XXIX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Wj 17,8-13; 2 Tm 3,14-4,2; Łk 18,1–8 W skrócie: Modlitwa – jako rozmowa z Bogiem – wymaga odpowiedniej postawy zewnętrznej i wewnętrznej. Gest wyciągniętych rąk jest wieloznaczny i w każdym człowieku może symbolizować inne nastawienie, ale zawsze jest to postawa dziecka Bożego. Modlitwa nie jest zaklęciem. Modlitwa jest rozmową z Panem Bogiem. Gest wyciągniętych rąk może zawierać w sobie jedną z tych sytuacji, które przeżywamy na co dzień: radość, potrzebę, nieszczęście. W jednej z Ewangelii Jezus proponuje, byśmy stawali się jak dzieci. Być może miał na myśli również i to, byśmy nigdy nie oddalali się od Boga dalej, niż na wyciągniecie ręki. Uwaga - Należy przygotować kilka dużych rysunków z wizerunkami osób, które mają wyciągnięte do góry ręce: dziecko chwytające matkę za szyję, człowieka tonącego, wspinającego się po (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski 2 Krl 5,14–17; 2 Tm 2,8–13; Łk 17,11–19 W skrócie: Słowo Boże przypomina nam o cnocie wdzięczności. W naszych codziennych rozmowach często narzekamy, krytykujemy wszystkich i wszystko. O cnocie wdzięczności zapomnieliśmy nawet w najbliższych relacjach rodzinnych i małżeńskich. Trzeba na nowo odkryć cnotę wdzięczności i dostrzec w niej jedną z dróg do prawdziwej radości i szczęścia. Wdzięczności uczy nas Syryjczyk Naaman, który dziękuje Bogu oraz prorokowi Elizeuszowi za uzdrowienie z trądu. Św. Paweł Apostoł z wdzięcznością wyznaje, że wszystko jest gotowy znosić, aby inni ludzie mogli dostąpić zbawienia. Potwierdza przy tym wiarę w Jezusa Chrystusa, który jest dawcą zbawienia. Uzdrowiony z trądu Samarytanin jako jedyny powraca, aby podziękować Jezusowi za dar uzdrowienia. Słowo Boże jednoznacznie wskazuje nam, że wdzięczność przyprowadza człowieka do Boga. Dzięki tej cnocie człowiek (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński 2 Krl 5,14–17; 2 Tm 2,8–13; Łk 17,11–19 W skrócie: Wdzięczność ludzka wygląda bardzo różnie: bywa tak, że matka, zamiast dziękować za ocalenie życia tonącemu dziecku, narzeka, że ratownik nie „uratował” jego berecika… Zamiast wdzięczności bohater usłyszał wyrzuty. Różnie też bywa z naszą wdzięcznością, np. wobec rodziców. Nie doceniamy tego, co od nich dostajemy, a dostrzegamy z ich strony jedynie ograniczenia. Nie potrafimy okazywać im wdzięczności albo o tym zupełnie zapominamy, traktując wszystko, co dla nas robią, w taki sposób, jakby nam się to należało. Czytania mszalne mówią o wdzięczności. Syryjczyk Naaman chciał okazać wdzięczność przez dary, prorok nie przyjął ich i w ten sposób nauczył Naamana, że wdzięczność za otrzymany dar powinna być stale w sercu obdarowanego. W Ewangelii widzimy, jak Jezus doświadcza niewdzięczności: z uzdrowionych dziesięciu trędowatych tylko jeden wraca, aby (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk 2 Krl 5,14-17; 2 Tm 2,8-13; Łk 17,11–19 W skrócie: Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. Trędowaci zostali uzdrowieni, kiedy szli pokazać się kapłanom. Wiele osób marzy, by posiadać taką moc uzdrawiania. Istnieją choroby niezawinione, ale sporo nieszczęść powstaje z winy człowieka. Wiele jest takich sytuacji, kiedy możemy pomyśleć i przewidzieć, czy komuś nie stanie się krzywda. Każdy z nas może być trochę lekarzem – tam, gdzie potrzebne są dobre słowa, uwagi, czasem przestrogi, tam, gdzie można pomóc, porozmawiać, usłużyć. Wiele osób nie doceni naszego wysiłku, naszej pracy – tak, jak przydarzyło się Jezusowi z trędowatymi. Uwaga - w trakcie homilii potrzebny będzie lekarski stetoskop, ukryty w pudełku (ewentualnie nagroda dla zwycięzcy konkursu). Opcjonalnie można również przygotować trochę ciemnej (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Ha 1,2–3; 2,2–4; 2 Tm 1,6–8.13–14; Łk 17,5–10 W skrócie: Jezus dziś przychodzi do nas w drugim człowieku. W rozpoczynającym się Tygodniu Miłosierdzia podejmujemy różne akcje charytatywne, poprzez które okażemy pomoc najbardziej potrzebującym. W tym czasie nie może także zabraknąć modlitwy zanoszonej w intencji ubogich, głodnych, bezrobotnych, emigrantów i wszystkich ludzi, którzy doświadczają cierpienia. Nie lubimy i nie akceptujemy dobroci na pokaz. Jednak w każdym człowieku istnieje pokusa, aby być zauważonym, gdy czyni dobro. Słowo Boże wskazuje nam właściwy sposób czynienia dobra: Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Ha 1,2–3; 2,2–4; 2 Tm 1,6–8.13–14; Łk 17,5–10 W skrócie: Nie wiadomo, dlaczego apostołowie prosili o pomnożenie wiary. Ważniejsza jednak jest odpowiedź Jezusa. Jezus zdaje się przesuwać akcent z wiary małej, wymagającej pomnożenia, na problem wiary i niewiary w ogóle. Maleńkie ziarnko gorczycy zawiera w sobie pełnię wiary. Wiara ta zdolna jest dokonywać wielkich i nadzwyczajnych rzeczy: Wiara jest miłością niewidzialnego, ufnością w niemożliwe, nieprawdopodobne (J. W. Goethe). Wiara na miarę najmniejszego z ziarenek polega na całkowitym zaufaniu wobec Boga: Wiara jest ufnością pokładaną w Bogu, a ufność jest zawsze wielka. To więcej niż wiara. Wierzyć to znaczy ufać kiedy cudów nie ma (ks. Jan Twardowski). Zaufać Bogu Prośba (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk He 1,2-3;2,2-4; 2 Tm 1,6-8.13-14; Łk 17,5–10 W skrócie: Wiara daje człowiekowi motywację do określonego postępowania, daje siłę do podjęcia pewnych zadań. Apostołowie, prosząc o większą wiarę, proszą tym samym o lepsze, szlachetniejsze życie. W naszych modlitwach często prosimy Boga o zdrowie, pomyślność, powodzenie w różnych przedsięwzięciach. Jak często prosimy o większą wiarę? Co człowiekowi daje większa wiara? Jak wiara wpływa na życie, na decyzje człowieka? W historii Kościoła, a wcześniej – w Starym Testamencie – byli ludzie, którzy czynili wielkie cuda. Największym cudem jest miłość, przebaczenie, cierpliwość, pokój. Do takich cudów powinna prowadzić wiara. Uwaga - Przed Mszą św. należy przygotować: dwa banknoty, butelkę coca coli i mleka, małe (…)

XXVI Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Am 6,1a.4–7; 1 Tm 6,11–16; Łk 16,19–31 W skrócie: W przypowieści o bogaczu i Łazarzu Jezus przypomina prawdy najbardziej podstawowe dla sensu życia każdego człowieka. Mówi o nich również prorok Amos, gdy wypomina bogaczom zbytek i beztroskę w czasach upadku domu Izraela. Choć czasy się zmieniają, to jednak prawdy, na które uwrażliwia Jezus, nie tracą nic ze swej aktualności. Dobrobyt, bogactwo i zbytek niosą ze sobą niebezpieczeństwo egoizmu, ślepoty i zamknięcia na cudzą biedę i krzywdę, zarówno w perspektywie stosunków międzyludzkich jak i relacji między narodami. Politycy i ludzie decydujący o życiu społeczno-gospodarczym powinni mieć świadomość, że komu więcej dano, od tego więcej wymagać się będzie. Im więcej władzy, pieniędzy i wpływów, tym poważniej należy rozważać przypowieść o bogaczu i Łazarzu.