Czas Adwentu jest poświęcony głównie Maryi, Jej oczekiwaniu na narodziny Jezusa. Mało miejsca poświęca się w Kościele św. Józefowi. Nie ma w Piśmie Świętym ani jednego słowa wypowiedzianego przez św. Józefa. Był człowiekiem czynu, a nie pustych deklaracji. Józef we śnie spotkał anioła i po obudzeniu od razu zrobił to, co mu anioł polecił. Potrzeba nam wszystkim uczyć się postawy od św. Józefa.

Dzisiejszym przewodnikiem po drodze Adwentu jest prorok Eliasz, którego Opatrzność wybrała do nawrócenia Izraela. Prorok Eliasz głosi słowo Boże, stając się tubą Bożą. Wzywa do wierności przymierzu, które zawarli Izraelici pod Synajem, a o którym w dobrobycie zapominają. Adwent jest czasem rachunku sumienia. Nasze zwycięstwo w Adwencie polega na nieustannej pracy nad sobą i pięknym świadectwie chrześcijańskiego życia.

W Adwencie chcemy znaleźć czas, aby się zatrzymać. Bóg, który mówi: „Jestem”. Bóg zawsze ma czas dla mnie. Tam, gdzie odrzuca się Stwórcę, zamiera także stworzenie. Krótki rachunek sumienia.

Ludzie nie podziwiali Jana za jego rzeczywiste zasługi – w ich oczach był jedynie bohaterem przeciwstawiającym się faryzeuszom i płomiennym kaznodzieją – dlatego Jezus próbuje im wytłumaczyć, co jest jego prawdziwą wielkością: osobista świętość. Jednym z takich „gwałtowników” był dzisiejszy patron – św. Jana od Krzyża. Św. Jan nie poddał się mimo więzienia czy degradacji – do końca swoich dni był wojownikiem Pana.

Często ludzie przeżywający jakieś życiowe problemy odchodzą od Boga. Człowiek otrzymał od Boga wolną wolę. Wiele zła w naszym życiu jest wynikiem ludzkich decyzji – naszych albo cudzych. Kiedy mam jakieś problemy z samochodem czy np. ze swoim zdrowiem, to szukamy pomocy specjalisty. Jeśli ma problemy w życiu, to trzeba z tym przyjść do Boga. Bóg może nam pomóc przejść przez problemy. Bóg nie uczyni nasze życie łatwiejszym, bezproblemowym, ale nas przeprowadzi bezpieczną nogą.

W dzisiejszej Ewangelii otrzymujemy niezwykły obraz Jezusa Dobrego Pasterza. Miłość Boga nie pozwala Mu nas zostawić. Ciągle nas poszukuje, nie tylko wtedy, gdy się zagubimy, ale także gdy świadomie od Niego odejdziemy. Zagubiona owca jest dla Jezusa Dobrego Pasterza bardzo cenna. Warto odnaleźć się w obrazie jagnięcia, które Pan Bóg nosi na swej piersi. Jak cenny i wartościowy jestem dla Niego. Warto się również zastanowić do której owcy jest mi bliżej. W którym obrazie bardziej się odnajduję: owcy, która jest w stadzie przy pasterzy, czy może w owej zagubionej owcy.

Zbawcza przemiana – pustynia staje się ogrodem. Troska Zbawiciela o duszę sparaliżowanego. Miłosierdzie jest także synonimem dobroci Bożej. Troska o duszę nieśmiertelną – łaska wiatyku.

Jednym z głównym tematów dzisiejszej liturgii słowa jest królestwo niebieskie. Możemy mówić o nim dwojako. Okres Adwentu jest również czasem refleksji nad tym, jak sprawić by królestwo niebieskie było jeszcze bardziej widoczne na ziemi, by zakrólowało na ziemi. Pan Bóg zaprasza nas byśmy byli narzędziami w Jego ręku. Odpowiadając na Boże wezwanie kroczymy właściwą drogą i cieszymy się obfitością Bożych darów. Ewangelia opisuje spektakularne cuda dokonywane przez uczniów Jezusa. I my, jako Jego uczniowie, możemy dokonywać niezwykłych cudów już teraz i w ten sposób przemieniać ziemię w królestwo niebieskie.