Długie przebywanie z jakąś osobą, albo w jakimś towarzystwie, powoduje upodobnienie się do niego, przejęcie zwyczajów, poglądów, stylu bycia i myślenia. Bóg na przestrzeni wieków zawsze starał się przekazać człowiekowi prostą prawdę: „Jeśli będziesz przestawał ze mną, będzie ci towarzyszyło moje obfite błogosławieństwo!” Trzymanie się dobra niesie ze sobą zawsze pewne trudności… Nasza natura – stworzona przez Boga świętą i dobrą – naznaczona jest piętnem grzechu pierworodnego i dlatego też w chwilach słabości skłania się ku temu, co nie-Boże. Prorok Baruch wyraża tę prawdę w szczerości serca, przyznając: „Panu, Bogu naszemu, [należna jest] sprawiedliwość, nam zaś zawstydzenie oblicza…” (Ba 1,15a)

Bardzo często człowiek doświadcza kryzysu decyzji i brania odpowiedzialności. By podjąć decyzję człowiek niekiedy potrzebuje długotrwałych konsultacji. Święta, która podjęła radykalną decyzję i była w niej konsekwentna. Bóg nigdy nie narzuca człowiekowi swojej woli ale pozwala mu odkryć jego pragnienia.

„Kościele święty, nie zapomnę Ciebie” te słowa wybrzmiały w dzisiejszym Psalmie. Chrystus w Kościele nieustannie ofiaruje się za nas i wstawia się za nami u Ojca. Nam, ludziom współczesnym, trudno zdobyć się na ofiarę. W czasie Eucharystii przeżywamy tajemnicę męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa i to On staje się naszą ofiarą. Im większa jest sprawa tym większej wymaga ofiary. Gdyby każdy z nas potrafił każdy dzień ofiarować Bogu i ludziom, nic nie zostawiając dla siebie, jak pięknymi bylibyśmy ludźmi, a Bóg potrafi być hojnym i za mały dar człowieka, daje człowiekowi samego siebie.

Miłość daje wolność – nie narzuca swojej woli. Jezus jest bardzo delikatny wobec Samarytan. Wkrótce zostanie wydany na śmierć. To z pewnością musiało wywołać pewne napięcie w Jego życiu. Odmowa Samarytan mogła je tylko spotęgować. A mimo to Jezus odrzuca wszystkie negatywne odczucia. Jezus pragnie działać tylko poprzez miłość. Jakże odmienne są nasze reakcje: jesteśmy niecierpliwi, wszystko chcemy mieć „już”, „teraz”. Uczmy się od Jezusa cierpliwości i spokoju.

W czasie wędrówki Izraelitów do Ziemi Obiecanej aniołowie towarzyszyli im, wskazując drogę. W Ewangeliach obecność aniołów jest dyskretna, ale pojawiają się zawsze w kluczowych momentach (zwiastowanie w Nazarecie, ogłaszanie narodzin Jezusa w Betlejem, służenie Jezusowi na pustyni, pocieszanie w Ogrójcu).

Reakcja ks. Blachnickiego na likwidację Centrali Krucjaty Wstrzemięźliwości była znamienna: modląc się dziękczynnym hymnem „Magnificat”, pokazał swoją wiarę, że droga do chwały prowadzi przez krzyż i cierpienie. Uczniowie Jezusa nie rozumieli jeszcze drogi krzyża, gdy Mistrz im o niej mówił. Czy ja rozumiem drogę krzyża? Czy widzę przyszłą chwałę, gdy przychodzą trudności i cierpienia?

Święto świętych Archaniołów, Michała, Gabriela i Rafała, stwarza okazję, by zobaczyć ich miejsce oraz miejsce pozostałych archaniołów i aniołów w życiu Kościoła oraz w naszym codziennym życiu. Obecność aniołów zaznaczana jest w liturgii Kościoła. Oddając cześć stworzonym przez Boga aniołom, wysławiamy Bożą doskonałość i potęgę.

Tetrarcha Herod był synem Heroda Wielkiego, którego Ewangelie wspominają jako sprawcę rzezi niewiniątek. Tetrarchę niepokoiły wieści o Jezusie, które do niego docierały. Do spotkania między Jezusem a Herodem doszło w nieoczekiwanych okolicznościach. Jezus został aresztowany i przyprowadzony do Heroda. Herod traktował ludzi instrumentalnie. Ważni byli tylko ci, którzy mogli w jakiś sposób pomóc w rozszerzeniu zasięgu i możliwości jego władzy lub realizacji jego pragnień. Misja Jezusa była spełnieniem oczekiwań Ojca w niebie, ponieważ umożliwiła dostęp do Jego tronu chwały ludziom wszelkich epok, kultur i kontynentów.