Uroczystość Narodzenia Pańskiego ks. Tomasz Opaliński Iz 52,7–10; Ps 98; Hbr 1,1–6; J 1,1–18 W skrócie: Legenda filipińska o dwóch braciach, którzy rywalizowali ze sobą, mając wypełnić pomieszczenie czymś cennym, ukazuje wartość światła, często już przez nas zapomnianą. Mając go pod dostatkiem, często tego daru nie doceniamy. Dlaczego światło jest tak cenne? Daje nam poczucie bezpieczeństwa, daje ciepło, daje życie. Brak światła nie tylko wpływa na pogorszenie naszego nastroju – bez światła wprost zginęlibyśmy. Św. Jan Apostoł, pisząc o przyjściu na świat Jednorodzonego Syna Bożego, pisze o Nim właśnie jako o Światłości, która zstępuje na świat, aby oświecić człowieka. W ten sposób pragnie wyrazić to, Kim jest dla nas Bóg. Światłość prawdziwa

Uroczystość Narodzenia Pańskiego ks. Janusz Stańczuk Iz 52,7–10; Hbr 1,1–6; J 1,1–18 W skrócie: W Ewangelii Pan Jezus nazywany jest Słowem, choć trudno o człowieku powiedzieć, że jest słowem. Człowiek jest… człowiekiem. Za pomocą słów oznajmiamy swoje potrzeby, opisujemy swoje samopoczucie,przywołujemy wspomnienia itp. Słowa mają w sobie taką dziwną moc, że mogą poruszać nasze wnętrze. Możemy słowem komuś pomóc, możemy go zniechęcić. Wszystko, kim Jezus był, i wszystko, co Jezus mówił i robił – przybliżało nam prawdę o Bogu. Ewangelia mówi o Jezusie – On jest Słowem, które było u Boga, a teraz przyszło do nas. W białym opłatku chleba Jezus nie tylko do nas mówi, ale przede wszystkim chce z nami być. Słowo Ojca Moc słów Na początku chciałbym, abyśmy zastanowili się, jaką rolę w naszym życiu odgrywają słowa. Za pomocą słów wyrażamy różne rzeczy. Słowami oznajmiamy swoje potrzeby, opisujemy swoje samopoczucie, przywołujemy wspomnienia. Opowiadamy o swoich wyjazdach, wakacjach, (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 7,10–14; Rz 1,1–7; Mt 1,18–24 W skrócie: Jako Emmanuel wszedł także w życie św. Józefa, który choć nie rozumiał tej tajemnicy, to jednak w nią uwierzył i wziął do siebie Maryję jako swoją małżonkę. Jako Emmanuel przychodził do różnych ludzi, aby pochylać się nad ich problemami i słabościami. Dziś Jezus Chrystus chce wejść w naszą codzienność jako Emmanuel, czyli Bóg zbawiający i podtrzymujący nasze życie. Za wyjątkiem grzechu Jezus przyjął na siebie wszystkie ludzkie doświadczenia: od narodzin z łona kobiety aż do śmierci i złożenia w grobie. Jezus staje się dla nas Emmanuelem także w Eucharystii, w której uczestniczymy. Eucharystia całkowicie zanurza nas w Jezusa Chrystusa i w Jego zbawcze dzieło. Emmanuel, czyli Bóg z nami Zbliża się Boże Narodzenie Czujemy już zapach świąt Bożego Narodzenia. O bliskości świąt (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Jan Augustynowicz Iz 7,10–14; Rz 1,1–7; Mt 1,18–24 W skrócie: Bywa, że ludzie nie mają do siebie zaufania w sytuacjach oczywistych. A cóż powiedzieć o sytuacji wyjątkowej, w jakiej znalazła się Najświętsza Maryja Panna. Izraelici przez parę tysięcy lat z wielką tęsknotą oczekiwali na przyjście Mesjasza Pańskiego, który pojedna ludzkość ze Stwórcą wszechświata. Przyszedł czas, by wypełniły się zapowiedzi proroków Starego Testamentu. Z Maryi Dziewicy narodził się Jezus Chrystus, jedyny Zbawiciel świata i człowieka. Dwa tysiące lat temu przyszedł na świat Jezus z Nazaretu, Jednorodzony Syn Boga. W naszych czasach wielu nie wierzy w Niego, wielu wątpi, wielu Go odrzuca. Ale jeszcze więcej osób żarliwie pragnie Go znaleźć i odczuwa szczerą tęsknotę za pojednaniem z Bogiem i ludźmi. Adwent to czas przygotowania na przyjście Chrystusa. W to przygotowanie mają zaangażować się wszyscy chrześc?anie, którym sprawy budowania królestwa (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Iz 7,10–14; Rz 1,1–7; Mt 1,18–24 W skrócie: Ostatnia niedziela Adwentu zawsze poświęcona jest Matce Bożej. Nic w tym dziwnego, wszak zbliża się Boże Narodzenie, a w tej uroczystości Ona jest najważniejsza. Już w tym tygodniu przeżyjemy piękny, może najpiękniejszy ze wszystkich wieczorów: wieczór wigil?ny. W różnych regionach Polski powstało wiele tradycji związanych z wieczorem wigil?nym. Tradycje są piękne i ważne, ale jest coś jeszcze ważniejszego: zgoda i miłość w domu. Wigilia i święta Bożego Narodzenia to najpiękniejsze dni, dlatego diabeł szczególnie chętnie szaleje i chce wszystko zepsuć. Świąteczne zwyczaje Wieczór wigil?ny Już w tym tygodniu obchodzimy święta. Przedtem czeka nas wieczór wigil?ny. Zasiądziemy wspólnie do stołu. Porozmawiajmy najpierw o zwyczajach wigil?nych. Które z nich pamiętacie? (Dwanaście (…)

III Niedziela Adwentu ks. Dariusz Kwiatkowski Syr 48,1–4.9–11; Mt 17,10–13 W skrócie: Trzecia niedziela Adwentu nazywa się niedzielą radości, dlatego kapłan używa szat liturgicznych w kolorze różowym. Słowo Boże oraz teksty modlitw mszalnych wzywają nas do radowania się. Codzienność przynosi wiele różnych problemów w rodzinie i w pracy. Mamy kłopoty ze zdrowiem czy to naszym własnym, czy też naszych bliskich. Martwimy się o wiele spraw prywatnych czy publicznych. Radość związana jest z odnalezieniem szczęścia. Można mówić o swojego rodzaju paradoksie – tak niewielu ludzi mówi o sobie, że są szczęśliwi, choć wszyscy szczęścia szukają. Prawdziwe szczęście może dać tylko Jezus. On jest jedynym Zbawicielem każdego z nas. Nie warto się łudzić, że szczęście znajdziemy gdzieś indziej lub w czymś innym. Znaleźć szczęście

III Niedziela Adwentu ks. Jan Augustynowicz Syr 48,1–4.9–11; Mt 17,10–13 W skrócie: Przykład młodego człowieka, który stracił poczucie grzechu, co w konsekwencji oddaliło go od Boga i Kościoła.W Adwencie poprzez rekolekcje albo dni skupienia uświadamiamy sobie swoją grzeszność, brak harmonii w relacjach ze Stwórcą i innymi ludźmi. W różnych środowiskach, niestety także młodzieżowych, zapomina się o Bogu i odrzuca wartości chrześc?ańskie i humanistyczne. Prowadzi to wielu ludzi do moralnej dekadencji. Adwent pozwala nam po raz kolejny w naszym życiu przybliżyć się do Jezusa, jedynego Zbawiciela człowieka i świata. Współczesny człowiek chce widzieć natychmiastowe efekty swoich wysiłków, swojej działalności. Tymczasem są konkretne znaki, po których poznaje się przybliżanie królestwa niebieskiego. W Jezusie spełniają się proroctwa Zanik zdolności rozpoznawania grzechu

III Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Syr 48,1–4.9–11; Mt 17,10–13 W skrócie: Zanim Jan Chrzciciel wskaże Mesjasza, pragnie upewnić się, że jest nim Jezus Chrystus. Ale jak odróżnić prawdę od błędu? Żydzi nie chcieli się pomylić przy wyborze Mesjasza. My również nie chcemy błądzić w sprawach wiary. Chrześc?aństwo, jak każda religia, ma swoje charakterystyczne symbole. Przypominają o głównych prawdach wiary i o wydarzeniach z historii zbawienia. Dzisiaj prawdziwym znakiem Jezusa przestaje być choinka, gwiazda betlejemska, szopka. Prawdziwym, największym znakiem Chrystusa jest nasz stosunek do drugiego człowieka. Uwaga: Przed Mszą św. należy przygotować duże (np. wycięte z kartonu) symbole relig?ne:  baranek, gwiazda betlejemska, kielich i hostia, gołąbek. Potrzebna będzierównież sylwetka człowieka tej samej wielkości. Znak Chrystusa Jedność – znak uczniów Jezusa Pan Jezus był bardzo oczekiwany (…)