W każdej wspólnocie i grupie społecznej wcześniej czy później pojawia się hierarchiczna struktura. Jezus w dzisiejszej Ewangelii przedstawia podstawowe zasady, jakie winny obowiązywać w Jego wspólnotach. Ma w nich panować autentyczne braterstwo, które wynika z równej godności wszystkich członków. Od zarządzających Jezus domaga się ducha służby oraz życia zgodnego z głoszoną nauką.

Św. Bartłomiej (Natanael) jest jednym z dwunastu Apostołów, których wybrał sobie Jezus spośród kilkudziesięciu uczniów. Z rozkazu króla Astiagesa Bartłomiej był męczony i rozpięty na krzyżu głową w dół, żywcem obdarty ze skóry, potem ścięty. Zaraz po okrutnej śmierci Bartłomiej odbierał cześć jako męczennik za wiarę Chrystusową. Obecnie Jego relikwie spoczywają w mensie ołtarza w Bazylice św. Bartłomieja w Rzymie. W ikonografii św. Bartłomiej przedstawiany jest jako muskularny mężczyzna w długiej tunice, przepasanej paskiem. Bywa ukazywany ze ściągniętą z niego skórą. Jego atrybutami są: księga, nóż, zwój. Fundamentem Kościoła jest nauka Apostołów, kontynuowana dziś w niezmienionej formie przez papieża i biskupów; poparta autorytetem Ducha Świętego i Tradycji Kościoła.

Obraz uczty jest dobrze znany w Starym Testamencie. Przypowieść o uczcie jest aluzją do Narodu Wybranego, a dzisiaj jest przestrogą dla nas wszystkich. Przygotujmy się, bo wszyscy pragniemy uczestniczyć w uczcie niebieskiej.

Denar w perspektywie królestwa niebieskiego to zapłata za całe życie. Pan chce, by każdy otrzymał denar zbawienia. Umowa jest prosta i rzeczowa: jesteś w winnicy, pracujesz i otrzymujesz dobrą zapłatę. Bezczynność tych, co stoją na rynku, nie ma nic wspólnego z lenistwem. To trud czekania w słońcu i spiekocie i w niepewności. Ta bezczynność, choć naznaczona bezradnością i bezsilnością, jest pełna nadziei i cierpliwości. Pracujmy wedle możliwości: pracowitość i ewangeliczna bezczynność cechują dojrzałego człowieka.

Bohaterem dzisiejszego dnia jest papież św. Pius X. Przez Kościół papież uznawany jest za człowieka Eucharystii. Przysłużył się temu tytułowi, nauczając o częstej Komunii św. i dopuszczając do niej dzieci. Każdy z nas jest powołany przez Pana do komunii z Nim, dokonuje się to na drodze przyjmowania Eucharystii i na drodze posłuszeństwa Kościołowi.

Pytanie o sens życia. "Co dobrego mam czynić?" (Mt 19,16). Od przykazań do powierzenia się Jezusowi. Abraham – wzór żywej wiary, która jest słuchaniem Boga. Łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna.

Są różne rodzaje odpowiedzialności. Jeden z podziałów mówi o odpowiedzialności zbiorowej i indywidualnej. Indywidualna dotyczy pojedynczego człowieka, zbiorowa zaś obejmuje działania grupy lub społeczeństwa. W Izraelu przez wiele wieków panował jeszcze inny rodzaj odpowiedzialności: odpowiedzialność pokoleniowa, która polegała na tym, że potomstwo ponosiło konsekwencję za czyny swoich rodziców. Bóg przez proroka Ezechiela uczy Izraelitów o odpowiedzialności indywidualnej – niejako znosi odpowiedzialność pokoleniową. Nasze decyzje wpływają na rzeczywistość, mówią też o hierarchii wartości, jaką każdy z nas ma. Nowe serce i nowego ducha stwarza w nas sam Bóg, ale my nie możemy być bierni. Łaska Boża potrzebuje naszego zaangażowania, choćby otwarcia serca na łaskę Bożą.

Prorok Ezechiel nawołuje swój lud do wierności. Można by powiedzieć, że ulubioną konstrukcją gramatyczną proroków był tryb warunkowy: „Jeśli będziesz wierny, przebaczę Ci wszystkie twoje błędy”. Przymierze zawarte przez Boga posiada w oczach proroków wyjątkową cechę. Bóg nigdy nie zerwie go jako pierwszy. Nawet jeśli człowiek zrywa przymierze, Bóg deklaruje gotowość, by je odnowić. W czasach szybkich zmian również relacje międzyludzkie są krótkoterminowe. Bóg jest gwarantem wiecznej miłości. Módlmy się, by prawda o Jego miłości przekształcała nasze relacje z bliskimi.