Bohaterem pierwszego czytania jest Hiob, człowiek doświadczony cierpieniem przez Boga. Hiob adoruje niezwykłą potęgę Boga i widzi swoją małość i nicość. Dla Hioba cierpienie staje się miejscem modlitwy. W Ewangelii Pan Jezus ukazuje nam cierpienie jako drogę wiodącą do zbawienia. Doświadczając cierpienia, mamy pewność właściwej drogi.

Modlitwa „Aniele Boży, stróżu mój” wyraża naszą wiarę w aniołów, czyli Bożych posłańców, którzy opiekują się nami w codziennym życiu. Bóg posyła swojego anioła, aby opiekował się Narodem Wybranym w drodze do Ziemi Obiecanej. Jezus mówi o aniołach, opiekunach dzieci. Aniołowie nieustannie wpatrują się w oblicze Boga. To stwierdzenie wyraża opiekę i wstawiennictwo aniołów za nami u Boga. Oddając cześć stworzonym przez Boga aniołom, Kościół wysławia Bożą doskonałość i potęgę. Staje zachwycony wobec wielkości i tajemnicy Boga oraz uwielbia Jego miłość, która przekracza wszystko.

Cierpienie nie jest karą, ale częścią naszego życia. Bóg czasami dopuszcza cierpienie, ale tylko po to, żeby wyprowadzić z niego jakieś większe dobro. Trzeba przyjąć cierpienie jako coś normalnego, co pozwala człowiekowi na osiągnięcie zbawienia. Przecież Jezus Chrystus nie przyjąłby cierpienia, gdyby było ono złem. A tak, przez cierpienie wyjednał nam zbawienie. Przeciwności losu nie oznaczają, że Bóg się od nas odwrócił i nie interesuje się naszym życiem. On czuwa nad tymi, którzy do Niego należą. Łatwo nam szanować tych, od których zależymy: naszych przełożonych, rodziców, tych, na których opinii nam zależy. Jezus jako przykład miłości chrześcijańskiej stawia swoim uczniom dziecko. Zwraca im uwagę na miłość najmniejszych. Czasami jesteśmy zazdrośni o innych, o to że im się lepiej powodzi, że mają lepszą relację z Panem Bogiem. Trzeba się uczyć pokory wobec takich sytuacji.

Świat aniołów można przyjąć tylko z wiarą dziecka. Teologia imion Archaniołów. Aniołowie wpatrujący się oblicze Boga – wieczna adoracja. Pamiętajmy o tym dzisiaj i każdego dnia, że na drogach wiary nie jesteśmy sami, a Boży posłańcy – aniołowie i Archaniołowie – wspierają nas, abyśmy doszli do chwały niebios.

Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Rok liturgiczny jest świętowaniem zbawczych wydarzeń z historii zbawienia, a szczególnie z życia Jezusa Chrystusa. Liturgia Kościoła jest celebrowana w określonym czasie i w określonej przestrzeni. W liturgii świętujemy nasze spotkanie ze zmartwychwstałym Chrystusem, a więc wchodzimy w czas Boga, czyli wieczność. Uczestniczymy w czasie Boga, gdy potrafimy wyznać, że Jezus jest Mesjaszem.

Ciekawość, wątpliwości i niepokój także mogą być drogą do Boga. Każdy powód jest dobry, by zobaczyć Jezusa. Co mnie interesuje w człowieku? Co interesuje mnie w Chrystusie?

Bóg opiekuje się wszystkimi ludźmi. Bogactwo i nędza są niebezpieczne dla człowieka. Jezus nakazuje uczniom głosić Dobrą Nowinę. Uczniowie mają ufać Bogu i ludziom.

Księga Przysłów jest trudna do interpretacji. Sformułowania, jakimi się posługuje, są typowymi sentencjami, które trzeba bardzo powoli czytać, analizując każde pojedyncze słowo. Jednak nie należy myśleć, że skoro jest to trudna księga, to lepiej jej nie czytać, bo i tak jej nie zrozumiemy. To błąd. Przecież trudno zdobyć mądrość i trzeba się o nią starać. Inwestycja w zdobywanie mądrości zawsze przynosi człowiekowi zysk. Dziś Księga Przysłów wzywa nas do prawości, abyśmy nie kombinowali w życiu, nie szli na kompromis ze złem, bo to się nam po prostu nie opłaca. „Człowiek jest kowalem swojego losu”. „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz!”. To sentencje, które łączy się ściśle z dzisiejszym czytaniem z Księgi Przysłów. Każdy jest odpowiedzialny za swoje życie. I nie dziwmy się, kiedy życie wystawi nam rachunek za błędy.