Opis pierwszego rozmnożenia chleba – ta perykopa zawiera inne treści. Potrzeba samotności. Odcięcie się od świata ma określony cel. Wiadomość o śmierci Jana – reakcja Chrystusa. Tłum nie dostrzega potrzeby samotności, ma określony cel oraz swoją specyfikę zachowań i działania.

Dziś św. Mateusz ukazuje nam chwalebne zakończenie przez św. Jana Chrzciciela misji powierzonej mu przez Boga. Prorok wzywał ludzi do prostowania krętych dróg ich życia. Jan nie sprzeniewierzył się swojej misji, mimo że naraził się przez to władcy i kobiecie, z którą on żył. Wkrótce doprowadzi ona do skazania proroka na śmierć przez ścięcie. Oddał życie ze spokojem, ponieważ miał świadomość, że dobrze wypełnił misję zleconą mu przez Boga. Pełnienie w życiu Ewangelii wymaga od nas konsekwencji i odważnej postawy.

Badania psychologiczne pokazują, że już po pierwszych sekundach osoba, która cię obserwuje, podświadomie oszacuje dwa czynniki budujące waszą relację: to, na ile jesteś sympatyczny i wiarygodny. „Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli?” (Mt 13,54b–55a) Nawet przy spotkaniu z Synem Bożym, wygrywa ludzkie myślenie! Bóg uczy nas dzisiaj, jak odnajdywać głębię w prostocie; jak nie dać się zwieść temu, co pozornie „dobrze znamy”; jak spotkać Pana w codzienności!

Cierpliwość Boga – oczekiwanie na nawrócenie człowieka. Sortowanie ryb po połowie – obraz Sądu Ostatecznego. Apel Jasnogórski – modlitwa oczekiwania na spotkanie z Chrystusem.

Chrystus porównuje królestwo Boże do ukrytego skarbu, a następnie do drogocennej perły. Powinniśmy uczynić wszystko, by zdobyć królestwo niebieskie. Należy zdobywać ten skarb już teraz, na ziemi.

Czytamy u Ojców Pustyni, że pewien człowiek zawyrokował kiedyś o swoim Bracie: „On uczynił wielkie zło”. Anioł przyprowadził do niego duszę tego człowieka mówiąc: „oto ten, którego ty osądziłeś właśnie umarł”. Co jednak robić, kiedy w konkrecie codziennego życia stajemy wobec konieczności osądzania? Trzeba nam uwolnić nasze osądy od trucizny, która jest w nich zawarta. Obmowa jest najpowszechniejszą formą osądu, tym bardziej gorzką, że wypowiadaną poza uszami tego, kogo obmawiamy. Niby mówi się prawdę, ale w taki sposób, że to szkodzi drugiemu. Niszczy zaufanie, oddala ludzi, nawet bardzo sobie bliskich, wprowadza zamęt w ludzkie relacje.

Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy. Podobne jest do zaczynu, który wkłada się w miary mąki, by zakwasił ciasto. To my jesteśmy wspomnianym zaczynem, to każdy z nas jest tym ziarnkiem gorczycy. Bardzo dobrze to zadanie rozumiał dzisiejszy patron, św. Ignacy z Loyoli, którego przykład pociągnął i wciąż pociągu wielu do Boga.

Często Marta działała zbyt pochopnie, może wręcz nadpobudliwie, nie zważając na to, do kogo kieruje swoje słowa. Marta czyni Jezusowi wyrzuty z powodu śmierci Łazarza. Marta mimo emocji, które jej towarzyszą, nadal wierzy, że dla Jezusa nie ma nic niemożliwego. Często i my „obrażamy się” na Pana Boga, ponieważ coś w naszym życiu nie idzie po naszej myśli. Czy mamy taką samą wiarę jak Marta?