II Niedziela Adwentu ks. Sylwester Matusiak Iz 40,1–5.9–11; 2 P 3,8–14; Mk 1,1–8 W skrócie: Prorok Izajasz jest głosicielem słów pociechy. Nie są to jego słowa, nie jest to jego pocieszenie. Mają one swoje źródło w Bogu. Dlatego Adwent, który przeżywamy, obwieszcza, że Bóg, który pociesza, przychodzi do ludzi w osobie Jezusa Chrystusa. On jest naszą pociechą. Bóg pociesza poprzez obecność wśród swojego ludu, dlatego posyła swojego Syna. On jako Emmanuel jest pociechą, której doznajemy od Boga. Bóg poszukuje ludzi gotowych jak Izajasz nieść Jego pociechę ludziom. Powinniśmy w tym naśladować Jezusa. Formułka „jakoś to będzie” to żadna po ciecha. Pociechę i ulgę w smutku i cierpieniu przynosi taktowne stawianie odpowiednich pytań. Takie pytania potrafią otworzyć nie tylko usta, ale przede wszystkim serce strapione i pogrążone w mrokach. Wychodzenie ku bliźnim, przekraczanie granic własnego egoizmu jest przygotowaniem drogi i prostowaniem ścieżek, do czego nawołuje Jan (…)

II Niedziela Adwentu ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 40,1–5.9–11; 2 P 3,8–14; Mk 1,1–8 W skrócie: Przed rokiem 2000 świat czynił wokół tej daty wielki hałas. Media zachęcały do świętowania, do zabaw, do rozrywki i podkreślano magię tej liczby. Kościół katolicki obchodził wtedy Rok Jubileuszowy z okazji urodzin Jezusa Chrystusa. M?ało bowiem dwa tysiące lat od tego przełomowego wydarzenia w dziejach świata i ludzkości. W całym zamieszaniu związanym z rokiem 2000 bardzo często pom?ano sprawy najważniejsze. We wszystkich działaniach nagłaśnianych w mediach nie było miejsca na przychodzącego ze swoją miłością Chrystusa. Do właściwego przeżycia uroczystości Narodzenia Jezusa Chrystusa przygotowuje nas Adwent. Obecnie czas Adwentu prawie nie istnieje, gdyż został zagłuszony przez medialne reklamy oraz wielki rynek bożonarodzeniowych gadżetów. W liturgii II Niedzieli Adwentu staje przed nami Jan Chrzciciel, który zapowiada (…)

I Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Mk 13,33–37 W skrócie: Czuwanie – to główne słowo dzisiejszej Ewangelii i chyba główne hasło każdego Adwentu. Pan Bóg oczekuje, że w czasie tych czterech tygodni coś zrobimy. Ale co? W czasie Adwentu staramy się wsłuchiwać w Boże słowo i w głos naszej duszy, naszego sumienia. Biblia nazywa ten proces „czuwaniem”, „oczekiwaniem”. Na czym polega czuwanie przed Bogiem? By dobrze usłyszeć Boże słowa, trzeba się trochę wyciszyć. Przed Mszą św. można przygotować dwa telefony komórkowe lub inne urządzenie grające, które można zdalnie uruchomić. Skąd pochodzi ten głos? Kiedy czuwamy? Rozpoczynamy dzisiaj czas, który nazywamy Adwentem. Pan (…)

I Niedziela Adwentu ks. Zenon Hanas Iz 63,16b–17; 64.3–7; Ps 80, 1 Kor 1,3–9; Mk 13,33–37 W skrócie: Rozpoczynamy czas Adwentu, a tym samym nowy rok liturgiczny. Prorok Izajasz prowadził bardzo aktywne życie. Uczestniczył w życiu społeczno-politycznym swojego kraju. Utrzymywał żywe, a często pełne napięcia i sporów, relacje z rządzącymi. Prorok Izajasz był także genialnym poetą. Posługiwał się zawsze doskonałym i harmon?nym stylem. W swojej poezji używał nowych, porywających obrazów i przenośni. Jego tekstami można się zachwycać do dzisiaj i czerpać z nich natchnienie. Pan Jezus mówi nam w dzisiejszej Ewangelii o napięciu i oczekiwaniu na Jego przyjście. Czujność i oczekiwanie są użytecznymi stanami ducha. Nasz duch jest żywy, gotowy do przyjęcia wszelkich znaków, otwarty na wszystko, co się dzieje wokół. Oczekiwanie na przyjście Pana

I Niedziela Adwentu ks. Tomasz Opaliński Iz 63,16b–17; 64.3–7; 1 Kor 1,3–9; Mk 13,33–37 W skrócie: Opowieść o ogrodniku uświadamia nam, czym jest oczekiwanie: właściwie przeżyte sprawia, że człowiek jest gotowy w każdej chwili na spotkanie tego, na kogo czeka. Owa gotowość wyraża się w odpowiedzi ogrodnika na pytanie, kiedy mogą wrócić właściciele posiadłości: „Dzisiaj, proszę pana, dzisiaj”. Adwent to czas czuwania, oczekiwania. Wielokrotnie słyszymy w tym czasie nawoływanie do czuwania. Co oznacza jednak adwentowe czuwanie? Adwent to oczekiwanie na pamiątkę przyjścia na świat Mesjasza. Żydzi oczekiwali Go niecierpliwie – to On miał ich wybawić od nieszczęść. Wyrazem tego gorącego oczekiwania są czytane dzisiaj słowa proroka Izajasza. Tak mają oczekiwać spotkania z Bogiem nasze serca: z gorącą tęsknotą za Tym, który uwalnia nas od grzechów. To właśnie wyraża piękna adwentowa liturgia rorat, podczas której wołamy: Niebiosa, rosę (…)

XXXIV Niedziela zwykła Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata ks. Tadeusz Polak Ez 34,11–12.15–17; 1 Kor 15,20–26.28; Mt 25,31–46 W skrócie: Chrystus Król – Najwyższy Sędzia Sprawiedliwy. Dlaczego w opisie Sądu Ostatecznego nie ma mowy o praktykach relig?nych? Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność. Sąd jest nieubłagany dla człowieka, który nie czynił miłosierdzia. Bóg zawiesza sąd sprawiedliwości wobec tych, którzy czynili miłosierdzie. Czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, Mnieście nie uczynili. Wierność w małych czynach miłosierdzia. Sądzeni z miłości lub jej niedostatku Król i Sędzia Król posiadał w starożytności pełnię władzy. Pełnił funkcję najwyższego sędziego w swoim (…)

XXXIV Niedziela zwykła Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata ks. Dariusz Kwiatkowski Ez 34,11–12.15–17; 1 Kor 15,20–26.28; Mt 25,31–46 W skrócie:  W Europie królowie stanowią swego rodzaju atrakcję turystyczną oraz pełnią funkcję reprezentacyjną w takich krajach jak Anglia czy Hiszpania. Tytuł Króla Wszechświata może pozornie sugerować, że Kościół jest skostniały, staroświecki i nie nadąża za duchem czasu. Na placu św. Piotra w Rzymie jest jeden punkt, który pozwala zobaczyć, że cztery rzędy kolumn ustawione są w idealnym porządku i harmonii. Jakże często mamy wrażenie, że taką nieuporządkowaną i bardzo chaotyczną rzeczywistością jest świat, w którym żyjemy. W świecie można odnaleźć jeden punkt, który wprowadzi idealną harmonię w nasze życie. Tym punktem jest Jezus Chrystus, Król Wszechświata. Tylko w Jezusie człowiek może odnaleźć sens (…)

XXXIV Niedziela zwykła Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata ks. Janusz Stańczuk Mt 25,31–46 W skrócie: W starych katechizmach przypominano uczynki miłosierne co do ciała i duszy. Mają one podstawy bibl?ne i Kościół nieustannie zachęca do ich wypełniania. Ostatnim wielkim wydarzeniem w historii ludzkości będzie Sąd Ostateczny. Brak troski o innych ludzi jest największym grzechem, jaki Pan Bóg odkryje przed nami na Sądzie Ostatecznym. Nikt nie jest zwolniony z troski o drugiego człowieka. Przed Mszą św. można przygotować siedem dużych plansz z wizerunkami dzieci, o których będzie mowa w nawiązaniu do uczynków miłosiernych. Uczynki miłosierne