XXX Niedziela zwykła Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego ks. Zenon Hanas 1 Krl 8,22–23.27–30; 1 Kor 3,9b–11.16–17; Mt 16,13–19 W skrócie: W rzymskich miastach nie było kościołów. Do roku 313 pierwsi chrześc?anie spotykali się prywatnie, najczęściej po kryjomu. Kiedy chrześc?anami rozstawali bogatsi Rzymianie, można się było spotykać w ich domach, aby wspólnie się modlić, łamać się Chlebem i spożywać Wino. Jak wyglądało celebrowanie Eucharystii w tamtych czasach? W jaki sposób odbywał się chrzest czy ślub? Są to pytania, które mogą pobudzić naszą wyobraźnię. Małe domowe wspólnoty wiernych, którzy gromadzili się w prywatnych domach, zaczęły się spotykać w miastach i wioskach. W ten sposób powoli rodził się Kościół powszechny, poprzez wspólne wyznawanie tej samej wiary. Zbuduję mój Kościół

XXX Niedziela zwykła Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego ks. Tomasz Opaliński 1 Krl 8,22–23.27–30; 1 Kor 3,9b–11.16–17; Mt 16,13–19 W skrócie: Historia o małym gwoździu w dachu świątyni uświadamia nam, jak ważną i niezastąpioną rolę ma każdy z nas w Kościele. Być może ktoś może czuć się niewidoczny i mało znaczący, ale właśnie jego miejsce jest ważne i jest w nim niezastąpiony. Król Salomon podczas poświęcenia świątyni Jerozolimskiej wyraża w modlitwie swoją pokorę wobec Boga, którego nie może objąć najwspanialsza budowla z kamienia. Świątynia staje się jednak – dzięki woli Bożej – mieszkaniem Najwyższego i miejscem wysłuchania zanoszonych do Niego próśb. Jezus zapowiada zbudowanie żywej świątyni – Kościoła. Buduje go z wierzących w Niego, a zakłada go na fundamencie wiary i miłości Szymona Piotra. Trwać w Kościele Gwóźdź w dachu: niewidocznny, a jednak ważny Pewna historia opowiada o tym, jak to w jednej (…)

XXX Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas SAC Jr 31,7–9; Hbr 5,1–6; Mk 10,46–52 W skrócie: Ukazać Chrystusa, który ma moc przywracania wzroku i prowadzenia do pełni zbawienia w Niebiańskim Jeruzalem. W wędrówce do nieba używamy naszego rozumu i darów Bożego Objawienia. Bartymeusz zwraca się z prośbą o miłosierdzie do Syna Dawida. Żebrak woła do króla. Pan Jezus usłyszał wołanie. Wędrówka do Niebiańskiego Jeruzalem Ewangelista Marek towarzyszy nam w czasie tego roku liturgicznego w naszej wędrówce wiary przez codzienne życie. Ewangelista Marek napisał swoje ewangeliczne rozważania o czynach i słowach Pana Jezusa, używając prostego, ale wymownego schematu. Jezus (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mk 10,35–45 W skrócie: Jakub i Jan chcieli sobie zarezerwować najlepsze miejsce. Chcieli, aby Pan Jezus zwrócił na nich uwagę, wyróżnił ich. Pan Jezus stwierdził, że w Jego królestwie na pierwszych miejscach zasiądą ludzie, którzy naprawdę wyróżniają się czymś szczególnym. Różnice między ludźmi wynikają z wykształcenia, poziomu życia, kultury, cech fizycznych. Jezus pragnie, aby Jego uczniowie stanowili dla innych wzorzec dobrego życia i postawy służebnej. Kto chciałby być służącym? Wszyscy wolą być królami, dyrektorami, szefami. Ten, kto zrozumie Ewangelię, kto się z nią zgodzi i spróbuje wypełniać – ma przygotowane miejsce w królestwie Jezusa. Można (opcjonalnie) przygotować na Mszę św. wagę łazienkową i taśmę mierniczą oraz drobne nagrody dla dzieci w (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Iz 53,10–11; Hbr 4,14–16; Mk 10,35–45 W skrócie: Jezus wielokrotnie mówił apostołom o swojej przyszłości. Nie ukrywał przed nimi trudnej prawdy o swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu: Syn człowieczy zostanie wydany kapłanom i uczonym w Piśmie. Oni Go skażą na śmierć wydadzą poganom. Będą z Niego drwić, pluć na Niego, wychłoszczą Go i zab?ą, ale po trzech dniach zmartwychwstanie (Mk 10, 33b–34). Jezus jest jednak zupełnie innym Mesjaszem aniżeli oczekuje tego większość narodu. Jego królestwo „nie jest z tego świata” i nie jest wyłącznie Jego królestwem, ale „królestwem Ojca”. Jezus nie rozkazuje armii wojowników. On pełni wolę swojego Ojca, jest Jego sługą. Uczeń Jezusa, który chce być kimś znaczącym, powinien tą drogą podążać. Wzorem sługi jest niewolnik, który zależy całkowicie od swojego pana, wykonuje wszystkie polecenia bez zapłaty i (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 53,10–11; Hbr 4,14–16; Mk 10,35–45 W skrócie: Oczekujemy, że słowo Boże pomoże nam rozwiązywać nasze codzienne problemy oraz umocni naszą wiarę i nadzieję. Dlatego chętnie słuchamy o królestwie Bożym i cudach dokonywanych przez Jezusa. W dzisiejszej Ewangelii mamy surowe i ostre pouczenia, które na pozór nie dotyczą nas, bo skierowane zostały do najbliższych uczniów Jezusa. Jednak sposób myślenia apostołów odsłania prawdę o każdym człowieku. Marzenia o władzy i pierwszeństwie zostały głośno wypowiedziane przez uczniów. Można je nazwać prawdziwie ludzkimi i nawet wrodzonymi. Te pragnienia stają się siłą napędową do naszego rozwoju. Jezus zdecydowanie przeciwstawia się naszym marzeniom o władzy i pierwszeństwie. Największym i pierwszym w królestwie Bożym będzie ten, który stanie się sługą wszystkich. Jezus, będąc Bogiem, uniżył samego siebie i stał się człowiekiem. Chrystus, uniżając się, wysłużył nam zbawienie. Jego uniżenie otworzyło nam drogę do (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mk 10,17–30 W skrócie: W młodości podejmujemy wiele ważnych decyzji, które mają wpływ na nasze dalsze życie. Słowa, które wypowiada dzisiaj Jezus, nie są skierowane tylko do młodych ludzi. Marzeniem wielu ludzi jest dostać się do nieba. Każdy sobie wyobraża to niebo trochę inaczej. Podstawową drogą do nieba jest zachowywanie przykazań. Wśród dziesięciu przykazań nie ma przykazania, aby rozdawać ludziom swoje rzeczy i swoje pieniądze. Dlaczego więc Pan Jezus kazał to zrobić? Czy rzeczywiście musimy wszystko rozdać, aby wejść do nieba? Pan Jezus nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Pan Jezus dzieli się z nami w Komunii Świętej samym sobą, więc i my bądźmy hojni i wielkoduszni dla innych ludzi. Można (opcjonalnie) przygotować jakąś starą kurtkę, klapki na nogi itp. W drugiej wersji można pominąć te przedmioty, wykorzystując (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Mdr 7,7–11; Hbr 4,12–13; Mk 10,17–30 W skrócie: Każdy człowiek na swój sposób pojmuje szczęście. Bardzo często szczęście kojarzymy z bogactwem. Słowo Boże przestrzega przed złudnym i przem?ającym bogactwem. W przypadku bogatego młodzieńca bogactwo stało się przeszkodą w osiągnięciu prawdziwego szczęścia. Młodym ludziom, który marzą o posiadaniu bogactw pozwalających na używanie życia, niełatwo zaakceptować stwierdzenie Jezusa mówiące, że trudno bogatym wejść do królestwa Bożego. Słowo Boże uczy właściwego podejścia do posiadanych bogactw. Przestrzega także, że pod maską bogactw kryje się pustka, nuda, smutek oraz samotność. Prawdziwe bogactwo Różne rozumienie szczęścia "Nauczycielu dobry, co mam czynić, (…)