XXXIII Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas Prz 31,10–13.19–20.30–31; 1 Tes 5,1–6; Mt 25,14–30 W skrócie: W systemie kapitalistycznym w gospodarce chodzi o to, by pomnażać kapitał. Przykład z dzisiejszej Ewangelii o pomnażaniu talentów pasuje doskonale do takiego systemu. Jest w nim mowa o majątku, jaki otrzymał każdy ze sług, i o rozliczeniach, jakich dokonał właściciel. Opisany w przypowieści właściciel majątku chce pomnażać swój majątek. Nagradza więc tych, którzy mu w tym pomagają. Odsyła z kwitkiem tych, którzy nie potrafią powiększyć jego majątku. Zastanawiający jest powód, dlaczego ostatni sługa z przypowieści nie pomnożył otrzymanego talentu. Po prostu nie chciał zaryzykować, lękał się, że straci, nie podjął w ogóle żadnych wysiłków. Poszedł i zakopał talent. W nauczaniu Jezusa chodzi o duchowe przesłanie, które ma umocnić naszą wiarę i przekazać prawdę o królestwie Bożym, które rośnie pośród nas. Talenty (…)

XXXIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mt 25,14–30 W skrócie: Każdy człowiek został wyposażony przez Boga w jakieś dary – jedni mniej, inni więcej. Najważniejsze są dary duchowe, dary wiary. Każdy powinien rozwinąć i wykorzystać swoje „talenty”. Człowiek bardziej niż inni utalentowany powinien też więcej robić dla innych. Trzeba – z pomocą rodziców i nauczycieli – szukać swojej mocnej strony. Najlepiej już dziś zacząć czynić dobre rzeczy. Przed Mszą św. można przygotować kilka monet o jednakowym nominale. Rozmnażanie talentów Rozdawanie "talentów" Ponieważ słowo talent ma w języku polskim nieco inne znaczenie, zrobimy sobie dwie małe prezentacje, aby zrozumieć, o czym mówi dzisiejsza (…)

Wtorek XXXII Tygodnia zwykłego Narodowe Święto Niepodległości Wspomnienie św. Marcina z Tours, biskupa ks. Tomasz Opaliński Tt 2,1–8.11–14; Ps 37; Łk 17,7–10 W skrócie: Święto Niepodległości. Ilu z nas, Polaków, pamięta, z jakiej okazji je obchodzimy? Czym jest dla nas ojczyzna? Czy znamy jej historię? Czy jest dla nas ważna? Poemat „Myśląc Ojczyzna” Karola Wojtyły może być dla nas doskonałą lekcją miłości ojczyzny i odpowiedzią na pytanie, czym ona jest, czym ma być dla nas. Ojczyzna – to ojcowizna. To nasze korzenie. To wszystko, z czego wyrastamy. To nasze tradycje – wszystko, czego uczymy się od naszych przodków i z naszej historii. Ojczyzna – to dla nas przede wszystkim teraźniejszość. A owa teraźniejszość wymaga, byśmy tu i teraz byli ludźmi sumienia, by nasze czyny były czynami ludzi sumienia.

XXXII Niedziela zwykła Święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej ks. Sylwester Matusiak Ez 47,1–2.8–9.12; 1 Kor 3,9b–11.16–17; J 2,13–22 W skrócie: Liturgiczne wspominanie tamtego historycznego wydarzenia może nam pomóc lepiej zrozumieć dzień dzisiejszy Kościoła. Świątynia, która jest nazywana „Matką i Głową” wszystkich kościołów, nie tylko w Rzymie ale i całym chrześc?ańskim świecie, zwraca naszą uwagę na kościoły i świątynie oraz ich rolę w naszym życiu relig?nym. Jako wierzący stanowimy żywą świątynię, żywy dom Boży, żywy Kościół. Uświadomienie sobie tej prawdy, że współtworzymy Kościół, że jesteśmy jego żywą cząstką, powinno pobudzać do podejmowania odpowiedzialności za Kościół, za jego wzrost, siłę i kondycję. W czasach, gdy Kościół jest z różnych stron atakowany (często niestety słusznie, z powodu niechrześc?ańskich postaw swoich synów i córek), podjęcie odpowiedzialności za kształt i jakość życia Kościoła jest (…)

XXXII Niedziela zwykła Święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej ks. Jan Augustynowicz Ez 47,1–2.8–9.12; 1 Kor 3,9b–11.16–17; J 2,13–22 W skrócie: Bazylika Laterańska jest katedrą biskupa Rzymu. Obchody święta poświęcenia tej bazyliki, zbudowanej przez cesarza Konstantyna ku czci Zbawiciela jako siedziby papieży, stanowią znak miłości i jedności z Namiestnikiem Chrystusa i Następcą św. Piotra. Przeżywając dzisiejsze święto, Kościół dziękuje Bogu za tę świątynię, nazywaną „Matką i Głową wszystkich kościołów Miasta i Świata”. Została ona konsekrowana 9 listopada 324 r. Bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie była miejscem wielu zgromadzeń synodalnych i soborowych. Aż do niewoli awiniońskiej w XIV w. rezydowało tam 161 kolejnych papieży i odbyło się pięć soborów powszechnych. Dopiero papież Grzegorz IX w 1377 r. przeniósł swoją siedzibę na Wzgórze Watykańskie.

XXXII Niedziela zwykła Święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej ks. Janusz Stańczuk J 2,13–22 W skrócie: Dlaczego Pan Jezus zachował się dziś tak groźnie? Czym była świątynia w Jerozolimie? W jaki sposób różniła się od naszych świątyń? Człowiek, chociaż patrzy ku przyszłości, wspomina również dawne wydarzenia, które nie pozostały bez wpływu na jego obecne życie. Jednym z takich wydarzeń było uzyskanie przez chrześc?aństwo wolności i swobody działania. Bazylika Laterańska stała się zewnętrznym, symbolicznym już dziś przejawem wolności w głoszeniu Ewangelii. W czasie Mszy św. można wykorzystać kilka starych przedmiotów domowego użytku, np. żelazko, starą książkę, klamkę itp. Był taki dzień Szacunek dla (…)

XXXI Niedziela zwykła Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych ks. Sylwester Matusiak Hi 19,1.23–27a; 1 Kor 15,20–24a; Łk 23,44–46.50.52–53; 24,1–6a W skrócie: Zwracamy myśli ku tym, którzy od nas odeszli już na zawsze. Odwiedzając miejsca ich wiecznego spoczynku, warto zadać sobie pytanie o sens i znaczenie Dnia Zadusznego. Jest to dzień szczególnej wspólnoty ze zmarłymi. Jest to dzień modlitewnej z nimi solidarności i naszej wdzięczności za wszystko, co przez nich stało się naszym udziałem. Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych to również okazja i szansa dla nas samych, aby dokonać refleksji nad naszym życie i jego celem. Dzień Zaduszny przypomina nam prawdę o kruchości ludzkiej egzystencji i wiecznej przyszłości po śmierci. Rzeczy ostateczne są nieuniknione. Życie stwarza nam szanse, by się na nie przygotować i wybrać te właściwe cele, do których Bóg nas (…)

XXXI Niedziela zwykła Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych ks. Tomasz Opaliński Hi 19,1.23–27a; 1 Kor 15,20–24a; Łk 23,44–46.50.52–53; 24,1–6a W skrócie: Śmierć na ogół nie dotyka młodego człowieka osobiście: spotyka się z nią częściej w filmach czy grach komputerowych. Dopiero, gdy staniemy twarzą w twarz ze śmiercią kogoś bliskiego, przestaje ona być abstrakcyjna, i dopiero wtedy budzi bunt i podstawowe pytania o sens życia. Te pytania zadał sobie Hiob, kiedy stracił cały swój majątek i wszystkich najbliższych. Pytał wtedy o trwałość wszystkiego, czego w życiu doświadczył. Odpowiedzią Hioba było zaufanie Bogu, akt wiary, który nabrał wagi dopiero wtedy, kiedy utracił wszystko, na czym opierał swoje dotychczasowe życie. Bóg sam daje odpowiedź na pytanie o sens życia. Odpowiada nie słowami, ale osobiście: Jezus ponosi śmierć i zmartwychwstaje, aby (…)