks. Stanisław Kowalczyk Dz 1,1–11; Ef 1,17–23; Mk 16,15–20 W skrócie: Wniebowstąpienie – to jedno z najstarszych świąt chrześc?ańskich – kiedyś obchodzone w czwartek, czterdzieści dni po Wielkanocy, dziś natomiast w VII Niedzielę Wielkanocną. Chrystus wstąpił do nieba z ciałem i duszą ludzką, aby zasiąść po prawicy Boga Ojca. Apostołowie rozumieli, że treść i znaczenie Wniebowstąpienia nie dadzą się w pełni wyrazić słowami. Każda czynność jest dla nas drogą zbawienia. Zrozumieć codzienność i jej wartość dla wieczności – dla wielu jest to zadanie ponad siły. Do chwały nieba idzie się również drogą ofiary. Nie jesteśmy jeszcze w stanie pojąć tego, co Bóg przygotował tym, którzy w niego wierzą. Nasza wieczność rozstrzyga się tu i teraz. Nasza droga do (…)

VII Niedziela Wielkanocna Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego ks. Janusz Stańczuk Mk 16,15–20   W skrócie: Chrystus posłał Apostołów, aby głosili Ewangelię i powiększali Kościół. Kościół Jezusa ma się stawać „jeden, święty, powszechny i apostolski”. Warunkiem skutecznego ewangelizowania jest jedność wyznawców Chrystusa. Chrystus modlił się o jedność w czasie Ostatniej Wieczerzy. Chrześc?anie mogą się różnić kolorem skóry, językiem, ubraniem, ale jeśli chodzi o Ewangelię – powinni mówić jednym głosem. Najwięcej zła wyrządzają Kościołowi ludzie, którzy uważają się za chrześc?an, ale ciągle dyskutują z Jezusem, z Ewangelią. W trakcie spotkania można wykorzystać kilka grzebieni schowanych w pudełku (dobrze byłoby mieć stary, aluminiowy grzebień i wygiąć jego zęby w różnych kierunkach, przyda się także inny grzebień z wyłamanymi zębami).

VI Niedziela Wielkanocna ks. Zenon Hanas Dz 10,25–26.34–35.44–48; 1 J 4,7–10; J 15,9–17 W skrócie: Setnicy dowodzili stuosobowymi oddziałami rzymskich żołnierzy. Można powiedzieć, że ich ranga odpowiadałaby dzisiejszemu kapitanowi. Łacińska nazwa setnika „centurion” pochodzi od liczby „centum” – sto. Św. Paweł często miał do czynienia z setnikami. Nie uskarżał się jednak na złe traktowanie z ich strony. Przynajmniej trzech rzymskich setników możemy poznać bliżej, studiując bibl?ne opowieści. Pierwszy z nich mieszkał w Kafarnaum, na północnym brzegu jeziora Galilejskiego. Kiedy zachorował sługa setnika, prosił on Jezusa o pomoc. Jezus był zadziwiony wiarą setnika: Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu (Łk 7,9). Innego rzymskiego setnika spotykamy w dramatycznych chwilach na Golgocie. Trzeci bibl?ny setnik miał na imię Korneliusz; mieszkał w garnizonie w Cezarei Nadmorskiej. W opatrznościowy sposób setnik Korneliusz i św. Piotr spotkali się.  (…)

VI Niedziela Wielkanocna ks. Tadeusz Polak Dz 10,25–26.34–35.44–48; 1 J 4,7–10; J 15,9–17 W skrócie: Chrystus to Miłość wcielona. Pseudochrześc?anie to ci, którzy nie żyją miłością. Wiara, miłość i słuchanie Boga. Miłość jest wyzwoleniem z wolności (św. Jan Paweł II). Chrystus wciąż przychodzi, aby poprzez tę miłość, która jest z Boga, zaprzyjaźnić się z ludźmi. Eucharystia – sakrament przyjaźni Boga. "Kto trwa w miłości, trwa w Bogu" Wzorzec miłości Św. Jan – umiłowany uczeń Pana – zapisał w swym liście: Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim (1 J 4,16). Chrystus Pan przyszedł na ten świat nie po to, by mówić nam o miłości lecz nade wszystko po to, by miłość nam okazać. On jest (…)

VI Niedziela Wielkanocna ks. Janusz Stańczuk J 15,9–17 W skrócie: Jezus używa w stosunku do uczniów pięknego słowa – przyjaciel. Przyjaźń Jezusa jest darem. Nie płynie z zasług człowieka, ale z Bożego zaufania i hojności. W jaki sposób ludzie zdobywają przyjaciół? Kogo wybieramy na swoich przyjaciół? Czy przyjaźń można kupić za pieniądze? Jak często myślimy o przyjaciołach, o tym, co jest dla nich ważne? Jezus zostawił w naszych rękach wielkie dary: Ewangelię i Eucharystię. Zaufał nam. Co oznacza dla mnie, że Jezus chce widzieć we mnie przyjaciela? Można przygotować kilkanaście lub kilkadziesiąt obrazków do rozdania dzieciom. Przyjaciele Czy mamy przyjaciół? Pan Jezus zwraca się dziś do swoich uczniów – czyli (…)

V Niedziela Wielkanocna ks. Jan Augustynowicz Dz 9,26–31; 1 J 3,18–24; J 15,1–8 W skrócie: W świątyni zgromadzili się ludzie młodzi i starzy, zdrowi i chorzy, bogaci i biedni, reprezentujący różne grupy społeczne i zawodowe. To, co nas wszystkich łączy, to wiara w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Obraz winnego krzewu pokazuje, że pomiędzy Jezusem a nami istnieje ścisła jedność. Trwa ona tak długo, jak długo latorośl jest złączona z winnym krzewem. Warto uświadomić sobie, że więź z Chrystusem zapoczątkowana na chrzcie św. jest osłabiana przez każdy grzech (zwłaszcza ciężki). Jezus jest gotów oczyszczać swoje latorośle, by przynosiły jeszcze obfitszy owoc. Ponieważ bez Zbawiciela nic w sferze duchowej nie możemy uczynić, troszczmy się o to, abyśmy przez życie w łasce uświęcającej trwali w winnym krzewie. Trwajmy w Chrystusie

V Niedziela Wielkanocna ks. Tadeusz Polak Dz 9,26–31; 1 J 3,18–24; J 15,1–8 W skrócie: Praca nad sobą to droga całego życia. Przypowieść o winnym krzewie – człowiek „wyrasta z Boga”. Zjednoczenie z Bogiem daje nam prawdziwą gwarancję szczęścia bez końca. Przykład Pawła z Tarsu – złączony z Jezusem przynosi plon obfity. Być zakorzenionym w Bogu – przykład z Małego Księcia. Modlitwa młodego człowieka. Zakorzenienie w Bogu Grzechy w naszym życiu Jedno z dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii św. zadało pytanie: „Z czego się spowiadać, gdy po kilku spowiedziach i zrealizowanych mocnych postanowieniach poprawy nie będzie już żadnego grzechu?”. Patrząc od strony pozytywnej, widać w tym pytaniu perspektywę dziecka, (…)