Bóg w swej opatrznościowej miłości przez wieki przygotowywał ludzi na przyjście obiecanego Zbawiciela. Oprócz samego życia, które jest darem najcenniejszym, dziadkowie starali się nam przekazać, najlepiej jak potrafili, najważniejsze wartości, nade wszystko miłość do Boga. Starajmy się więc, patrząc w przeszłość, uczyć się od naszych przodków tej mądrości, która podpowiadała im wszelkie decyzje powierzać Bogu i podejmować dokładnie według Jego prawa.

Bardzo niestosowne jest wstawiennictwo matki, która usiłuje załatwić synom prestiżowe miejsca w przyszłym królestwie. Oburzenie Apostołów i wyjaśnienie Chrystusa o wartości służby drugiemu człowiekowi. Sylwetka św. Jakuba – jego miejsce w gronie Apostołów i męczeńska śmierć.

Maryja doskonale wypełniła wolę Ojca niebieskiego. Życie św. Kingi było pełne modlitwy i umartwień. Pełniła wolę Bożą jako władczyni i mniszka. Starajmy się zasłużyć na godność dzieci Bożych, braci Jezusa.

Bóg może stać się nam bliższy przez to, co trudne. Życie to oparcie, które znajdujemy w Bogu. Idziemy za tym, co stałe i trwa, nie za tym, co zmienne i przemija. Żyjemy w Bogu, jako winnym krzewie, kiedy Go słuchamy.

Wielu ludzi uważa, że Bóg jest surowy i rozlicza nas ze wszystkich słabości. Słowo Boże burzy stereotypy. Ono pokazuje Boga, który posyła na świat swojego Syna, aby za cenę Jego cierpienia i śmierci zbawić ludzi. Jezus, Syn Boży, służy ludziom, uzdrawiając ich i głosząc im Dobrą Nowinę. On jest cichy i pokorny sercem. Jezus we wszystkim wypełnia wolę Ojca. Jest jednocześnie wybranym i umiłowanym sługą Boga Ojca i sługą całej ludzkości. Bóg darzy nas nieograniczoną miłością. Słowo Boże pozwala nam poznać prawdziwe oblicze Boga.

Dzień święty został ustanowiony przez Boga dla człowieka – to dlatego w dzień święty obowiązuje świętowanie. W dniu tym ludzie spotykają się w miejscach do tego przeznaczonych. Dzień ten jest czasem szczerości wobec Pana Boga, do którego przychodzimy. Świątynie są domami Boga. W nich więc panuje powaga i cisza, które są potrzebne, by stanąć w prawdzie o sobie samym. Przed Panem Bogiem nie można stawać inaczej. W Ewangelii widzimy jednak postawę zakłamania i wrogości. Byli tam faryzeusze i zwolennicy Heroda. Oni nie przyszli się modlić i świętować. Byli prawdopodobnie odświętnie ubrani. Wypełniali zwyczaj. Cel ich pobytu był dwuznaczny.

Zmęczenie i zabieganie a życie duchowe. Umęczenie grzechem i słabością. Jezus źródłem życia i pokrzepienia na całą wieczność.

Modlitwa człowieka jest odpowiedzią na Boże pragnienie spotkania. Pan Jezus w swym żarliwym zwróceniu się do Ojca uczy, że modlitwa jest wyznaniem miłości. Pan modli się w nas i z nami. Na modlitwie potrzeba być niczym Boży szaleniec, który oddaje ze swego niedostatku wszystko, co ma, bo w Bogu pokłada nadzieję. Modlitwa jest szkołą objawienia: Ojciec chce objawić miłość człowiekowi.